Noël Slangen (Kinderarmoedefonds): ‘Groen in de stad? Een grasveld volstaat niet’

Als kind meed Noël Slangen de tuin van de ouderlijke woning, maar als voorzitter van het Kinderarmoedefonds is hij doordrongen van het belang van groen.

‘Wij woonden in een rijhuis langs een drukke invalsweg, daar leefde ik achter de spreekwoordelijke gesloten gordijnen. Wij hadden een tuin, maar daar kwam ik nooit. Hij was verwilderd, er liepen naar mijn zin te veel honden rond en ik had als kind gewoon geen behoefte aan groen. Ik wilde alleen zijn. Daarom woon ik graag in de stad, je kunt er opgaan in de massa.

Ik heb weleens gezegd dat ik nog altijd niks met de natuur heb, maar nu ik ouder ben, zul je mij er vaker treffen, wandelend of fietsend. Op vakantie, maar ook hier. Enfin, in Bokrijk dan, want Hasselt is geen groene stad. Het centrum is klein, met een sterke beleving op een kleine oppervlakte, maar met weinig plaats voor groen.

Deze plek – het Kadettenplein – is een uitzondering, maar je moet ze weten liggen. Het is een privé-initiatief, het was de tuin van een deurwaardersfamilie die de plek heeft opengesteld voor het publiek. Maar de stad is ook aan een inhaalbeweging bezig. Straten worden groener heraangelegd, tot grote verontwaardiging van handelaars die geen groen willen voor hun etalage. (lacht)

Als voorzitter van het Kinderarmoedefonds besef ik wat het belang is van openbaar groen. Tijdens de lockdown werd de ruimte waarin kinderen in armoede zich konden bewegen nog kleiner dan ze al was, met veel stress en intrafamiliaal geweld tot gevolg. Een stad heeft groen nodig. Maar een grasveld volstaat niet, groenzones moeten een veelheid van functies vervullen. Je moet je er kunnen laten zien, en je moet je er kunnen verstoppen. Drie struiken als fort, dat maakt het spannend voor kinderen en pubers. Daar wordt te weinig rekening mee gehouden als ze de stad heruitvinden, omdat iets al snel als overlast wordt ervaren. Je moet veilige, schone plekken creëren, maar ook plekken waar de dingen die we niet graag zien hun weg kunnen vinden. Manoeuvreerruimte is cruciaal waar mensen samenleven.

Daarom is de integratie hier in Limburg volgens mij ook vlotter verlopen dan elders, ook al was de instroom lange tijd groter dan elders. In de tuinwijken hadden mensen plek waar ze alleen konden zijn als ze wilden, en als ze elkaar wilden tegenkomen, konden ze dat doen in schone parken in de buurt.’

Schrijfster Saskia De Coster in het Stadspark: ‘Aarde op mijn handen is een teken van beschaving’