Omar Souidi: ‘Als je ambitieus bent als advocaat moet je minstens twaalf uur per dag werken’

Elke week vraagt Knack aan ondernemende Belgen hoe ze lijf en psyche in balans houden. Slapen doet hij nauwelijks. Daar heeft zijn gestorven zoontje veel mee te maken. Advocaat Omar Souidi wil elke minuut van de dag vullen met iets wat hem interesseert. Zonder te vergeten waar hij vandaan komt. ‘Wees gerust, ik blijf met mijn voeten in de klei staan.’

Er hangen veel mannen aan de muur van zijn kantoor. Vanuit hun strakke, zwarte fotolijst sturen Matthias Schoenaerts, Leonardo DiCaprio, Etienne Vermeersch, Barack Obama, Paul Van Haver, Vincent Kompany, Martin Scorsese en nog een stuk of twintig anderen zelfbewust hun blik de wereld in. Tussen hen één vrouw, Amy Winehouse. Allemaal zijn het mensen die advocaat Omar Souidi inspireren. ‘Omdat ze er alles aan gedaan hebben om hun talent zo veel mogelijk te benutten. Omdat ze rock-‘n-roll uitstralen, maar ook hun kwetsbaarheid durven te tonen. En vooral: het zijn geen mensen die de massa volgen. Binnen hun sector lopen – of liepen – ze allemaal uit de pas. Of ik dat zelf ook doe? Ik denk niet dat er veel pas aan te pas komt bij mij.’ Hij lacht. Dat zal hij vaker doen tijdens dit gesprek. Souidi voelt zich een gelukkig man, zal hij straks vertellen, ook al heeft hij diepe krassen op zijn ziel.

Eerst moeten we iets vragen over zijn imago. Want dat heeft hij. Grijs is een kleur die niet bij Omar Souidi past. Niet in zijn looks, niet in zijn gedachten.

Wat is het grootste misverstand dat over u bestaat?

Omar Souidi: Mensen die mij niet goed kennen, vinden me vaak arrogant. Mijn fameuze passage in De afspraak twee jaar geleden heeft daar veel mee te maken (Souidi was toen advocaat van Joeri Dillen, de voormalige kabinetschef van Bart De Wever, die nieuwssite Apache voor de rechter had gedaagd wegens een artikelenreeks over hem en vermeende belangen in Antwerpse vastgoeddeals, nvdr). Mijn mailbox zat toen vol met haatberichten.

Raakt dat u?

Souidi: Helemaal niet. Omdat het niet klopt. Ik ben niet arrogant. Terwijl er eigenlijk niks mis mee is. Als je heel goed in iets bent, mag je daar toch voor uitkomen? Ik heb meer moeite met valse bescheidenheid dan met oprechte arrogantie. Voor de duidelijkheid: ik was ook niet zo tevreden over mezelf in dat programma. Mijn boodschap ging verloren door de stijl. Maar sinds ik in enkele afleveringen van De slimste mens ter wereld heb gezeten, vinden mensen me blijkbaar sympathieker. Ik heb toen alleszins veel vriendelijkere mails gekregen. (lacht) Ach, wat mensen van je denken heb je niet in de hand. En kritiek moet je erbij nemen als je uitkomt voor je standpunten. Het is trouwens ook de reden waarom ik nog niet in de politiek zit. Ik ben er meermaals voor gevraagd, en het interesseert me enorm, maar het is te vroeg. Mijn eigen mening opzijschuiven om de partijlijn te volgen, dat zie ik mezelf niet doen. Ik zou dus meteen partijvoorzitter moeten worden, vrees ik. (glimlacht)

‘Nog niet’, zegt u. De politiek is dus wel een plan?

Souidi: Op termijn misschien wel, ja, maar ik heb zo veel plannen. Mijn interesses zijn heel divers. Ik kan me evengoed verliezen in een voetbalmatch van Antwerp als in een filosofisch traktaat. Elke week lees ik minstens twee boeken. Vaak drie. Ik hou ook enorm van muziek, kunst en theater. Er zouden trouwens veel meer subsidies naar cultuur mogen gaan. Geen populaire mening, ik weet het, maar men beseft niet hoeveel broodnodige inspiratie de artistieke wereld ons biedt. En dan zijn er nog mijn vrienden, met wie ik heel graag op café of restaurant ga.

Daar komt nog een goed draaiend advocatenkantoor bij dat u samen met uw broer hebt. Hoeveel uren slaap hebt u per nacht?

Souidi: Als je ambitieus bent als advocaat moet je minstens twaalf uur per dag werken. Veel nachtrust kan ik me dus niet permitteren als ik daarnaast nog wil genieten van al die andere dingen. Ik slaap vier, maximaal vijf uur per nacht. Dat is voldoende voor mij, maar tachtig jaar zal ik er niet mee worden. Ik laat mijn hart geregeld checken bij de cardioloog, en hoewel alles voorlopig prima in orde is, waarschuwt hij me wel voor mijn pittige levensstijl. Maar ik kan niet anders. Ik sta heel gulzig in het leven. Elke minuut van de dag wil ik vullen met iets wat me interesseert. Routine is niks voor mij. Dat is ook de charme van mijn beroep. Als strafpleiter weet je zelden hoe je dag eruit zal zien als je ’s morgens opstaat.

U hebt ook een gezin. Daar hoort toch een zekere routine bij?

Souidi: Ik vind dat een heel moeilijke evenwichtsoefening. Een waar ik nooit helemaal in zal slagen. Ik doe mijn best, vind ik zelf, maar ik kan vooral rekenen op mijn vrouw. Zij is elf jaar lang ook advocate geweest en weet dus hoe die wereld in elkaar zit. Nu neemt zij het grootste deel van het gezin op haar. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Sport u om gezond te blijven?

Souidi: Ik heb een abonnement bij de fitness hier om de hoek, maar ik ga er zo weinig naartoe dat het een beetje beschamend is. Ik zou er fitter kunnen uitzien, maar anderzijds sta ik al ijdel genoeg in het leven om ook nog eens een borstkas te gaan kweken waar menig portier jaloers op zou zijn. (lacht)

Hoe ijdel bent u dan?

Souidi: Omdat ik graag mooie kleren draag en wil dat mijn haar er goed bij ligt, krijg ik die opmerking vooral van anderen. Een typisch Vlaamse reflex. Hier is het al bijzonder als je een maatpak draagt, terwijl ik in bijvoorbeeld Amsterdam nauwelijks opval. Daar lopen de advocaten er allemaal een beetje flamboyanter bij.

Hebt u ooit last gehad van uw niet-Vlaams klinkende naam?

Souidi: Het is inderdaad gebeurd dat ik als enige van een groep voetbalvrienden niet binnen mocht in een dancing, louter vanwege mijn naam. Voor een zestienjarige die in België geboren is, valt dat nauwelijks te begrijpen. Ik ben ook geen moslim. Als puber wist ik al dat ik agnost ben. Ik ben zelfs eerder katholiek opgevoed dan islamitisch. Het enige verschil tussen mij en mijn vrienden was dus dat mijn vader op zijn achttiende uit Marokko naar België was gekomen, waar hij dan later mijn Vlaamse moeder leerde kennen.

Of zulke gebeurtenissen mij gefrustreerd hebben? Ik heb het altijd enorm onrechtvaardig gevonden, maar ik heb het op een goede manier gekanaliseerd. Telkens wanneer ik het lastig had tijdens mijn studie rechten, greep ik terug naar die herinnering en hield ik mijn doel voor ogen: mijn naam ontstijgen. Grappig, trouwens: enkele jaren geleden heb ik een portier verdedigd die mij ooit op heel agressieve wijze had geweigerd aan de deur van een dancing. Dat wist de man uiteraard niet meer. En het zou heel onprofessioneel van me zijn geweest om het hem te vertellen. Ik heb hem bijgestaan zoals elke andere cliënt.

U bent opgegroeid in een sociale woonwijk in Deurne. Een groot verschil met de kringen waarin u nu vertoeft. Hebt u nog contact met de gewone man?

Souidi: Zeker. Soms ook professioneel, omdat er weleens een jeugdvriend in de gevangenis belandt. Ik zou het heel erg vinden mocht ik vergeten waar ik vandaan kom. Als ik hier in Antwerpen naar de bioscoop ga, loop ik over de vloer die ik jarenlang heb schoongemaakt om geld te verdienen. En als ik nog eens in de Quick kom, weet ik heel goed dat ik er zelf jarenlang hamburgers heb gebakken. Wees gerust, ik blijf met mijn voeten in de klei staan.

Hoe is de relatie met uw ouders geëvolueerd?

Souidi: Ik zie hen minder dan ik zou willen, vrees ik. Ik hou enorm van hen, maar onze levens en interesses zijn erg verschillend. De geliefkoosde gespreksonderwerpen dus ook. Voor een spraakwaterval als ik is dat niet altijd even gemakkelijk. Met mijn vader praat ik vooral over voetbal. Gelukkig is er voetbal. (lacht)

Leeft u op grote voet?

Souidi: Ik ben tot mijn 23e bij mijn ouders in Deurne blijven wonen, en wij leefden op kleine voet. Dan droom je van de grote dingen. Nu kan ik enkele van die dromen realiseren, maar ik merk tegelijk dat de kleine dingen veel meer waarde hebben gekregen. Toch doe ik af en toe weleens iets buitensporigs.

Zoals?

Souidi: Hm. Moet ik dat wel vertellen? (denkt na) Bon, waarom ook niet. Een tijd geleden stond ik vlak voor een wedstrijd van Antwerp met een van de voetballers over Ibiza te praten. Ik was er pas geweest met mijn vrouw en kinderen, en hij had het eiland nog nooit gezien. Al grappend zei ik hem: als je vanavond niet verliest, vliegen we ernaartoe. Je raadt het al, Antwerp won, en ik ben een man van mijn woord (lacht), dus heb ik een paar telefoontjes gedaan en een privévlucht kunnen regelen. Diezelfde avond nog zijn we met een groep vrienden naar Ibiza gevlogen, om de avond daarna weer terug te komen. Is dat decadent? Ja. Maar ik ga me er ook niet om schamen. Ten eerste omdat het eigenlijk helemaal niet zo duur was. Ten tweede omdat ik zelf goed weet dat ik geen man ben die pronkt met luxe of geld. Zo zit ik niet in elkaar. Het was een eenmalige uitspatting, en we hebben er allemaal heel erg van genoten. Niet meer, niet minder.

U pleit vaak drugszaken. Zoekt u zelf de roes soms op in genotsmiddelen?

Souidi: Van een goed glas wijn of whiskey kan ik heel erg genieten. Ik heb kennissen en vrienden die weleens drugs gebruiken, maar aan mij is het niet besteed. Ik zie te vaak tot welke miserie dat kan leiden. Veel dossiers die ik krijg – geweld, verkrachting, moord – zijn een gevolg van middelenmisbruik. Een lijn coke snuiven trekt me dus echt niet aan. Dat heeft ook met mijn jeugd te maken. Er gingen heel veel drugs rond in onze wijk. Ontelbare keren heb ik het aanbod gekregen om als koerier te werken en op een brommer drugs te gaan leveren. Ik had er een pak meer geld mee kunnen verdienen dan met rekken vullen in de Delhaize, maar ik heb altijd nee gezegd.

Omdat u een sterk karakter had?

Souidi: De meeste bloemen moeten in dit geval naar mijn moeder worden gegooid: zij heeft ons altijd ingeprent dat drugs het begin van het einde zijn. Mijn ouders hebben mij en mijn broers ook bewust geen Arabisch geleerd, mede om niet betrokken te raken bij de Arabisch-sprekende dealers. Maar sowieso stond ik zelf stevig genoeg op mijn benen om nee te zeggen. Ik heb altijd een sterk karakter gehad.

Wanneer was u op uw zwakst?

Souidi: (zwijgt even) Twee jaar geleden kon je me bij elkaar vegen. Ons zoontje Aymeric werd toen na negen maanden zwangerschap dood geboren. Dat is traumatisch geweest. Een emotionele amputatie. In maart dit jaar is onze tweede dochter geboren. Ik had gedacht dat zij misschien een stukje van het trauma zou kunnen wegnemen. Maar dat is niet zo. Soms heb ik het gevoel dat ik nog altijd in shock ben. Mijn vrouw is daar sterker in dan ik. Elk jaar in mei eren we Aymeric op zijn verjaardag, en toen we terugkwamen van zijn begraafplaats ben ik opnieuw ingestort. Je eigen kind begraven, dat is onmenselijk. Er zijn foto’s genomen van mijn zoontje vlak nadat hij dood ter wereld was gekomen. Ik heb hem in mijn armen gehouden, ik weet hoe hij eruitzag, maar die foto’s heb ik nog altijd niet durven te bekijken.

Hebt u hulp ingeroepen in die periode?

Souidi: Ik heb even overwogen om een therapeut te raadplegen. Ook omdat mijn omgeving me zei: zo kennen we je niet, Omar. Ik voelde me echt heel slecht. Maar de grootste hulp heb ik van een Romeinse filosoof gekregen. Tweeduizend jaar geleden schreef Seneca De lengte van het leven. Dat is mijn therapie geweest. Ik herlees het nog minstens drie keer per jaar. Je hoort mensen vaak zeggen dat het leven te kort is en alles zo snel voorbijgaat, maar dat is een denkfout. Als je je leven juist aanpakt en goed invult, kan het heel lang duren. Natuurlijk, wie alleen maar denkt aan wat geweest is of moet komen, verliest heel veel tijd. De essentie van een lang leven zit hem in nú leven. Misschien klinkt het wat cliché, maar Seneca kan het beter uitleggen dan ik. (zwijgt even) Toen ik een week na zijn dood op zijn begrafenis sprak, heb ik Aymeric beloofd om voor twee te gaan leven. Dus doe ik dat nu. Daarom leef ik zo hard. Nog harder dan daarvoor. Vroeger sliep ik nog zes à zeven uur per nacht.

Aan uw zoontje beloofde u voor twee te leven, maar u hebt ook nog twee dochters. Wringt dat niet?

Souidi: Dat hebt u juist opgemerkt. Ja, het wringt. Het zijn prachtige dochters. Ik ben dol op hen. Zij verdienen een volledige vader, maar ze zien me te weinig. Zoals ik daarstraks zei: ik vind het een heel moeilijk evenwicht. (zwijgt opnieuw) Ik beloofde nog iets aan mijn zoontje, namelijk om van elke dag een feest te maken. Dat hoeft niet altijd met toeters en bellen te zijn. Een goed gesprek is voor mij ook een feest. Iets gaan eten met een goede vriend. Iemand die onschuldig is vrij krijgen. Want hoe fantastisch is het om je werk dolgraag te doen? Weet u, wij zijn geluksvogels. Ik denk dat het belangrijk is om dat altijd te blijven beseffen.

Hoe blijft u dat beseffen?

Souidi: Door mijn roots nooit te vergeten. Door boeken te lezen. En door te denken aan wat er met Aymeric is gebeurd. Hij heeft nooit de kans gehad om te leven. Ik ben nu 34 jaar. Als ik morgen sterf, heb ik een fantastisch leven geleid. Ik draag een enorm verdriet mee dat ik nooit meer zal kunnen uitgommen. Maar ik ben wel gelukkig. Het moet.