Hij was een onwaarschijnlijk icoon, P-22, een verdwaalde poema die nadat hij twee immense snelwegen had gekruist in Los Angeles was beland. Hij kreeg zijn eigen Facebookpagina. Hij werd het gezicht van actiegroepen. Mede door hem werd het gebruik van rattenvergif in Los Angeles aan banden gelegd. Zaterdag kwam een triest einde aan zijn bestaan.
P-22 werd naar schatting 12 jaar oud, wat twee jaar ouder is dan de gemiddelde levensverwachting voor poema’s in het wild. Maandag werd hij in een tuin teruggevonden met een gebroken schedel, en een verminkt rechteroog. Meerdere interne organen waren geraakt. Wellicht werd hij aangereden door een auto. Hij was vermagerd en ziek. Zijn nieren functioneerden niet meer. Eerst dacht men dat hij na recuperatie nog naar een asiel voor wilde dieren kon, maar na lang overleg bleek euthanasie de ‘meer humane’ optie.
P-22 was in 2012 voor het eerst gefotografeerd op wildcamera’s in Griffith Park, Los Angeles, waar de beroemde Hollywood-letters staan. Hij moet toen om en bij twee jaar zijn geweest, en had een indrukwekkende trip achter de rug van de Santa Monica Mountains, waar een slinkende en volgens experts uitstervende populatie van poema’s leeft.
P-22 maakte de oversteek van twee gigantische snelwegen om in Griffith Park te belanden. Vooral ’s nachts waarde hij rond in het park en in de stadsdelen die aan het park palen.
Nadat hij gesignaleerd was in de Los Angeles Times, en nog meer nadat hij voor National Geographic gefotografeerd werd tegen de achtergrond van het Hollywood-monument, kreeg P-22 een iconische status. In de meeste steden, schreef de Los Angeles Times bij zijn overlijden, werden grote, wilde katten weggejaagd uit de stad. Maar, schrijft de krant, ‘vele bewoners van LA herkenden zichzelf in P-22, een vrijgezel op leeftijd, die zich aanpaste aan de te beperkte ruimte in de grootstad, terwijl hij wachtte op een partner die misschien nooit zou komen. Anderen identificeerden zich met zijn verhaal, waarbij hij grenzen en snelwegen overstak op zoek naar een thuis’.
In het wild, schrijft de BBC, bestrijken poema’s een terrein van 400 vierkante kilometer. Hier was P-22 genoodzaakt in een heel beperkt areaal zijn voedsel te vinden. Het park meet 17 vierkante kilometer. Wetenschappers volgden zijn traject, zijn voedingspatroon.
P-22 duwde de bewoners met de neus op ecologische problemen. Tegen 2014 was hij graatmager en doodziek, klaarblijkelijk als gevolg van het rattenvergif dat bewoners kwistig in hun huis en hun tuin rondstrooien. De dieren waarmee een poema zich voedt, zoals wasberen, prairiehonden, jonge herten, hadden het gif naar binnen gekregen. De gevolgen voor P-22 waren bijna catastrofaal. Een foto van de doodzieke poema wekte verontwaardiging op, die in 2020 leidde tot een wettelijke beperking op het gebruik van het vergif.
Wildbrug
Nog op een andere manier drukte P-22 zijn stempel op de besluitvorming. De overheid besliste om 90 miljoen dollar uit te trekken voor een wildbrug over een grote snelweg met tien baanvakken. De brug, ‘de grootste wildbrug ter wereld’, moet in 2025 klaar zijn. Ze komt te laat om P-22 in staat te stellen een gezel te vinden.
Intussen was er, met zijn beeltenis, een actiegroep opgericht om de poema’s van Californië te beschermen, had hij een eigen Facebookpagina, lieten ten minste enkele bewoners een tatoeage van P-22 zetten. De stad riep 22 oktober uit tot P-22-dag, en keek, volgens de BBC, de andere kant op toen P-22 (wellicht) een koala doodde in de dierentuin.
In zijn laatste maand werd P-22 meer en meer in bebouwde stadsdelen gesignaleerd. Hij viel vaker honden aan, wat als ‘niet karakteristiek’ werd omschreven door vertegenwoordigers van de wilddienst van de staat Californië, ‘een teken dat het dier in nood verkeerde’. Uiteindelijk werd hij in de tuin van een bewoonster gesignaleerd, in grote ellende. Na ruim onderzoek bleek dat hij alleen nog slechte dagen zou hebben.
Het overlijden ging met veel rumoer gepaard. Bekenden, tot en met gouverneur Gavin Newsom en parlementslid Adam Schiff, en honderden onbekenden, namen in boodschappen afscheid van P-22.
Beth Pratt, die een organisatie ter bescherming van poema’s leidt (en een van degenen met een P-22 tatoeage), zei aan USA Today dat poema’s ‘ons koningshuis’ vormen. P-22, verklaarde ze, ‘heeft de toekomst verzekerd van de verwante poema’s in de regio’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier