Ontslag om dringende reden voor Belgische politici

Het is niet meer bij te houden. De reparatiewetten, de interpretatieve wetten, de wijzigingen van gecommuniceerde wetsontwerpen en ontwerpen van decreet, een jurist zou beginnen overwegen om van het hoogste gebouw te springen.

Rechtszekerheid vereist dat wetten niet om de vijf minuten veranderd worden. Temeer éénieder geacht wordt de wet te kennen. En wanneer men de ene dag verkondigt dat bij vereffeningen en verdelingen van het huwelijksvermogen een verhoogde registratierecht zal moeten betaald worden om een paar weken later tot de conclusie te komen dat een dergelijke maatregelen weinig sociaal is en men deze weer wil afschaffen, creëert men een juridische chaos.

Te meer advocaten en notarissen nu handenvol werk hebben om in lopende vereffeningen en verdelingen nog vlug een compromis op te stellen zodat de oude regeling nog kan toegepast worden, terwijl vandaag zelf gemeld wordt dat de registratierechten afgeschaft zouden worden zodat men uiteindelijk beter nog wat wacht. Wat moet men uiteindelijk doen ? Geen mens die het nog weet.

En bovenstaand voorbeeld is geen alleenstaand geval. Begin april werden we geconfronteerd met een absolute stop op de verhoging van de gasprijzen. Die absolute stop blijkt toch niet zo absoluut te zijn. De wet was goed en duidelijk, zo stelde minister Johan Vande Lanotte en desnoods ging de stoere sp.a minister hem via de rechtbank afdwingen. Een week later leek een interpretatieve wet toch een beter alternatief dan naar de rechter te gaan. Goede wet bleek slechte wet.

Naast het arsenaal van reparatietechnieken waarover de diverse parlementen beschikken en waarvan ze gebruik maken om hun kaduke wetgeving wat op te vijzelen moet vastgesteld worden dat daarenboven een heel deel van de goedgekeurde wetgeving ofwel door de rechtbanken en hoven door middel van interpretatie aangepast wordt of gewoonweg vernietigd wordt zoals door het Grondwettelijk Hof. Wanneer je al de gewijzigde, gerepareerde en vernietigde wetgeving bij elkaar legt dan verschiet je van de hoeveelheid wetten die sneuvelt. Soms heb ik de indruk dat de helft uiteindelijk rechtstreeks of onrechtstreeks in de prullenmand belandt of een andere invulling krijgt dan oorspronkelijk bedoelt.

Het is dan ook onbegrijpelijk dat deze parlementsleden nog op enig krediet van hun kiezers kunnen rekenen. Geen enkel bedrijf zou het zich kunnen veroorloven dat een dergelijke groot deel van de productie zou verloren gaan wegens gebreken. Elke arbeider of bediende die dag na dag dergelijk slecht werk zou afleveren zou in de kortste keren mogen rekenen op een aangetekende brief van zijn werkgever. En niet zomaar één maar één om dringende reden!

Jean Marie de Meester