Elisabeth Lucie bouwt tuintje om voor Maai Mei Niet: ‘Het plastic moet eraan geloven’
In de stadstuin van schrijfster-scenariste Elisabeth Lucie schieten op wonderbaarlijke wijze zaailingen van de esdoorn op uit het kunstgras. Maar het plastic moet er binnenkort toch aan geloven.
Elke week vertelt een bekende deelnemer aan Maai Mei Niet over zijn of haar tuin. Maait u ook een maand lang (een deel van) uw gazon niet? Schrijf u dan zeker in op www.maaimeiniet.be, krijg uw persoonlijke nectarscore en maak kans op mooie prijzen.
‘De koer die wij hier drie jaar geleden aantroffen, was zo strak dat hij bijna abstract werd. De muren waren hagelwit geverfd, de grond belegd met harde terrastegels. Het ontbrak figuurlijk aan warmte, maar helaas niet letterlijk. Tijdens de zomer zaten wij in een spiegeldoos, de vier muren reflecteerden alle zonlicht naar het midden van de tuin. Op een warme zomerdag haalden we vlot vijftig graden. Onze dochter was toen twee en ik was zwanger: twee soorten mensen die geen hitte verdragen. Het was onhoudbaar.
We hebben de muren een kleurtje gegeven en kunstgras gelegd. Een pak gezelliger, maar kunstgras wordt ook heet. Nadat we ook wat planten hadden gezet, kiemde er een zaadje in ons hoofd: het kunstgras gaat eruit. Dat wordt niet simpel, want hier was vroeger een wellnesscenter. Waar wij nu zitten, was het zwembad. Onder onze voeten zit één meter gewapend beton in de grond. Een stevige opdracht, maar verhuizen is geen optie.
Ecologisch tuinaannemer Frederik Houssin van Het Ministerie voor Natuur zal ons helpen bij de inrichting van de nieuwe tuin. Wij zijn liefhebbers maar geen kenners. Ik vind het heerlijk om me te laten begeleiden door mensen met kennis van zaken. Bomen willen we in elk geval – zoals in het Rivierenhof, waar we nu nog koelte zoeken – en mijn dochter is dol op bloemen. (aarzelend) En dan misschien nog wat gras? Echt gras.
We willen vooral léven in onze tuin. Hij moet een verlengstuk worden van de woonruimte. Dat is hij nu al, maar wij willen geen hitteslag meer riskeren. Daarnaast willen we ook bijdragen aan een duurzamere stad. Ik rijd nooit met de auto en ben al zeventien jaar vegetariër, maar je leest toch ook vaak over hitte-eilanden in de stad en hoe ze ons duur te staan zullen komen.
Een nabrandertje: mag ik wel pleiten voor enige mildheid ten aanzien van mensen die alleen maar een klein koertje of balkon hebben en dan toch kunstgras aanleggen? Iedereen wil toch wat kleur en knusheid? Neerbuigend haten vanuit je riante villa met tuin, dat is me te gemakkelijk.’
