Over ozon, moedermelk en andere dopingproducten: ‘Straks ga je nog denken dat EPO een placebo is’

‘De liefde voor de koers is zo groot dat elk excuus aangegrepen wordt om de illusie van onschuld in stand te houden. Scepticisme is nochtans een “moral duty” na decennialang volksbedrog.’ Jean-Marie Dedecker (LDD) bespreekt het dopingtribunaal in het Schaduwparlement van Knack.be

Doping is structureel verankerd in het wielrennen, het hoort er al honderd jaar bij zoals een kalkoen bij Kerstmis. Vandaag wil men ons doen geloven dat deze traditie tot het verleden behoort. Zalig de armen van geest of vergeef ons onze zonden? Afwachten is de boodschap.

“Tien procent heeft zijn mond open gedaan” zei Johan Museeuw (D.S. 16/11/2013). “De andere 90 procent houdt zijn lippen stijf op mekaar en blijft meedraaien in het systeem. Maar iedereen weet dat ze in hetzelfde bootje zaten … Met mijn biecht hoop ik een voorzet te geven voor anderen, maar dit is helaas niet gebeurd. Wielrenners hebben lang het gevoel gehad dat ze onaantastbaar waren, maar dit is niet zo. Dat heeft de wielersport kapot gemaakt.”

Ze dansten in een wereld die ze zelf hadden bedacht en waar de wetten van de gewone sterveling niet meer golden. Opgehemeld door kontkruipjournalistiek die op elke tube vol gebakken lucht de heroïek van de dag herkauwde. Embedded journalism met een groot entertainmentgehalte. Eerder supporters met een pen en een micro dan verslaggevers. Niet zelden meespelend in het lucratieve schnabbelcircuit dat rond elke succesvolle sport gedijt.

Sport is immers een spirituele macht geworden. In Vlaanderen is wielrennen volksgeloof nummer één. Elke klassieker is een bedevaart. Om het even waar de rijdende processie voorbijtrekt, de supporter knielt neer voor de bedienaars van zijn sportieve eredienst.

Dopingtribunaal rond ozondokter

Terwijl het peloton afgelopen maand over alle heuvels en rond alle kerktorens van de Lage Landen raasde werd er terug gevloekt in de wielerkerk. De vonnissen van het dopingtribunaal in de zaak rond ozondokter Chris Mertens uit Rotselaar stonden op de agenda. Deze huisarts, zoon van Juul Pikuur Mertens, hanteert de spuit zoals een cowboy zijn colt.

Uit politieonderzoek bleek dat 54 sporters op visite kwamen. Van voetballer Karel Geraerts en triatleet Bert Jammaer tot een twintigtal wielrenners, waaronder Greg Van Avermaet, Laurens Sweeck, Tom Meeusen en lui die al langer hun motor opgeblazen hebben zoals Bart Wellens. Ze lieten zich onder meer behandelen met ozon, het babymedicijn Vaminolact of met cortisone. De Nederlander Stefan van Dyck lag in Rotselaar ook elf keer aan de ozonbaxter en werd prompt acht jaar geschorst. Zijn ziekte van Pfeiffer als excuus hielp de recidivist niet.

Met de Vlaamse verdachten ligt dat anders. Ze strooien ladingen as en zelfbeklag over zich uit. Ze worden steevast verdedigd door een “inner circle” van advocaten waarvan enkelen als adviseur op de ministeriële kabinetten meegeschreven hebben aan de dopingwettten, en de mazen in het net cultiveren. Na de vrijspraak van Meeusen volgt zeker deze van Van Avermaet. Schuld moet bewezen worden en het voordeel van de twijfel geldt voor de verdachte. Bezit van producten is geen bewijs voor gebruik met een verboden methode, motiveert het dopingtribunaal haar vonnis.

‘Met nette mensen win je nooit’

Toch laait de discussie weer op tussen believers en non-believers. Het wereldje hangt van jeuk en incest aan elkaar en de Vlaamse supporter haalt zijn schouders op. Er valt met vals spelen immers ook veel te genieten. Het zit in onze traditie, in onze historie en onze cultuur. De mens is een zoogdier en is zowel tot het beste als tot het slechtste in staat. “Met nette mensen win je nooit” schreef wielerjournalist Mart Smeets. “Topsport betekent ook, mensen flikken, onderhands afspraak maken, je ellebogen gebruiken, je asociaal gedragen, in een grijs gebied leven. Nette mensen passen niet tussen beroepsmoordenaars”. Mart verafgoodde Lance Armstrong.

Ik laat me niet uit over schuld en onschuld. Ik laat dit over aan de dopingrechters, vooral omdat de materie gedegenereerd is van een ethisch gegeven tot een juridisch en medisch kluwen. Ozontherapie is bijvoorbeeld geen doping op zich, maar bloed aftappen en veredelen is een bloedtransfusie en ook een inbreuk op de “no needle policy” van het WADA.

Het gebruik van Vaminolact is toegestaan, maar amper 50 milliliter in minder dan zes uur en verboden via infuus. Vaminolact bevat aminozuren, maar ook arginine (voor een betere doorbloeding) en leucine (voor een snellere recuperatie) of dient het om te maskeren? Vandaar dat de ene pedaalridder zegt dat hij deze moedermelk met de geur van rotte eieren opgedronken heeft, en de andere dat hij zijn voorschrift van 100 ml niet afgehaald heeft bij de apotheker.

De schemerzone rond cortisone is al jaren een pest in het wielrennen. Sven Nijs pleitte onlangs nog voor de volledige afschaffing van de corticoïden. Johan Museeuw bekende dat hij twee streepjes Diprophos liet zetten twee dagen voor Parijs-Roubaix (D.M. 04/04/2015). “De gezondheid van de renner is geen bekommernis. Onze generatie heeft zo veel fouten gemaakt dat renners vandaag nog steeds geen poot hebben om op te staan”. Twintig jaar later is er nog niets veranderd. Armstrong leverde meer dan 500 dopingplasjes af en werd nooit “gepakt” wel verlinkt. Circumstantial evidence.

De liefde voor de koers is zo groot dat elk excuus aangegrepen wordt om de illusie van onschuld in stand te houden. Scepticisme is nochtans een “moral duty” na decennialang volksbedrog. Kan er mij iemand verklaren waarom afgetrainde kerels, die al 25 jaar de pampers, de fopspeen en de papfles ontgroeid zijn, een ommetje maken van 200 kilometer om met babymedicijn door een huisdokter behandeld te worden? Waarom laten ze hun corticosteroïde spuit Diprophos niet prikken bij hun eigen wielerploeg, waar een batterij artsen, fysiotherapeuten, verzorgers, handopleggers en dito haptonomen gratis klaar staat om zelfs een zeemvel in hun broek te leggen?

Is het vandaag beter zoals de believers beweren? Een korte vergelijking tussen 2014 en de EPO-periode roept evenveel vraagtekens op als het antwoorden geeft. Philippe Gilbert, hyper kinetisch kampioen van hemelhoge vormpieken en even diepe dalen, stormde de Cauberg op aan 35,56 km/uur in 1 minuut 21 seconden. De snelste tijd ooit in de Amstel Gold Race. Alejandro Valverde, die als cliënt van Fuentes’ bloedbank reeds een paar jaar te voet werd gesteld, zette de recordtijd neer van 2 minuten 41 seconden op de muur van Hoei. De Spanjaard reed de Waalse Pijl aan een gemiddelde van 43,144 km/uur. Lance Armstrong deed het in 1996 aan 42,964 km/uur met EPO, groeihormonen en cortisone in zijn tank. Valverde won dit jaar weerom de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik.

Armstrong deed ieder jaar een ultieme testrit voor de Tour op de Col de la Madone in de buurt van Nice. Zijn recordtijd was 30’45”. Sky-renner Chris Froome deed er in juni 2014 zo’n 36 seconden sneller over. Ook Richie Porte, tweede in de huidige UCI-Ranking, deed het 21 seconden vlugger dan de levenslang geschorste Amerikaan. The “Sky” is the limit. Straks zou je nog gaan denken dat Eritropoëtine (EPO) een placebo was.

‘Banalisering van het kwaad’

Mythomane dopingzondaars werden ploegleiders. Vincenzo Nibali won de Tour en rijdt voor Astana, de Kazakse renstal van Vinokourov die dit sportjaar al vijf gedopeerden voortbracht. Michael Boogerd is nu ploegleider bij Roompot. Hij reed voor de bloedbank van Rabobank en hing aan het bloedinfuus van Human Plasma in Wenen.

De banalisering van het kwaad woekert voort. “Een drughandelaar die miljoenen geeft aan de kankerbestrijding, veroordeel je toch niet!” zei Boogerd over Armstrong. Indertijd hielp ik mee om Museeuw aan de dopingschandpaal te nagelen. Vandaag doe ik mijn wielerpetje af voor zijn berouw na de zondeval: “Ik wist wat ik gedaan had. Ik kon dat perfect plaatsen en daarmee verder leven …” zei Johan. Men mag me nu nog beschuldigen van scepticisme en cynisme, maar niet meer van naïviteit.