Onze niet aflatende strijd tegen het ACW

Koen Meulenaere is de gevreesde satiricus van Knack.

Niemand was meer verheugd over de komst van Johan Van Overtveldt naar Knack dan uw dienaar. Eindelijk een bondgenoot in onze niet aflatende strijd tegen het Algemeen Christelijk Werknemersverbond.

Jarenlang hebben wij hier de onmiddellijke internering geëist van de leiders van het ACW. In een gevangenis of in een, desnoods door hun eigen vleugel gefinancierde, psychiatrische instelling. Telkens werd dat nochtans met valabele redenen omklede betoog ongedaan gemaakt op onze befaamde page three. En als de mensen moeten kiezen tussen een ernstig man en een zotskap, kiezen ze voor de eerste. Behalve bij de Koninklijke Belgische Voetbalbond en bij de Nationale Bank van België.

Onze chef-Wetstraat pakte in zijn Van de redactie altijd wel uit met een subtiel woord van lof voor de kajotters. Citeerde, schijnbaar achteloos, uit een bevlogen herderlijke brief van Jozef Cardijn. Soms werd een discreet bloemetje gegooid naar de leden van de katholieke vrouwengilde. En zo werden de lezers van Knack, zonder dat ze het goed beseften, er stelselmatig van doordrongen dat de christelijke arbeidersbeweging het beste voor had met de mensen. En zeker met hun mensen. De recente uitspraak van de Europese Commissie die 800.000 Arco-coöperanten al hun spaargeld gaat kosten, wijst nu wel in een andere richting, maar onze chef-Wetstraat heeft nooit een hoge pet op gehad van de Europese Commissie.

Sinds een maand of acht is de balans op Knack weer wat meer in evenwicht. Plotseling hebben wij iemand aan onze zijde die de kritiek op het ACW onderbouwt met onweerlegbare economische, financiële en juridische bewijsmiddelen, in plaats van enkel met gevoels- en confessionele argumenten.

Nu moet u weten dat Johan Van Overtveldt, Rik Van Cauwelaert en uw dienaar alle drie op hetzelfde moment begonnen zijn bij Roularta Media Group. We spreken van heel lang geleden, de wintertij der middeleeuwen. Wij zaten samen in hetzelfde ruime en prachtige herenhuis op het De Jamblinne de Meuxplein in Brussel, het plein midden op de Roodebeeklaan die van de VRT naar het Berlaymontgebouw voert. Johan was piepjong redacteur bij het pas opgerichte Trends, Rik en ondergetekende waren respectievelijk piep- en gewoon jong redacteur bij het ook pas opgerichte Sport Magazine.

Twee bemerkingen. Beide bladen verschenen toen veertiendaags. En vijftig meter naast ons redactiepand bevond zich Au bon accueil, een drank- en in mindere mate eetgelegenheid (toast cannibal, omelet ham-kaas) die haar naam niet gestolen had. Combineer die twee gegevens en het gevolg laat zich raden. Toen zowel Trends als Sport Magazine naar de Tervurenlaan verhuisde, diende Au bon accueil kort daarna de deuren te sluiten. En niet meer om halfdrie ’s nachts zoals in onze tijd, maar definitief.

De kastelein is van lieverlee bij de Brusselse politie gegaan. Wij zagen hem vijftien jaar later tot onze verbazing terug in een variant van ‘Het leven zoals het is’ over het hoofdstedelijke korps. Zette aan het stuur van een politiewagen de achtervolging in op een vermoedelijke autodief, reed daarbij twee lantaarnpalen omver, scheurde over het trottoir, maaide een paar tippelaarsters en een pastoor op ronde van de plaveien, en miste op het einde van een lange straat zijn bocht waarna hij in de etalage van een brocanterie belandde.

Uw drie redacteurs waren in die beginjaren jonge mannen vol van ambitie en idealen, die de toekomst met een aanstekelijk optimisme tegemoet zagen. Met twee van hen is het inderdaad goed afgelopen. Is de loop van de geschiedenis niet fantastisch dat wij nu alle drie weer samen zitten? En nog altijd ruzie maken over hetzelfde: de christelijke arbeidersbeweging.

Ja maar, het is toch ongelooflijk dat die jandoedels gedurende meer dan dertig jaar zowat alle premiers van dit land hebben geleverd: Wilfried Martens, Jean-Luc Dehaene, Yves Leterme. Onder het beleid van de eerste zijn onze financiën in een ravijn gestort waar ze nooit meer uit raken. Onder de tweede zijn de belastingen verhoogd tot op een niveau dat in de hele wereld zijn gelijke niet kent. En onder de derde is het hele land voor minstens tien jaar gegijzeld door zijn alle grenzen van de waanzin overschrijdende bankgaranties. Daarna vluchtte hij zelf snel het land uit om in het wufte Parijs zijn talloze perverse fantasieën in de praktijk om te zetten, zoals verkeerd gestuurde tweets en sms’en voldoende hebben aangetoond.

Tussendoor is de boel dan verder om zeep geholpen door twee PS’ers: Guy Verhofstadt en Elio Di Rupo. De PS is de Franstalige en seculiere variant van het ACW. In 35 jaar tijd hebben wij precies geteld twee decente premiers gehad: Mark Eyskens en Herman Van Rompuy. Geen van hen heeft het langer dan een paar maanden volgehouden, beiden geliquideerd door de travaillisten.

Welnu, we zien waar we staan. En terwijl mensen als onze hoofdredacteur en uw dienaar zich daarover opwinden, beraden anderen zich over een run on the bank. Patrick Develtere, de nieuwste capo, heeft het onomwonden gezegd: de kosten voor het redden van Dexia waren voor u en mij, de winst is voor hem. En als Belfius de christelijke instellingen niet rijkelijk van fondsen en goedkope leningen voorziet, verhuizen alle rekeningen van ACW’ers en ACW-verenigingen naar een andere bank, eventueel een nieuwe die de beweging zelf zal oprichten. Dan is onze glorieuze nieuwe staatsbank Belfius meteen failliet en zijn u en ik al op z’n minst weer vier miljard euro kwijt.

Op de vraag of de christelijke leer chantage toelaat, antwoordde een van de betrokkenen, wij zullen zijn naam niet noemen: ‘Daar wordt in de Bijbel niet in die termen over gesproken, maar via een interpretatieve benadering zou ik zeggen: in sommige gevallen wel.’

Mochten ze in Parijs hun guillotine nog in een of andere loods hebben staan, is het nu het moment om die weer naar buiten te rollen en er een hoge ambtenaar van de Oeso onder te leggen. Kan hij nog een laatste tweet versturen: ‘Er valt een scherp mes naar ben…’

Koen Meulenaere