‘Misschien zijn we toch wat uitgekeken op de zoveelste, briljante, niet te missen serie’

We zullen altijd romantische komedies hebben.

Ik heb ondertussen zes abonnementen op verschillende streamingdiensten, en het is al zeker twee maanden geleden dat ik nog eens enthousiast ben geweest over een televisiereeks, of zelfs maar naar eentje heb uitgekeken. Het ligt niet alleen aan mezelf, anders was ik er niet over begonnen: Tom Heremans heeft ook al wekenlang zichtbaar moeite om in het weekblad van De Standaard elke keer drie series aan te raden. Misschien is het gewoon de pandemie die eindelijk haar tol eist in televisieland, of misschien zijn we toch wat uitgekeken op de zoveelste, briljante, niet te missen serie. (Ik heb nog altijd niet naar de BBC-docureeks gekeken van Adam Curtis die hoofdredacteur Bert Bultinck aanraadde, Can’t Get You Out of My Head, sorry!)

Aangezien ik ook niet hele avonden naar de videoclip van Montero van Lil Nas X kan blijven staren, doe ik verder met wat mijn favoriete bezigheid is geworden sinds de lockdown van de vorige lente: de klassiekers onder de romantische komedies bekijken. Het is een genre dat ik nooit heel serieus heb opgevolgd, maar dat uitermate geschikt blijkt voor een rampjaar. Niet elke film is nog even zinderend. Het is onbegrijpelijk dat Four Weddings and a Funeral nog altijd uitgezonden wordt en niet verbannen is naar de uithoeken van IMDb. When Harry Met Sally is dan weer nog altijd even plezierig als in 1989, net als de klassiekers van Woody Allen en Singin’ in the Rain. Recent heb ik Moonstruck, met Cher en Nicolas Cage, helemaal in de armen gesloten. Cher, die erg geestig is, kreeg er ook een Oscar voor.

Vorige vrijdag haalde ik uit The 73 Best Romantic Comedies of All Time van Vogue de film 2 Days in Paris van Julie Delpy. De Frans-Amerikaanse actrice schreef, regisseerde en speelde de hoofdrol in die film uit 2007, en het is misschien wel de beste romcom die ik heb gezien. Delpy speelt samen met Adam Goldberg een koppel dertigers dat voor twee dagen bij haar ouders in Parijs verblijft. De botsingen tussen haar Amerikaanse lief en haar Franse familie (en haar Parijse ex-liefjes) zijn erg lollig, maar het is vooral de relatie zelf die Delpy heel goed vat. Tot in de kleinste details voelt die helemaal echt, dus ook met alle onhebbelijkheden en frustraties die erbij horen. Daarbij vergeleken zijn veel andere romcoms overdreven geconstrueerd, te bedacht, zodat de relaties enkel schematisch doen denken aan echte liefdes. Palm Springs, dat onlangs op Amazon Prime uitkwam en best leuk is, is daar het beste voorbeeld van: heel veel plot, weinig relatie. In afwachting van het derde seizoen van Succession ga ik dus maar alle films van en met Julie Delpy kijken.