Filosofe Tinneke Beeckman kijkt uit op een landschapspark: ‘Bomen zijn de getuigen van vele levens’

Filosofe Tinneke Beeckman leeft met man en kind een leven zonder tuin, maar dat ervaart ze niet per se als een manco.

‘Wij wonen in een appartement, maar dat geeft niet want wij kijken uit op een park. Zo zien wij de seizoenen veranderen, heel belangrijk, want dat is de cyclus van het leven in het klein, elk jaar opnieuw.

Omdat we acht hoog wonen, kijken we neer op de kruinen van het park. Zo zien we ook het weer veranderen. Wanneer het waait, zien we een wiegende zee van groen. Als je ónder de bomen staat, is de beleving helemaal anders. Als de zon schijnt gaan wij bijna dagelijks picknicken en spelen onder de decennia oude kastanjebomen.

Geregeld realiseer ik mij dat mijn vader, die ooit aan het park woonde en er als kind ging voetballen, dezelfde bomen heeft gezien en ervaren. En nu passeren mijn dochter ik er vaak. Bomen zijn de getuigen van vele levens. Ze confronteren je met je eigen vergankelijkheid en wijzen zo op een beperking, maar tegelijkertijd geeft dat gevoel van continuïteit rust, omdat je weet dat de bomen een betekenis hebben gehad in andere levens.

Het park is een landschapspark, ingericht volgens een plan. De Franse tuinen zijn het meest planmatig en rechtlijnig. Ze weerspiegelen de Franse rationele filosofie, waarbij controle van de natuur, orde en maat vooropstaan. Engelse tuinen volgen ook een plan, maar zijn intuïtiever en lijken wilder – zoals de Britse filosoof David Hume meer belang hecht aan emotie en verbondenheid. Je treft er vaker standbeelden en verborgen plekjes. Daar hou ik het meest van.

Dat geldt ook voor de minder bekende, maar heel bijzondere plek waar ik jullie naartoe heb genomen. Het begijnhof dateert van 1544. Ik heb hier lange tijd vlakbij gewoond. Het is een rustige, stille plek, met moerbei- en andere fruitbomen, waar het gras in mei mag opschieten.

Helaas zien sommige mensen vooral geld als ze naar zo veel schoonheid kijken. Het begijnhof dreigt vermarkt te worden door het vastgoedbedrijf van de stad. Zo wordt het een exclusieve, luxueuze plek om te wonen. Heel triest.’