‘Open Nieuwjaarsbrief aan Delfine Persoon: Doe je handschoen uit en steek je middenvinger op’

Jean-Marie Dedecker schrijft een open nieuwjaarsbrief aan Delfine Persoon.

Beste Delfine

Blijf niet in de touwen hangen door een uppercut van een smurfenclubje dat je in Plopsaland beroofde van de titel van Sportvrouw van het Jaar. Vandaar mijn briefje.

We hebben in dit land meer sportprijzen dan topatleten. Je moet al serieus kreupel zijn om naast het podium te vallen. Van de Gouden Spike tot de Gouden Schoen, van het Vlaams Sportjuweel tot de Vlaamse Reus, van de Kristallen Fiets tot de Flandrien van ’t Jaar. Elk zendertje of krantje creëert zijn eigen communicantje. Er is zelfs nog een Brussels aristocratisch clubje dat de trofee van Sportverdienste uitreikt, telkenjare uit de handen van een gekroond prinselijk hoofd. Dit jaar ging het kleinood naar een gepensioneerde voetballer, Daniel Van Buyten. Het staat chiquer dan een bokser met spruitjeslucht. Adel is zelden edel.

Eigen Volk Eerst

Je kreeg toch al een prijsje dit jaar, de Vlaamse reus. Het reusje is het kneusje van de Vlaamse sportjournalistiek, een troostprijs. Er is er maar ééntje die er toe doet: Sportvrouw van ’t jaar. Deze wordt toegekend door Sportpress.be, een clubje van een kleine 200 beroepssportjournalisten aan beide kanten van de taalgrens. Zestig procent van deze penneridders zijn voetbalcommentatoren. De periferie van hun algemene sportkennis ligt niet verder dan de cornervlag. De rest hebben ze “van horen zeggen“.

Daarenboven geldt ook nog het principe van Eigen Volk Eerst. De Walen stemmen traditiegetrouw en bloc voor de Franstaligen. In ons tweestromenland houdt de waardering voor een wereldkampioene op aan de taalgrens. Democratisch stemmen wordt dikwijls herleid tot het tellen van koppen zonder te weten wat er in zit.

Hier werd je een oor aangenaaid, ginder had Mike Tyson er misschien een afgebeten

Van de smurfenjury in Plopsaland had je dus niet mogen verwachten dat ze wisten dat je viervoudig wereldkampioene bent en dat je nummer één staat op de wereld ranking Pound for Pound. Dit betekent primus inter pares bij alle wereldboksbonden en over alle gewichtscategorieën heen. Op de dag van het Plopsagala zou je wegens die uitmuntendheid gevierd worden op de WBC Conventie in Las Vegas naast kleppers als Floyd Mayweather, Vladimir Klitchko en Mike Tyson. Je verkoos hier te blijven, maar niet getreurd, beste Delfine: hier werd je een oor aangenaaid, maar daar had Iron Mike er misschien eentje afgebeten.

Boksen heeft een maffieus en marginaal imago. Eigen schuld, dikke bult. Boksers zijn producten van het pleintjesdarwinisme. Survival of the fittest als levensverzekering. Straatvechters met lederen handschoenen die flirten met de pijndrempel en met de grenzen van het lichamelijke. Een anachronisme in onze Westerse pampercultuur. Het macho-gehalte van je sport, beste Delfine, vloekt met de catwalk van de atletiekpiste en de aaibaarheid van de ranke gazelles. Sporten is beschaafd duelleren. De grens tussen adrenaline en agressie is een dunne springkoord. Op een voetbalveld mag je mekaar kreupel schoppen maar de Noble art van het pugilisme vloekt met onze zeden. Behalve als het om een boksende knuffelallochtoon of knuffelmarginaal gaat. Dan worden ze aan de boezem gedrukt van de politiek-correcte media, niet noodzakelijk om hun sportieve prestaties, maar om het emotioneel inlevingsvermogen van de interviewer te etaleren of om ons eigen schuldgevoel te sussen. Vraag het maar aan Sugar Jackson en J.P. Bauwens.

Jij beantwoordt niet aan dit stereotype van miserabelisme, beste Delfine. Je bent een wilde boerendochter, van regentes lichamelijke opvoeding omgeturnd tot spoorweginspectrice. Dagelijks voor dag en dauw uit de veren om je ’s avonds af te beulen op de stootzak in het peeskamertje achter café de boksneuze in het boerengat Lichtervelde. Politici recuperen je resultaten, maar je krijgt geen euro subsidie. Je moet zelfs betalen voor je eigen dopingcontroles. Toen je onlangs verkozen werd tot Europese Sportvrouw van ’t Jaar bij de Openbare diensten moest je bedelen om een dag verlof om je prijs af te halen. De schaamtegrens ligt ver onder de boksgordel.

Deelnemen is placebo voor losers

Topsporters hebben een geniale kronkel en een kort smeulend emotioneel lontje. Dat je gebelgd de zaal verliet nadat Kim Clijsters Nafi Thiam tot laureate uitriep, is dus eigenlijk genetisch bepaald. The winner takes it all en deelnemen is een placebo voor losers. Thiam werd derde op het Europees kampioenshap atletiek in de zevenkamp. Dat brons op een EK zevenkamp universeler is dan een overall wereldtitel in het boksen is een zoethoudertje van sport-analfabete kroegtijgers. Aan het Belgisch kampioenschap atletiek nemen er amper genoeg zevenkampers deel om de medailles te kunnen verdelen. Ik had een déjà-vu-gevoel.

Déjà-vu

In 1999 werd judoka Ulla Werbrouck voor de zesde opeenvolgende keer Europees kampioene, won ze alle tornooien en werd ze vicewereldkampioene. Ze verloor het sportreferendum van Kim Clijsters, toentertijd 47^e op de wereldranglijst.

Kim had net het tennistornooi van de dwergstaat Luxemburg gewonnen. Kim werd nog een groot kampioene en Nafi zal het ook nog worden. Mijn respect. Een gazelle met benen tot onder haar oksels die op 19-jarige leeftijd over 1.97 meter springt, is voorbestemd om Tia Hellebaut op te volgen. Ik duim voor haar, echt waar.

Het was jouw beurt, Delfine

Een sportreferendum is echter geen bekroning voor wat je gaat worden maar voor wat je gepresteerd hebt. Het was jouw beurt, beste Delfine. Dat Kim als presentatrice haar voorkeur uitsprak voor Thiam, moet je haar vergeven, Beste Delfine. Luik ligt dichter bij Limburg dan Lichtervelde en ze was stand-in voor de verhinderde Ingrid Berghmans. Het is voor sommigen belangrijker wie je kent dan wat je kan. Kim heeft het zelf gezegd. Ze is ondertussen al terecht gewezen door stemmen … uit het hiernamaals. Een pleister op een bloedneus.

Golazo organiseert het jaarlijks sportfeestje. In ruil stort ze naar verluidt zo’n 11.000 euro in de partijkas van Sportpress.be. Dat het daardoor ook een verdoken promo-avondje werd voor de Memorial Van Damme door deze sportmonopolist, moet je er dan ook bijnemen. Daarom werd hoogspringer Eddy Annys van onder de lat en het stof gehaald voor een promo-praatje met Tia Hellebaut. Nostalgie, maar eigenlijk ook een reservenummer omdat de aangekondigde Franse polsstokspringer Renaud Lavillenie liever in Parijs bleef dan af te zakken naar Plopsaland. Weerom onder de lat door, zou je zeggen. Thibaut Courtois, Sportman van het Jaar, “keept” ook onder vleugels van Golazo. Nu we voetballers eren in dit jaarlijks referendum voorspel ik je al het resultaat voor de komende jaren: in 2015 wordt het Eden Hazard, in 2016 Vincent Kompany enz … tenzij er een of ander gesubsidieerde Waalse bokser ondertussen een deukje in een klontje boter slaat.

Plaatsvervangende schaamte

Beste Delfine, ik had ook last van plaatsvervangende schaamte voor volleybalcoach Gert Vande Broek. In het referendum Trainer van het Jaar werd hij getackeld door Marc Wilmots.

Gert is professor en supercoach. Met de meisjes van Asterix Kieldrecht won hij al de Europacup. Hij traint, kneedt en vormt nu al een decennium lang onze nationale volleybalmeisjes tot een wereldploeg. Wilmots verzamelt zijn pappenheimers enkele keren per jaar, per fax of email, en tracht al die ego’s naar hetzelfde doel te doen sjotten. In onze nationale volleyploeg spelen er echter geen Waalse meisjes, zodat Gert ook slachtoffer werd van hetzelfde communautaire scenario als jij. Wilmots stuurde zijn kat naar het gala en bleef hautain in Marseille. Hij verkoos de Pastis en een plateau fruits de mer boven de snoep van Plopsaland. Hij stuurde Robert Waseige als gemummificeerde stand-in. Sportieve archeologie behoort echter tot monumentenzorg.

Het sportieve gala werd gedegradeerd tot een kneuzenkermis vol reservespelers. In Nederland werd voetbalcoach Louis van Gaal verkozen tot trainer van ’t jaar. Hij verontschuldigde zich voor een zaal die stampvol zat met 28 wereld- en 7 olympische kampioenen, omdat zijn ploeg op het W.K. in Rio ‘maar’ derde geworden was. Vergeleken met Louis is Marc een boskabouter.

Doe je handschoen uit en steek je middenvinger op

Je moet je zelfbeeld niet laten afhangen van het oordeel van anderen, beste Delfine. Doe zoals ik, blijf weg op die opgedirkte cocktailavonden bevolkt met bereidwillig klapvee. Niet dat ik nog uitgenodigd word. Wie altijd zijn mening zegt, wordt al vlug een outcast. Op 40.500 lezers van Het Laatste Nieuws vindt 83 % dat jij de titel van Sportvrouw van het Jaar verdient. De vox populi is de echte waardemeter. Doe je handschoen uit en steek je middenvinger op.

Een zalige kerstboom en mijn welgemeende wensen voor een nieuw succesvol sportjaar,

Jean Marie Dedecker

Trainer van ’t Jaar in 1994 & 1996

PS : de groetjes aan Filiep, je coach, je steun, je toeverlaat en zoveel meer. Samen met Gert de gebeten Samson van de trainersvaudeville in Plopsaland.