Onze trieste veiligheidstoestand is geen kwestie van incompetentie van de ministers Jan Jambon (N-VA) en Koen Geens (CD&V), schrijft Jonas Naeyaert van de Vlaamse Volksbeweging. ‘Maar eerder een bewijs dat het niet mogelijk is om te winnen voor wie met Belgische kaarten moet spelen.’
De Britse filosoof Thomas Hobbes wist al in de 17de eeuw dat veiligheid de primaire taak van een staat is, zo niet faalt die staat in zijn basispremisse waarvoor zijn burgers een aantal vrijheden hebben afgestaan. We kunnen redelijk accuraat een failed state definiëren als een land dat er niet in slaagt om de vrijheid die burgers afstaan om te zetten in collectieve veiligheid.
Onze trieste veiligheidstoestand is geen incompetentie van Jambon en Geens, maar bewijs dat het onmogelijk is te winnen met Belgische kaarten
Wie de bijl zet in die collectieve veiligheid met structureel geweld tégen de samenleving zelf, wekt in kringen van criminelen en extremisten de indruk dat hij niet meer doet dan afrekenen met zo’n failed state.
Kan de Belgische staat die fatale eerste indruk wel nog wegnemen?
Internationale kritiek
Het regent immers alom kritiek op het veiligheidsbeleid van België.
Frankrijk noemde de veiligheidsdiensten van België ‘ondermaats’. Er verbleven medeplichtigen van de aanslag in Parijs in België, ze waren bekend bij de politie en toch werden ze nooit verontrust. Ook CNN en andere persagentschappen hebben bakken kritiek.
Het is natuurlijk de aard van het inlichtingenbeestje dat successen (het neutraliseren van terroristen in Verviers bijvoorbeeld) veeleer onbekend blijven en dat falen (wereld)nieuws wordt. Toch kan, de lovenswaardige inspanningen van politiediensten ten spijt, in dit land de maatschappelijke veiligheid blijkbaar niet langer structureel worden gewaarborgd. België groeit uit tot een factor van internationale en geopolitieke instabiliteit.
Een lijst van Belgische blunders is overbodig, aangezien met de aanslagen nog maar eens gebleken is dat het een utopie is te verwachten van de Belgische staat dat deze onze veiligheid zou waarborgen. Een Belgenmop, maar dit is niet grappig meer.
Drie kluchten, zonder communautaire hefbomen
1. Politieklucht
De politieke en wetenschappelijke consensus in Vlaanderen is duidelijk. Alle partijen zijn het er over eens dat Brussel een eengemaakte politiezone moet krijgen. Brice De Ruyver (UGent) zegt dat de Franstalige tegenstand tegen zo’n zone irrationeel is.
Het Franstalige verhaaltje, dat zo’n eengemaakte zone de nabijheidswerking van de politie in Brussel zal belemmeren, is larie. Die nabijheidswerking is er nu niet. Eén zone is hiervoor geen belet. Het federale niveau zou druk kunnen zetten op de eenmaking van die politiezones, maar de Franstaligen (allemaal) zien dat als een communautaire zet. En dat mag niet volgens het regeerakkoord.
Politicoloog Carl Devos (UGent) werd aangehaald in De Afspraak op Canvas: ‘We zullen moeten kiezen tussen terrorismebestrijding of communautaire rust’. Gaan we nu werkelijk, onder druk van de Franstalige politique politicienne, kiezen voor het kinderachtige behoud van invloed van een aantal archaïsche Brusselse baronnen met een sjerp?
De Brusselse wereldstad heeft meer dan een miljoen inwoners en werkt de facto nog met een gemeentelijke visie op politiebeleid. Om dit te kunnen blijven doen, blijken maar liefst zes politiezones nodig. Dat wil dus zeggen dat er zes hiërarchieën zijn die allemaal naast elkaar werken met een significante achterstand op het vlak van schaalvoordelen in informatiedelen. Dit is niet grappig meer.
2. Integratieklucht
Je zou denken dat er een belletje gaat rinkelen wanneer oorlogsfotografen Molenbeek verlaten uit schrik. Niet in België.
Dat voormalig PS-burgemeester Philippe Moureaux doodleuk vertelt dat er tijdens zijn ambtsperiode geen Syriëstrijders vertrokken, is niet alleen obsceen omdat de Syrische burgeroorlog maar aanving in 2012 (einde van zijn ambt), maar vooral omdat kritiek op het integratiebeleid in Brussel uit Vlaanderen jaren is afgedaan als bangmakerij.
Het is door de fundamenteel andere visie op integratie van Franstalige politici in het algemeen en PS-politici in het bijzonder dat Molenbeek zo’n ranzige beerput is geworden van islamitisch extremisme.
Zelfs de Chicago Tribune weet dat de Vlaamse Gemeenschap integratievereisten oplegt in de vorm van taal en civiele waarden, en de Franse Gemeenschap niet. Vlaanderen wil doortastend optreden tegen elke vorm van radicale islambelijdenis, Franstalige politici willen dat niet. In Brussel zijn beide gemeenschappen bevoegd voor de materie en komt er dus niets van in huis. ‘Dit is niet grappig meer.’
3. Justitieklucht
Onze trieste veiligheidstoestand is geen kwestie van incompetentie van de ministers Jan Jambon (N-VA) en Koen Geens (CD&V) (die eerste was per slot van rekening jarenlang een bekwaam bestuurslid bij de Vlaamse Volksbeweging), maar eerder een bewijs dat het niet mogelijk is om te winnen voor wie met Belgische kaarten moet spelen. Onze voormalige collega zegt wel dat hij Molenbeek zal ‘opkuisen’, maar hoe geloofwaardig is dat, indien daarvoor nauwelijks hefbomen zijn?
De doelmatigheid van de Staatsveiligheid en onze politie is in grote mate afhankelijk van de bewegingsruimte die deze dienst krijgt van de wetgever. Bijzondere opsporingstechnieken (telefoontaps, huiszoekingen…) zijn aan strenge voorwaarden verbonden. Het draagvlak om onze veiligheidsdiensten hierin meer ruimte te geven is veel groter in Vlaanderen dan in Wallonië.
Twee van de medeplichtigen van de aanslagen in Parijs waren bekend bij onze diensten maar konden toch ongehinderd hun perfide plannen uitvoeren. Hoe kan dat? Te weinig middelen en armslag. Dit is niet grappig meer.
Hoe lang nog?
Hoe lang gaan we nog tolereren dat achterhaalde beleidsvisies en Franstalige politieke spelletjes onze veiligheid en die van anderen in het gedrang brengen? Nog honderd doden? Duizend? Is er eigenlijk nog iemand aan het lachen?
Aanslagen Parijs
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier