‘Ontmanteling van België is onherroepelijk proces: Walen zullen dan opnieuw met hun hart stemmen’

‘Het bezoek van Nederlands Premier Mark Rutte aan het Vlaams Parlement kon in Franstalig België op weinig belangstelling rekenen’, schrijft Jules Gheude. ‘Het is nochtans een belangrijke gebeurtenis die de werkelijkheid weerspiegelt.’

Het bezoek van de Nederlandse minister-president Mark Rutte aan het Vlaams Parlement, op 15 oktober, heeft bij de franstalige media geen belangstelling gewekt. Het is nochtans een heel belangrijke gebeurtenis, die de werkelijkheid weerspiegelt : Vlaanderen is een natiestaat geworden, met een eigen ministerie van Buitenlandese Zaken.

Op 18 maart 2011, werd Bart De Wever ook als een echte staatsman door Britse premier David Cameron in Londen ontvangen. Volgens La Libre Belgique ontrolde Cameron het rode tapijt voor de N-VA. In zijn laatste testament-interview met Le Soir’, op 6 augustus 2011, verklaarde François Perin: De Vlaamse beweging heeft over de hele linie gewonnen. Vlaanderen is een ‘natie’ geworden, met een collectief gevoel dat, geleidelijk tot een ‘nationaal bewustzijn’ zal groeien. Bart De Wever ligt helemaal in die lijn.

Zijn analyse is logisch : Wij willen een onafhankelijke Vlaamse staat. En om dat uit te leggen, vliegt hij eerst naar Londen, bij Cameron. Bart de Wever, die kent de geschiedenis heel goed. Engeland – en Frankrijk zal er geen bezwaar tegen hebben – zal de eerste staat zijn om de Vlaamse onafhankelijkheid te erkennen, op het moment dat die wordt uitgeroepen. Een Franse ambassadeur heeft mij dat, dertig jaar geleden, trouwens bevestigd…

Met Wallonië gaat het anders. Hier vindt men geen collectief gevoel. Sommige politici hebben wel een Waalse identiteit willen onderstrepen, maar dat is een zinloze houding. Een identiteit wordt niet door een decreet uitgevaardigd. Dat is een spontaan fenomeen.

Het woord ‘Wallonië’ werd pas in 1844 door de Naamse schrijver Charles Grandgagnage gebruikt. Het adjectief “Waal” (dat zijn etymologie in “wahl” of “welche” vindt) werd door de Franken gebruikt om de geromaniseerde bevolkingen aan te duiden.

Franse identiteit

Laten we niet ergens omheen draaien: Wallonië beschikt, wat de taal en cultuur betreft, over een Franse identiteit. Als elke Franse regio heeft het natuurlijk zijn eigen eigenaardigheden: folklore, dialecten, keuken,…. Maar de gemeenschappelijke basis is onbetwisbaar Frans.

70 jaar geleden (20 oktober 1945) vond een algemeen Waals Congres in Luik plaats om zich over de toekomst van Wallonië uit te spreken. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Waalse beweging via het verzet zeer actief. De wrok was heel groot nadat de Vlaamse gevangenen vroegtijdig werden bevrijd, en “La France Libre” van Charles de Gaulle vond bij de Waalse militante een onmiddelijke weerklang.

1048 congresgangers : er was nooit eerder een samenscholing geweest die zo representatief was voor de Waalse samenleving. Meer dans 80 journalisten, uit België maar ook uit Frankrijk, Nederland en Zwitserland, waren aanwezig.

Vier scenario’s werden voorgelegd: 1° het behoud van de unitaire structuur met aanpassingen; 2° een federale hervorming; 3° een onafhakelijk Wallonië, 4° de aanhechting bij Frankrijk.

De laatste optie behaalde 486 stemmen, dus een relatieve meerderheid. Het Waalse hart had zich uisgesproken. Maar men wist heel goed dat de tijd niert rijp was voor zo’n verandering. (Frankrijk had andere belangrijke kwesties te regelen met Amerika en Groot-Britannië!).

‘Bezinning en rijpheid’

Daarom riep de voorzitter op in een tweede stembeurt bij handopsteken te kiezen met ‘bezinning en rijpheid’. En een autonoom Wallonië binnen Belgisch bestel – de federalisering van het land – haalde een overgroote meerderheid. Slechts 12 aanwesigen stemden anders.

De Gaulle vertelde later aan zijn minister Alain Peyrefitte dat hij op het punt was geweest zich in de zaak te bemoeien : Il aurait suffi que je claque des doigts. Mais à la fin de la guerre, nous avions suffisamment de difficultés avec les Anglais et les Américains pour ne pas rajouter celle-là. La Wallonie existe, mais il n’y a pas de nation wallonne, les Wallons n’ont jamais cherché à devenir un Etat. Ils demandent à être intégrés au sein de la République française dont ils ont déjà fait partie. Le jour où la Wallonie, par la voix de ses représentants légitimes, ou de préférence par référendum, déciderait d’être rattachée à la France, nous lui ouvririons les bras de grand coeur.

In mei 2004, heeft Michel Barnier, de toenmalige France minister van Buitenlandse Zaken, een samenwerkingsverband met de Waalse minister-president, Jean-Claude Van Cauwenberghe ontertekend. Om dit verband te dynamiseren zou André Antoine, de voorzitter van het Waals Parlement, Franse Premier Manuel Valls kunnen uinodigen.

De ontmanteling van België is een onherroepelijk proces. De dag waarvan de Gaulle sprak nadert. De Walen zullen dan opnieuw met hun hart stemmen.