‘Elke gezonde mens weet dat opsluiting niet kan voor een kind’, schrijft Lies Corneillie (Groen) na het bijwonen van een lezing van psychiater Peter Adriaenssens. Ze vraagt aandacht voor de situatie van de honderden Palestijnse kinderen die uit hun bed gelicht worden omdat ze voor een Israëlische militaire rechtbank moeten verschijnen.
700. Dat is het aantal Palestijnse kinderen dat jaarlijks voor de Israëlische militaire rechtbank verschijnt. Kinderen, net ouder dan 12, worden ’s nachts uit hun bed gelicht, geblinddoekt, geboeid, opgesloten. Het is een flagrante schending van kinderrechten, het is georganiseerde kindermishandeling. Trauma’s met verregaande gevolgen voor de ontwikkeling van deze kinderen, voor hun families, maar ook met impact op een gehele generatie en samenleving. Het ergst van al is dat het gewoon blijft gebeuren, onder onze ogen en die van talloze internationale toeschouwers die hun banden met Israël niet in vraag stellen en hun beleid dus door de vingers zien.
Gisterenavond woonde ik in Leuven een lezing bij van Peter Adriaenssens over de impact van gevangenschap op de ontwikkeling van kinderen. Voor professor Adriaenssens van wal stak, toonden de organisatoren een campagnefilm over een Vlaamse jongen van 13 die ’s nachts uit bed wordt gezet door militairen die hem zonder verdere uitleg de combi insleuren. Moeder, vader en kleine broer kijken machteloos toe. Enkele dagen later in de rechtbank krijgt de jongen een veroordeling van 3 maanden celstraf na een bekentenis onder dwang. Fictie? Voor ons, hier in Vlaanderen: absoluut. Maar in Palestina is het dagelijkse realiteit.
Verhalen die ik in 2014 zelf heb gehoord van jongens in vluchtelingekampen in Bethlehem en tijdens een bezoek aan Defence for Children Palestine. Voor deze internationale kinderrechten-ngo zijn dossiers van minderjarige Palestijnse gevangenen core-business. Jaarlijks 700 minderjarigen die dit doormaken, op elk moment zitten er zo’n 150 Palestijnse kinderen in de gevangenis.
Palestijnse kinderen voor militaire rechtbank: ‘Hoe Israël aan georganiseerde kindermishandeling doet’
Eigenlijk zou een lezing over de impact van gevangenschap op de ontwikkeling van kinderen niet nodig moeten zijn, zo stelde ook Peter Adriaenssens zelf. Je hoeft geen ouder te zijn, om in elke vezel van je lijf te voelen dat het fout is. Elke gezonde mens weet dat opsluiting niet kan voor een kind. De kinderpsychiater kwam in zijn uiteenzetting terug op basisbegrippen als omgaan met stress en hechting. Kinderen ervaren op zo’n jonge leeftijd een trauma door zelf slachtoffer te zijn voor onrecht en geweld, of als getuige.
Hersenen in overdrive
Het lichaam reageert met stress: post-traumatische stress. Al is er amper sprake van ‘post’, want de angst en de dreiging blijven. Jonge kinderen bevinden zich in een constante stressmodus, het alarmcentrum in de hersenen gaat in overdrive. Momenten van rust en zorgeloosheid zijn zo zeldzaam, en dat alles heeft verregaande gevolgen voor de ontwikkeling van het kind en het latere leven: agressie, vluchtgedrag, maar ook depressie, suikerziekte, zelfdoding, … Het heeft impact op individuele levens, op families, op een gehele generatie. Het is een aanval op de vredeskansen voor de toekomst.
Als je dit alles weet, is het eens te meer duidelijk dat Israël georganiseerd en gestructureerd geweld gebruikt. Dat het mensenrechten en kinderrechten regelrecht aan zijn laars lapt. En toch komt Israël er mee weg. Toch blijven handelsrelaties ongewijzigd. Toch trad Israël aan in het Eurovisiesongfestival of de voorrondes van het EK Voetbal, alsof het een land is als alle anderen.
‘We kunnen niet blijven toekijken en tolereren hoe een land dit soort misdaden begaat.’
We kunnen niet blijven toekijken en tolereren hoe een land dit soort misdaden begaat. We kunnen niet blijven doen alsof Israël een gewoon land is. Dit mag onze norm niet zijn. Gelukkig worden er hier en daar wel stappen gezet. Zo was er recent het signaal van 50 professoren aan de UGent die de universiteit oproepen om banden met Israel door te knippen. Eenzelfde signaal kunnen professoren zoals Peter Adriaenssens zelf geven aan de KU Leuven, nu blijkt dat ook de Leuvense universiteit betrokken is in een project van de Israelische politie over ondervragingstechnieken. We kunnen niet veel doen om kinderen rechtstreeks te helpen, maar we moeten doen wat we kunnen: stoppen met stilzwijgend toestemmen.
Het Schaduwparlement van Knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier