‘Mochten we een nieuwe planeet ter beschikking hebben, zouden we het dan beter doen?’

‘Wat zouden we doen mochten we een nieuwe aarde ter beschikking hebben? Zouden we opnieuw dezelfde fouten maken’, vraagt Sara De Mulder van Liberales zich af.

Heeft u de sterrenregens gezien dit weekend? Ik hield aan een tweetal uurtjes kijken maar liefst twintig wensen over. Het prachtige natuurfenomeen hebben we te danken aan de baan die de aarde ieder jaar weer aflegt en waarbij we in augustus door de Perseiden vliegen. Een wolk van kleine stofdeeltjes, die door onze dampkring in vuur en vlam worden gezet, prachtig maar griezelig tegelijk.

Naar de sterren kijken geeft immers een beeld van de oneindige kleinheid van onze planeet en de grootsheid van het onmetelijke zwart waarin we rondvliegen. Onze zon bijvoorbeeld is 109 keer groter dan onze aarde, ze heeft een omtrek van 4 366 813 kilometer. Als je denkt dat dit groot is, vergis je je schromelijk. Betelgeuze onderdeel van het sterrenbeeld Orion is 700 keer groter haar licht 14.000 maal helderder. VY Canis Majoris is 2100 keer groter en zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Wat echter nog imposanter is, is de onmetelijke afstanden die we moeten afleggen om daar te geraken. We zweven in een onmetelijk zwart met af en toe een klein lichtpuntje. We zijn zelfs zo klein dat we buiten ons sterrenstelsel niet eens meer zichtbaar zijn. En dat kleine bolletje dat is ons ruimteschip, zonder dat is er geen mogelijkheid van bestaan. Op dit ogenblik zijn een heleboel van de inzittenden van dit ruimteschip bezig met de systematische afbraak ervan.

Met een niet te temperen doodsdrang, schrapen ze onderdelen weg, vervuilen ze onze drinkwatervoorraden, contamineren ze onze luchtreserves en verprutsen ze onze airco. Bovendien liggen er overal bergen afval en zijn hele stukken veranderd in grote droge en snikhete zandvlaktes, terwijl steeds meer grondgebied regelmatig onder water komt te staan. Op sommige plekken kunnen we niet meer wonen, want de radioactiviteit is er zo hoog dat we zouden creperen aan allerhande soorten kankers.

Kleine ongemakken

Door het gebrek aan degelijke winters beginnen ook wij last te krijgen van kleine ongemakken, een muggenplaag, inclusief de opkomst van de tijgermug en slakken. Gigantische, slijmerige, dikke, vette naaktslakken die nagenoeg elke amateurmoestuin kaalgevreten hebben. Al is het niets vergeleken met de gezakte grondwatervoorraden in Syrië, die uiteindelijk leidden tot de huidige oorlogswaanzin aldaar, is het toch best treurig je zelf opgekweekte plantjes vernietigd te zien door die slijmerige monsters.

Graag deed ik met u een gedachtenexperiment. Stel dat u de keuze had tussen dit van slakken en oorlog vergeven ruimteschip en een tweede. Helemaal hetzelfde maar intact en u had de keuze naar dit tweede ruimteschip te reizen. Wellicht zouden velen onder ons dat doen.

Wellicht zouden we daarbij strenge regels hanteren. Bijvoorbeeld een verbod voor mensen om er zich te vestigen, als ze zinnens zijn om massaal bossen te ontginnen of aan roofbouw te doen in een zoektocht naar grondstoffen, zonder de gerelateerde rotzooi op te kuisen. We zouden geen mensen toelaten die zomaar hun afval dumpen in zee, in plaats van te recycleren. Beter nog, we zouden gewoon afzien van het produceren van afval in de eerste plaats.

Ratrace achter ons laten

We zouden wellicht ook opteren voor thuiswerk. Het summiere wegennet laten we over aan mensen die wel belangrijk genoeg zijn om zich te verplaatsen; namelijk de hulpdiensten. We kunnen dan meteen overschakelen op milieuvriendelijkere vervoersmiddelen. Wellicht zouden we ook meer tijd vrijmaken om eens een andere plek te bezoeken, misschien per boot via de natuurlijke waterwegen in plaats van via kerosine uitstotende vliegtuigen. We zouden hier ook tijd voor hebben, want de ratrace die we hier nu enkel nog met antidepressiva aankunnen, laten we netjes achter ons. We zouden onze kinderen wellicht net iets meer lesgeven in wetenschappelijke vakken en god achterwege laten want die is op ons vorige ruimteschip ook niet komen helpen.

Kortom we zouden beter weten en het beter doen.

Hier is er de ratrace en daar niet aan meedoen, betekent geen inkomen en dus geen eten.

Broeikasgassen van de vleesindustrie

Maar stel nu eens dat er een eenvoudige oplossing was om alvast de opwarming van ons huidige ruimteschip tegen te gaan? Stel dat ik u zou vertellen dat ik u niet kan verlossen van de ratrace maar wel van de ongemakken die er de laatste tien jaar zijn bijgekomen? Zou het u interesseren?

Laat mij u dan vertellen dat ons vervoer, onze economie en ons shampoogebruik, instaat voor 35% van de uitstoot van broeikasgassen maar dat 1 enkel element verantwoordelijk is voor al de rest van die uitstoot.

Dit element is volgens de voedsel-en landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) verantwoordelijk voor 9 % van de CO2 uitstoot, maar wat het geheel van broeikasgassen betreft (waaronder er velen overigens 100den malen schadelijker zijn dan CO2) ligt het aandeel veel hoger. Het is verantwoordelijk voor 65 % van de uitstoot van distikstofmonoxide (296x schadelijker dan CO2), 37% van de methaanuitstoot, 64% van de ammoniakuitstoot, de grootste oorzaak van fosforverontreiniging in diverse zeeën en oceanen.

Het is bovendien de grootste oorzaak van ontbossing in de regenwouden en doodsoorzaak nummer één onder milieuactivisten: de veeteelt. In sommige landen leiden mensen honger maar wordt er meer voedsel geproduceerd dan de hele bevolking nodig heeft om van te leven. Dat voedsel is bestemd voor het vee. Grondwatervoorraden slinken en drinkbaar water wordt ieder jaar duurder (check uw waterfactuur) maar toch is men bereid per slachtklare koe 15.000 liter drinkbaar, zoet water op te offeren.

U kan dus nog steeds en heel uw verdere leven lang gezellig op reis, regelmatig een nieuwe gsm aanschaffen en uw auto gebruiken, in ruil voor het schrappen van slechts 1 ander element; het stuk vlees op uw bord. Een drastische reductie van de vleesproductie zou bovendien onmiddellijk positief gevolg resorteren inzake de klimaatopwarming.

Het leukste is echter dat u voor deze oplossing helemaal niet afhankelijk bent van het falende politieke apparaat, dat u verplicht bent te onderhouden. Als individu hebben we voor de eerste keer in het hele klimaatverhaal echt de macht om de boel naar onze hand te zetten.