‘Neen Theo Francken, warme maaltijden geven trekt geen migranten aan’

Emmy Deschuttere, persverantwoordelijke van Dokters van de Wereld, is het beu dat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) insinueert dat het aanbieden van warme maaltijden aan migranten in het Maximiliaanpark in Brussel een van de oorzaken is van hun aanwezigheid. ‘Onze regeringsleiders worden steeds meer een parodie van zichzelf.’

Gisteren lanceerde de communicatiedienst van Theo Francken opnieuw een tweet waarin nog maar eens beweerd werd dat de opvang door burgers en aangeboden warme maaltijden de oorzaak zijn van de aanwezigheid en overlast van migranten in het Maximiliaanpark in Brussel.

https://twitter.com/FranckenTheo/status/1021464336831795200Theo Franckenhttps://twitter.com/FranckenTheo

Zolang het de oppikplaats blijft voor privéslaapplaatsen
Zolang er warme maaltijden worden bedeeld
Zolang er geen echt lokaal Brussels politieoptreden is door een totaal gebrek aan politieke PS-wil
zal dit probleem niet opgelost worden.

https://t.co/7JnUO1SdqT #VTMNIEUWS

— Theo Francken (@FranckenTheo) July 23, 2018

Wij vinden dat dit liedje al een tijdje afgezaagd klinkt. Het argument dat een tas soep en een bed zorgt voor een aanzuigeffect is een grijsgedraaide plaat. Eén die bovendien hapert langs alle kanten.

In de logica van bovenstaande evergreen zorgt humanitaire basishulp voor een ‘aanzuigeffect van illegalen’. Merkwaardig, als je bedenkt dat het kabinet Jambon in augustus vorig jaar sprak over 700 migranten. Vandaag zijn er het 500 à 600. Tot zover onze kennis reikt, dachten wij dat een aanzuigeffect zich uitte in een stijging, niet in een daling of status quo van de dingen des levens. Faites vos jeux.

Wij begrijpen dat deze regering niet is opgezet met de humanitaire organisaties en burgers die hulp bieden. Sinds die er zijn valt er immers veel minder te hashtag opkuisen. En er wordt natuurlijk – pijnlijk voor bepaalde politici – aangetoond dat elementaire humanitaire hulp niet zorgt voor tsunami’s aan illegalen, maar wel voor het onder controle houden van een beheersbare situatie.

Een handvol organisaties – Dokters van de Wereld, de Franstalige gemeenschap van het Belgische Rode Kruis, Artsen zonder grenzen, Vluchtelingenwerk, Ciré en het Burgerplatform – deden een assessment in het park, zagen dat het een beheersbare situatie was in vergelijking met de bijvoorbeeld 1 miljoen Syrische vluchtelingen die worden opgevangen in Libanon, sloegen de handen ineen en richtten een humanitaire hub op. Het Burgerplatform richtte een opvangcentrum op dat elke nacht slaapplaats biedt aan 300 mensen en mobiliseerde 6500 families die hun deuren openzetten voor nog eens 250 mensen.

De burgers en organisaties doen waar het beleid niet in slaagt: verantwoordelijkheid nemen en een beheersbare en relatief kleinschalige situatie onder controle houden. De beleidsmakers beseffen dit, maar kunnen geen kant meer uit.

Vandaag zitten we in Europa immers in de opmerkelijke situatie waarbij het respecteren van mensenrechten en constructieve of ‘zachte’ oplossingen taboes zijn geworden, zaken waar je electoraal je vingers aan verbrandt.

Door zichzelf de afgelopen jaren in te graven in een retoriek van gespierde machotaal hebben regeringsleiders zichzelf vastgereden in een catch-22-situatie. Veranderen van koers is niet langer mogelijk, veranderen is namelijk door onze regeringsleiders zelf al uitgeroepen tot zwaktebod voor zweverige watjes. Hierdoor zijn ze gedoemd tot een eeuwige toename van repressie, razzia’s, muren, militaire korpsen en drones die overigens duizelingwekkend veel geld kosten. Dit alles terwijl ze weten dat net dit soort beleid de voedingsbodem vormt voor de wildgroei aan illegale netwerken van malafide mensensmokkelaars die ze vervolgens met uitgestreken gezicht beweren te bestrijden. Die catch-2situatie heeft intussen geleden tot een Europa waarin het anno 2018 normaal is geworden deals te sluiten met dictaturen en reddingswerkers voor de rechter te slepen.

Wat overblijft zijn regeringsleiders die steeds dezelfde treurige tweets uitsturen en steeds meer een parodie worden van zichzelf. Europa heeft wat migratie betreft z’n morele kompas verloren en zit op drijfkoers. Maar watjes als wij zijn, staan we paraat om de hand te reiken. Er staan immers momenteel een aantal reddingsboten op het droge. We horen de uitkomst wel op Twitter.