‘Minister Muyters heeft geen enkele verdienste aan de atletiekmedailles’

De prestaties van onze atleten op het voorbije EK zijn niet te danken aan de sportbobo’s en dito politici, maar aan koppige trainers, talent- en karaktervolle atleten en de zelfopoffering van ouders en naasten, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Onze sporters kwamen afgelopen week met een mand vol medailles triomfantelijk terug van de Europese kampioenschappen in Glasgow en Berlijn. Onze sportbobo’s en dito politici waren er als de kippen bij om een schep graan mee te pikken van hun oververdiend succes.

Sportminister Philippe Muyters roemde bijvoorbeeld Jonathan Sacoor en was verheugd dat de 400 m. loper mee kon trainen onder de vleugels van Jacques Borlée. Muyters is blijkbaar verblind door zijn eigen oogkleppen. De eigenzinnige topcoach moest in 2014 nog naar de rechter stappen omdat hij niemand anders mocht trainen dan zijn eigen kinderen. Zijn zoons Kevin en Jonathan stapten uit de 4×400 m. estafetteploeg, moe gekoeioneerd door de Waalse atletiekfederatie die de tot 140.000 euro onkosten van hun vader-coach weigerde te vergoeden.

Minister Muyters heeft geen enkele verdienste aan de atletiekmedailles.

De overwinning heeft duizend vaders, de nederlaag is een weeskind. Koen Naert werd in 2015 door de Vlaamse Atletiekfederatie van de topsportlijst geschrapt en viel terug op het inkomen van zijn vrouw. Marathon lopen is een autistische levenswijze, een tranendal van verderving en versterving. Hij kreeg sportief asiel bij het Waalse Adeps en liep in Berlijn naar Europees goud. Sportbobo’s en dito politici likken nu de hielen van zijn spikes om maar een druppel te mogen opvangen van zijn zweet. Vals borstgeklop van zweetdieven.

Minister Muyters heeft geen enkele verdienste aan de atletiekmedailles. Van de tien atleten die de finales haalden zit enkel Gentenaar Bashir Abdi bij de Vlaamse vleugel, en negen bij de Waalse. 5.000-meter loopster Louise Carton verloor niet alleen haar vader maar werd in 2017 ook nog van haar topsportcontract beroofd. Een burn-out volgde, met dank aan de bo(no)bo’s die de minister adviseren hoe hij de atleten-chimpansees moet aanpakken. Hun langetermijnvisie stopt bij de lengte van een estafettestok. Problematisch is dat Muyters voornaamste adviesorgaan, Sport Vlaanderen, een monopolistische en verpolitiseerde administratieve taskforce is uit de vorige eeuw, o.l.v. superbobo Philippe Paquay, die eerder de minister naar zijn pijpen doet dansen dan omgekeerd.

De langetermijnvisie stopt bij de lengte van een estafettestok.

Veel federaties zijn veredelde reisbureaus en hun bobo’s zijn beter betaald dan hun topatleten. Een atletencontract heeft zelfs geen resultaatverbintenis. Een atleet die een universitaire mastergraad heeft en als laatste eindigt krijgt meer loon dan een schoolverlater met goud. Het is soms nog driester. Een Franstalige Sportbond eist van haar contractuele atleten zelfs hun winstpremie terug, als ze die sporadisch incasseren op een wedstrijd.

Vlak voor onze turnploeg met goudkippetje Nina Derwael naar Glasgow vertrok sprak het Franse trainerskoppel Yves Kieffer en Majorie Heuls nog over vertrek uit de Gentse topsportschool wegens gebrek aan professionaliteit in de omkadering. Van een turnmedaille in de bikkelharde gymnastiek durfden we tien jaar geleden amper dromen, tot het – toen weggehoonde – trainerskoppel doorzette.

Er zijn meerdere oorzaken voor de huidige medailleoogst op de Europese kampioenschappen. Kieffer verklaarde ooit dat sport in België een echte strijd is met de instanties en dat het bijzondere aan het Vlaamse model de schaarste is. Daardoor werk je met talenten die je in een ander land net niet genoeg zou vinden, maar met wie je door hard werken net hetzelfde bereikt. Sommige topsportscholen hebben het licht gezien andere zitten nog in de fase van bezigheidstherapie. We danken deze prestatie aan losse kernen van gedreven koppige trainers, aan talent- en karaktervolle individuele atleten en aan de zelfopoffering van ouders en naasten. Terwijl de voetballertjes in de Topsportschool aan de Voskenslaan in Gent al makelaars hebben, betalen de ouders van hun collega-gymnastjes 1.000 euro per jaar voor hun opleiding en financieren ze zelf hun internaat.

Veel federaties zijn veredelde reisbureaus en hun bobo’s zijn beter betaald dan hun topatleten.

België, sportland of apenland?

De internationale dopingstrijd werkt ook haar vruchten af. The Sunday Times berekende dat een derde van de atletiekmedailles op grote kampioenschappen tussen 2001 en 2012 uitgereikt werd aan dopers. De invoering van het bloedpaspoort, het verbannen van de overgemedicaliseerde sovjetsport en de out of competition controles hebben van de sport meer en meer een level playing field gemaakt waar onze atleten de vruchten en de medailles van plukken. Voor onze atleten geldt immers al jaren eerder pestgedrag van dolgedraaide dopingjagers zoals dokter Hans Cooman die tienkamper Thomas Vander Plaetsen ten onrechte aan de dopingschandpaal nagelde en menig sporter ten onrechte achtervolgde, van Xavier Malisse tot Yanina Wickmayer, van Bekele tot Monder Rizki en van Sugar Jackson tot Delfine Persoon. Een wereldrecord van Nafi Thiam werd ooit niet gehomologeerd omdat de dopingjager te laat was! Vijfvoudig wereldkampioene Delfine Persoon moest de dopingcontrole op haar WK zelf betalen. Ze werd zelfs nooit gesteund door Sport Vlaanderen, niet als atleet en ook niet om een boksschool op te richten om de multiculturele hangjongeren van de straat en tussen de touwen te houden. Volgens Muyters is boksen immers geen Olympische sport, terwijl het nu net de sportdiscipline is waaraan de meeste landen deelnemen op de Olympische Spelen. Plaatsvervangende schaamte.

Topsport is maakbaar. Toegegeven, de laatste 10 jaar werden de Vlaamse budgetten voor topsport al verhoogd. Andere landen deden dit echter ook en daarom zijn we nog steeds op achtervolgen aangewezen. We staan zelfs nog niet in de top tien van Europese landen met het huidig collectief resultaat op deze EK’s. Willen we een performant sportland worden dan kan Vlaanderen al beginnen met het bundelen van de topsportexpertise. Er is infrastructuur genoeg. In Gent bezit Sport Vlaanderen een watersportbaan voor de roeiers, een indoor atletiek- en wielerpiste, de modernste gymzaal van Europa, allerhande zwembaden en sportzalen, van judo tot schermen, een internaat voor de topschoolsporters met alle onderwijsmogelijkheden in de nabijheid enz… Er is wetenschappelijke expertise aanwezig op de universiteit van de Arteveldestad, van inspanningsfysiologen tot biometristen, diëtisten, dokters en zielenknijpers. Alle toptrainers en -coachen verzamelen als een zichzelf voedende moloch van knowhow onder één dak in één olympisch elite-instituut. Excelleren is geen fascistisch woord maar een olympisch credo.

De meest gesubsidieerde sport in ons land is profvoetbal. De topclubs moeten nauwelijks een minimum aan RSZ-bijdragen en amper 20% van de normaal verschuldigde bedrijfsvoorheffing betalen op het loon van elke speler, zelfs al heeft deze een wedde van een paar miljoen euro per jaar. Een vuilnisman betaalt meer RSZ dan een voetbalmiljonair. Dit levert de profclubs jaarlijks zo’n slordige 70 miljoen euro op. In principe moeten ze dit volgens de wetgever pompen in de jeugdopleiding. In werkelijkheid verkwanselen ze het in een ratrace van exorbitante spelerslonen, oververhitte transferbedragen en dito makelaarslonen. Voetbalmakelaars hebben vorig jaar officieel al 41,9 miljoen euro verdiend, dit is bijna het dubbele van wat Vlaanderen aan topsport subsidieert, zo’n 24,5 miljoen euro. Laat de voetbalbobo’s de bijdragen voor hun sjotters betalen zoals een bedrijfsleider voor zijn werknemers of zoals de clubs in de ons omringende landen. Met de opbrengst daarvan kunnen we niet alleen een resem olympiërs klaarstomen, maar ook de massasport financieren.

Maar laat ons nu vooral genieten van het unieke momentum. Een wilde vreugdedans mag, maar van de zweetdieven verwacht ik een gewetensonderzoek en een daverend maar ingetogen applaus. Onze sjotters mochten al het balkon van het Brusselse stadhuis op voor een derde plaats. Ik hoop dat onze media, die elke baldribbelaar achternalopen als een Pavlovhondje, een oproep lanceren voor een mars naar de Brusselse markt. Ik zal er zijn, met een diepe buiging voor allen en een zeemansgroet voor zeilster Emma Plasschaert. Ze haalde nog 2.350 euro van haar spaarboekje om de huur van haar bootje op het WK in Aarhus te betalen. België, sportland of apenland?