‘Minder parlementsleden? Moeten we niet naar de kwaliteit in plaats van de kwantiteit kijken?’

‘Hoe kunnen we de sterke parlementairen behouden en de tafelspringers reduceren’, reageert Mercedes Van Volcem op het voorstel van partijgenoot Vincent Van Quickenborne (Open VLD) om het aantal parlementsleden te reduceren.

Mijn collega Vincent Van Quickenborne, die in de Kamer zit, lanceert een voorstel om grote kuis te houden in het aantal parlementsleden. Het parlement kan het zeker met 50 parlementsleden minder doen, en Van Quickenborne stelt een plafond op 100 verkozenen die de bevolking van onze federale staat dienen te vertegenwoordigen.

Maar, moet het debat niet wat ruimer? Zijn er niet teveel parlementen en regeringen tout court in dit kleine land?

Beter had voor mij geweest, om wat de Kamer betreft te kijken naar de kwaliteit eerder dan de kwantiteit. Wie levert goed parlementair werk? Wie spendeert voldoende tijd in onze parlementen en laat daarvoor talloze zitjes in intercommunales en cumuls in de privé liggen? Dat is de vraag die we ons moeten stellen. Dat is de vraag die de bevolking zich stelt. Hoe kunnen we deze sterke parlementairen behouden en de tafelspringers reduceren, Vincent?

Hoe ziet een goed parlementair er voor mij of voor u uit? Zij (of hij) toont visie en zet de koers van de maatschappij. Een moeilijk evenwicht dat zij (of hij) bewandelt waarin constant geschipperd wordt tussen eigen ideeën, de input van de bevolking en de consensus met collega’s. Politiek engagement vertrekt van verontwaardiging, voor mij. Nu is de bevolking sterk verontwaardigd, over ons, politici.

Vragen om een grondwetsherziening via een individueel initiatief, om een derde van je collega’s te saneren, lijkt te getuigen van politieke moed. Ik ben alvast akkoord om mee te denken, maar als jouw voorstel er in de praktijk op neer komt dat je de nummer twee op je eigen kieslijst elimineert, dan ben ik vooral extra gemotiveerd om zelf nummer één te worden. Pleiten om het aantal plaatsen in de Kamer te saneren is gemakkelijk, zeker als je zelf de rekening niet moet betalen.

Binnen dit debat kunnen we ons ook afvragen of we dan naar nieuwe systemen van lijstvorming moeten? Afschaffing van de lijststem en afschaffing van opvolgers, bijvoorbeeld? Kunnen we mensen vanaf zestien niet al laten deelnemen aan het democratisch verkiezingsproces. En gaan we dan voor stemrecht of voor stemplicht?

De perceptie van zuivere politieke manoeuvres, in tijden waar het imago van de politiek nog nooit zo besmeurd was, kunnen we missen als kiespijn. De mandaten, de cumuls en de bestuursposten in intercommunales van collega’s stonden nog nooit zo sterk in vraag.

Als voorzitter van de Commissie Binnenlands Bestuur ga ik werk maken om te komen tot de kerntaken van intercommunales, de stroomlijning en de transparantie ervan. Samen met de Vlaamse Regering, die ook al initiatief nam.

Federaal de grote schoonmaak propageren, in het huidige politieke klimaat, is een dubbeltje op zijn kant. Het is een terechte bekommernis om de politiek zo efficiënt en goedkoop mogelijk te organiseren, maar laten we het kind niet met het badwater weggooien.

Ik apprecieer de denkoefening die nu op tafel ligt, maar wat nog meer blijk had gegeven van politieke moed, was in de Kamer werk maken van een Commissie Nieuwe Politiek Cultuur. Misschien is het tijd om die ID21-erfenis nog eens te laten horen?

Maar het voorstel is er nu. Even goede vrienden – maar dan ga ik voor het lijsttrekkerschap. Weg met het glazen plafond, gedaan met op nummer twee te staan.