Panama Papers: ‘Het is hoog tijd voor een Copernicaanse belastingomwenteling’

Jan Modaal betaalt het gelag en de rekening door een onrechtvaardig systeem van lobbyfiscaliteit en vluchtmechanismen, vindt Jean-Marie Dedecker. ‘Bovendien zijn de Panama Papers een kaakslag voor alle parlementaire fraudecommissies, Fortis- & Dexia incluis.’

Ferdinand de Lesseps ging de geschiedenis in als de bouwmeester van het Suezkanaal in 1869. Met zijn Compagnie Universelle du Canal interocéanique verzamelde hij 600 miljoen Franse Frank in 1880 om het Panamakanaal te graven. Door constructiefouten (een gebrek aan sluizencomplexen) rezen de kosten de pan uit. Hij moest een beroep doen op de Franse staat voor een premielening, zoals destijds onze Koloniale Loterij. Van de anderhalf miljard die verzameld werd, ging amper de helft naar de werken, de rest verdween als smeergeld. De Compagnie ging over kop op 4 februari 1889. Niet minder dan 100 parlementsleden, waaronder Georges Clémenceau, waren langs de kassa gepasseerd, en de joodse bankier de Reinach overleed zelfs “in verdachte omstandigheden”. Tal van journalisten waren ook omgekocht om lovend over het project te schrijven. 85.000 spaarders waren op slag geruïneerd en velen onder hen pleegden zelfmoord. Het einde van de democratie leek in zicht. De politieke rangen werden gesloten en, op een zondebok na, de minister van Openbare werken Charles Baïhaut, werd de zaak door justitie in de doofpot gestopt. De ingenieurs de Lesseps en Gustave Eiffel kregen ook respectievelijk 5 en 2 jaar cel, maar hebben geen dag gebromd. De Kamervoorzitter Charles Floquet vond dat de smeergelden niet gebruikt waren voor persoonlijke verrijking van de parlementsleden, maar in het belang van het land. Zaak geklasseerd met Franse tjevenstreken. De Amerikanen kochten de Compagnie over voor een schamele 200 miljoen. De hoofdingenieur en de eerste gouverneur van de Kanaalzone werd de uitgeweken Vlaming George “Washington” Goethals.

Dexia

De paralellen met ons Dexia-schandaal zijn significant, met dien verstande dat er in de Franse Panama-kwestie nog een schijnproces gehouden werd. Hier werd elk juridisch onderzoek in de kiem gesmoord en werd er een parlementaire schijnonderzoekscommissie opgericht. Een klacht tegen de Gemeentelijke Holding (GH) voor zo’n “panama-obligatie” of premielening pruttelt bijvoorbeeld nog altijd in de Brusselse gerechtelijke doofpotten. Het wacht op verjaring bij onderzoeksrechter Colette Callewaert, in de wandelgangen de vergeetput genoemd. Om haar positie als hoofdaandeelhouder (naast ARCO) veilig te stellen bij een kapitaalsverhoging om Dexia te redden, verzamelde de GH 500 miljoen euro bij de gemeenten. Ze beloofde 13% rente, driemaal de markrente. Voor dergelijk piramidespel krijg je als oplichter minimum jaren een enkelband. Er waren echter te veel burgemeesters die het geld van de belastingbetaler in de bodemloze Dexiaput stortten, en de Raad van Bestuur van de GH was een veredelde gemeenteraad met een orgie aan toppolitici zoals Francis Vermeiren, Johan Sauwens, Tony Van Parys, Trees Pieters, Jef Gabriëls, Stefaan De Clerck, Philip Heylen, Jean Vandecasteele, Rik Daems, François-Xavier de Donnéa… Een te groot politiek hazenleger om door onze verpolitiseerde justitie opgejaagd te worden.

Faust verkocht zijn ziel aan de duivel en, net zoals de GH, verkocht het ACW (Beweging.net) haar ziel aan de beurs. Sentimenten en principes werden ingeruild voor dividenden. Corporatistische kleptocratie. Na de val van Dexia chanteerde het ACW nog de regering met een bankrun van 1.1 miljard euro op Belfius om een gesjacher met winstbewijzen en een staatswaarborg voor haar ARCO-coöperanten af te dwingen. De grafdelvers van Dexia werden dan merkwaardig genoeg ook nog de vereffenaars van haar erfenis. Dame Justitia draagt een blinddoek als het gaat om de verzuilde machtsstructuren in ons land en als de bonzen van de vakbonden en de mutualiteiten samenzweerderig met toppolitici mogen aanschuiven aan de rijke tafelen van onze staatsbanken. Een greep uit de disgenoten: Marc Justaert (CM), Theo Rombouts (ACW), Jan Renders (ACW), Luc Cortebeeck (ACV), Patrick Develtere (ACW), Francine Swiggers (ACW), Karel De Gucht, Patrick Janssens, Wivina Demeester, Frank Beke, Jean-Luc Dehaene, Elio Di Rupo, Herman Van Rompuy…en tutti quanti.

Terwijl de tientallen miljarden grote schuldenberg van Dexia als nucleair afval nog voor jaren boven onze hoofden hangt, onthulden de recente Panama Papers dat Dexia het grootste aantal offshore constructies van alle bankfilialen in de wereld bestelde bij Mossack Fonseca. Dexia BIL/Experta zorgde voor de oprichting van 1.659 exotische spookfirma’s en had in haar bestuurszetels naast Jean-Luc Dehaene adellijke kleppers als baron François Narmon en graaf Jacques Rogge, ex-voorzitter en mister clean van het Internationaal Olympisch Comité. Voeg daarbij adellijke klanten als het Inbev-geslacht de Spoelberch, en je weet dat de adel zelden edel is. Geen wonder dat de Dexia-commissie de bevoegdheid van een onderzoeksrechter werd ontzegd door de waakzame politici van de traditionele partijen.

Vlaktaks

De Panama Papers zijn een kaakslag voor alle parlementaire fraudecommissies, Fortis- & Dexia incluis. Door een stoet van leugenachtige getuigen werd er tijdens het onderzoek bijvoorbeeld nergens verwezen naar de palmboombedrijven. Fortis verborg klanten van over de hele wereld in fiscale wasserettes tot in de Britse Maagdeneilanden, de Seychellen en Niue toe. Volgens de integere BBI-directeur Karel Anthonissen waren zijn diensten nochtans in 2008 al op de hoogte van de fraudemechanismen. Hij werd onlangs nog ten onrechte kaltgestellt door zijn baas Hans D’Hondt, die ten tijde van het Fortis-debacle kabinetschef was van premier Yves Leterme. De bankwaakhond CBFA/FSMA met aan het hoofd Jean-Paul Servais, beschermeling van toenmalig financiënminister Didier Reynders, keek ook de andere kant op. Niettegenstaande rechter Schurmans minder maagdelijk is dan in het boek “Fortisgate” van Wim Van den Eynde wordt voorgesteld, kun je er meer uit leren over de Fortis-saga en over “La guerre des juges” dan uit de doofpotconclusies van de onderzoekscommissie zelf. De bekentenis van een paar weken terug door Yves Leterme dat de verkoop van ABN-Amro eerder een koehandel was tussen hem en de Nederlandse premier Balkenende, was de zoveelste kaakslag voor de kaalgeplukte Fortis-aandeelhouders.

Een overheid, die 54% van het inkomen van haar burgers in beslag neemt, doet eerder aan gelegaliseerde diefstal dan aan herverdeling. Belastingontwijking is dan een daad van wettige zelfverdediging. Alleen is het Jan Modaal die het gelag en de rekening betaalt door een onrechtvaardig systeem van lobbyfiscaliteit en vluchtmechanismen. De helft van de Antwerpse topdiamantairs zit tussen de Panama Papers, met op kop baron (jawel) Dilip Mehta. Ze worden door deze regering nog op hun wenken bediend met een karaattaks. Het is hoog tijd voor een Copernicaanse belastingomwenteling. De vlaktaks kan al heel wat soelaas brengen. De enige onderzoekscommissie die we nog nodig hebben is een onderzoekscommissie naar de onderzoekscommissies. Eentje die niet naar de pijpen danst van de politici. Onze Kamervoorzitter heet toch niet Charles Floquet ?