‘Van een muis die rommel opruimt, en een muis die dat niet doet’

Tot ver buiten Wales vergapen mensen zich aan een muis die rommel opkuist. Lia van Bekhoven kreeg bezoek van een muis die niet opruimde. Het liep slecht af.

Stel je hebt een hele dag zwaar geknutseld in je schuur. Je weet dat je na afloop eigenlijk de rommel moet wegbergen, maar je bent ook maar een mens. Opruimen doe je een andere keer wel. En dan stap je de volgende ochtend de schuur weer binnen en zie je dat alles aan kant is.

Dit overkwam de gepensioneerde postbode Rodney Holbrook uit Wales niet een keer, maar weken achtereen.

De zeven dwergen? Een poltergeist?

Pas toen Holbrook een camera met nachtvisie in zijn schuur installeerde, zag hij dat de schoonmaker een muis was. Het dier pikte wasknijpers op, metalen sloten, kleine stukken gereedschap en plaatste de rommelstukken netjes in een houten kist. Om het iedere avond opnieuw te doen.

Als u een beter verhaal bent tegen gekomen dit jaar, hoor ik het graag. Op de beelden, die natuurlijk viraal gegaan zijn, ziet het er vertederend uit. Wie wil er geen muis, die pas als je naar bed gaat tevoorschijn komt en alles opkuist?

Nou wil het toeval dat ik kortgeleden, languit op de bank gelegen en met een oog op de televisie, uit het andere een muis voorbij zag tippelen. Wat een geluk. Ik woon een fors eind van Wales, dus niks garandeerde dat dit beest gerelateerd was aan zijn soortgenoot met de opruimwoede, maar als je geen hoop hebt, heb je niks. Misschien, met een beetje geluk, had mijn muis wel een obsessieve-compulsieve stoornis (ik heb in de documentaire over David Beckham op Netflix diens inloopkast gezien waarin Golden Balls dagelijks al zijn shirts op kleur rangschikt en ik kan sindsdien nergens anders meer aan denken. Beckham knipt ook iedere avond de kaarslonten af, maar op maat gesneden lonten zijn voor mij secundair).

Pindakaas

Twee dagen nadat mijn muis zich voor het eerst zichtbaar gemaakt had, was mijn huishoudelijke chaos ongewijzigd. Nog geen theelepeltje was verplaatst. Er was wel aan kaarsen geknaagd en hier en daar lagen uitwerpselen waarvan ik gedacht had dat het komijnzaadjes waren, maar ik had geen Marie Kondo in huis. De muis moest eraan.

Omdat ik wars ben van de doodstraf, heb ik eerst geprobeerd me op humanitaire wijze van het dier te ontdoen. Ik dreef het de gangkast in, met de bedoeling hem op den duur in de tuin zijn vrijheid terug te geven. Ik kwam er later achter dat met een kier onderaan de deur van een centimeter of vier, vijf, het beest zich vermoedelijk zonder mijn hulp bevrijd had. Geplaagd door een toekomstvisioen van miljoenen babymuisjes en een huis vol kapotgebeten kabels ben ik vervolgens urenlang zoet geweest met bierglazen – van binnen besmeerd met pindakaas – op de zijkant van muntjes te balanceren om zo het dier levend te vangen (tip: alleen proberen als je een vrij weekend hebt en / of het circus in wil).

Uiteindelijk werd het een ouderwetse val. Geen clementie voor een muis die het poets-gen mist. Twee dagen later: succes! Megan Jackson van de universiteit van Bristol, die motiverend gedrag bestudeert en muizen observeert in haar onderzoek, gelooft dat de bewuste diersoort niet per se opruimingsgezind is. Muizen slaan spullen op die in moeilijke tijden van nut kunnen zijn, zegt ze. Maar omdat moeilijk te zien is hoe schroevendraaiers en hangslotjes de overlevingskansen van een knaagdier vergroten, denkt Jackson dat de beesten zich, net als wij, in de vrije uurtjes bezighouden met zinloze activiteiten omdat ze er domweg genoegen aan beleven. Denk aan polsstokspringen of het installeren van een kookeiland. Of geimporteerd plat water drinken terwijl het thuis gratis uit de kraan komt. Of sokken uit de wasmand zoeken die bij elkaar passen.

’Als mensen krijgen we de kans verschillende aspecten van het leven te ervaren’, zegt Jackson. ‘Het is leuk te zien dat een muis bezig is met gedrag dat niet noodzakelijk is om in leven te blijven’.

Lang nadat ik de val met ongedierte en al had weggegooid bleef er een kwalijke lucht uit de gangkast komen. Een muis – ik had er blijkbaar twee te logeren gehad – bleek zich in een lege boodschappentas te hebben verstopt waar hij de geest gegeven had. Je zou er bijna medelijden mee gehad hebben dat een dier in alle eenzaamheid van honger was omgekomen, ware het niet dat hij de kast waarin hij een tijdlang gratis vertoefd had, niet eens had opgeruimd.