Nancy Osbaldeston, choreografe bij Opera Ballet Vlaanderen: ‘Mijn voornemen: Belg worden’

Nancy Osbaldeston, principal en choreografe bij Opera Ballet Vlaanderen, serveert een zwoele start van 2021 met Libertango. Te beleven via livestream.

Wie heeft u de liefde voor de tango bijgebracht?

Nancy Osbaldeston: Mijn middelbare school. Toen ik veertien was, vertolkte ik een tangodanseres in The Boy Friend, een opvoering van Sandy Wilsons musical in mijn school in Putney, een wijk bij Londen. Ik trok een lang, zwart kleed met veel ruches aan en bracht mijn versie van de tango. Wauw! (lacht) Ik wist totaal niet hoe het moest. Wat ik wél begreep, was dat dat mijn leven zou worden.

Eigenlijk besef ik dat al sinds mijn vijfde. Ik zie mezelf nog staan: een vijfjarig dametje dat aan al haar vriendinnetjes vertelt dat ze later danseres zal zijn… (ontroerd) Ik leef mijn kinderdroom.

Libertango is een lied van de Argentijnse componist Astor Piazzolla. Het werd wereldberoemd toen Grace Jones in 1989 de melodie gebruikte voor I’ve Seen That Face Before. Wanneer hebt u het voor het eerst gehoord?

Osbaldeston: Als kind. Toen violiste Ann Vancoillie, die de aanzet voor deze productie heeft gegeven, me het nummer liet horen, herkende ik het meteen. Het is zo’n lied dat je nooit vergeet, de melodie is zó aanstekelijk. Kunt u blijven stilzitten terwijl u ernaar luistert?

Omdat ik in december niet meewerkte aan Choreolab, een avond waarop enkele dansers uit ons ensemble een eigen dansproductie presenteerden, vroeg Opera Ballet Vlaanderen me een choreografie voor acht dansers te bedenken bij het kamerconcert Libertango. Anns ensemble Libertad brengt nummers van Piazzolla, waaronder het ontroerende Resurrección del Ángel en het ondeugende Fuga y Misterio. De songs zijn voor hen gearrangeerd door de Argentijnse componist Guillermo Anad. Ik voeg er dans aan toe.

Sidi Larbi Cherkaoui, artistiek leider van Ballet Vlaanderen, maakte in 2013 met zijn gezelschap Eastman een ode aan de tango: Milonga. Heeft hij u geïnspireerd?

Osbaldeston: Hij mixte in zijn geniale brein tango met zijn vloeiende bewegingstaal. Het is een sensueel, melancholisch stuk waarin zestien performers de magie van de liefde en de tango ervaren én aan het publiek doorgeven. Ik hoop hetzelfde te doen, ja.

It takes two to tango: tijdens een pandemie ligt dat niet voor de hand.

Osbaldeston: Klopt. We mogen elkaar niet aanraken tijdens het dansen. Maar: vier van de acht dansers zijn in het echte leven een koppel. Daardoor kon ik toch duetten creëren. Ik choreografeer bij elk nummer een duet of solo. Een van de solo’s dans ik zelf. We dansen tussen de camera’s en rond de muzikanten. Dat zijn, naast Ann Vancoillie, celliste Sigrid Vandenbogaerde, pianist Vincent Bruyninckx en bandoneonist Dick van der Harst.

We vieren de dans, het leven en de gekte. Lekker gek doen is nu broodnodig. Ik hoop dat de kijkers tijdens of na Libertango de meubels aan de kant schuiven om een zot of zwoel dansje te doen. Dansen is zo bevrijdend!

U danste in 2017 in Café Müller van de Duitse choreografe Pina Bausch. Zij is tot haar dood in 2009 blijven dansen – ze werd 68. Tot wanneer wilt u dansen?

Osbaldeston: Zeker tot mijn zeventigste! Misschien ga ik dan nog eens op wereldtournee. En ik hoop dat mijn grote droom tegen die tijd vervuld zal zijn: Julia vertolken in Sergei Prokofievs Romeo en Julia.

Wat die tournee betreft: door de brexit wordt dat een stuk omslachtiger voor een Britse als u.

Osbaldeston: Ik word Belg! Echt waar, in 2021 maak ik er werk van. Ik leef hier tenslotte al zes jaar. Muzikanten, dansers, operazangers reizen continu de wereld rond. Daarvoor telkens weer een visum moeten aanvragen, is me te omslachtig. Dus: eerst Belg worden en dan op wereldtournee.