Joeri Thijs van Greenpeace haalt uit naar de fossiele en nucleaire lobby: ‘De oude mastodonten in de elektriciteitssector wringen zich in alle bochten om een akkoord in Parijs over 100 procent hernieuwbare energie tegen 2050 af te blokken.’
In de laatste rechte lijn naar de klimaattop van Parijs laat Knack.be experts aan het woord over de klimaatverandering. Wat gebeurt er met ons klimaat? Waarom is deze conferentie zo belangrijk? Wat zijn de gevolgen er als we niets doen? Onze klimaatstemmen wijzen u de weg. Vandaag: Joeri Thijs van Greenpeace over de uitdagingen in de energiesector.
Iedereen vergist zich wel eens, ook Greenpeace. Soms doen we voorspellingen over hernieuwbare energie die 10 jaar later verbluffend accuraat blijken te zijn. Maar soms, zoals in het geval van zonne-energie, overtreft de realiteit onze voorspellingen. En dus hebben we ons vergist. Zelfs de ‘idealisten’ van Greenpeace hebben het potentieel van zonne-energie onderschat.
De vergissing van Greenpeace in het klimaatdebat
Neem China bijvoorbeeld. Van januari tot oktober installeerde China evenveel zonnecapaciteit als de helft van het Belgische elektriciteitspark. Zonne-energie trekt niet zomaar een spurtje, het loopt een marathon, maar dan aan het tempo van de 400 meter. Van Afrika tot in de VS, de opmars is onstuitbaar. Ook andere hernieuwbare energiebronnen zitten in de lift: in 2014 was 60 procent van de wereldwijd geïnstalleerde elektriciteitscapaciteit hernieuwbaar, in de EU maar liefst 79 procent. Die explosieve groei heeft veel te maken met de spectaculair dalende kost van hernieuwbare energie en zeker zonnepanelen. Maar ook hun efficiëntie stijgt jaar na jaar. Zelfs in België, niet meteen het zonnigste land ter wereld, is zonne-energie intussen rendabel zonder subsidies.
Meer dan ooit is het nu het ogenblik om zonnepanelen te installeren. Maar wat doen onze politici? Na jaren wilde weldoener te hebben gespeeld, draaien ze de subsidiekraan bruusk dicht en leggen bovendien nog een extra heffing op om bedrijven en particulieren helemaal te ontmoedigen en investeerders weg te jagen. De enige constante in ons energiebeleid is de politieke affectie voor kernenergie. Terwijl ten oosten van ons Duitsland de economische vruchten plukt van een gewaagde maar steeds meer ook geslaagde Energiewende, laten wij ons energiebeleid bepalen door onze nucleaire buren in het zuiden. Ja, Frankrijk is een leuk vakantieland, maar op het vlak van energie leeft het bij wijze van spreken nog in de Middeleeuwen.
De enige manier om de opwarming van onze aarde onder de grens van 1,5 tot 2°C te houden, is met 100 procent hernieuwbare energie tegen 2050. Geen steenkool, olie of gas meer, maar wind, zon en water.
Dat hernieuwbare energie de enige Europese klimaatdoelstelling is die België lijkt te zullen halen tegen 2020, is dan ook eerder een teken van het Europese gebrek aan ambitie dan een verdienste van onze politici. 13 procent hernieuwbare energie tegen 2020 is namelijk slechts een begin. De enige manier om de opwarming van onze aarde onder de grens van 1,5 tot 2°C te houden, is met 100 procent hernieuwbare energie tegen 2050. Geen steenkool, olie of gas meer, maar wind, zon en water.
De ontembare groei van hernieuwbare energie zet de energiesector nu al op zijn kop. Voor de oude mastodonten in de elektriciteitssector is dit geen fluwelen revolutie, maar een kwestie van leven of dood. Geen wonder dus dat ze zich in alle bochten wringen en hun politieke invloed aanwenden om een akkoord in Parijs over 100 procent hernieuwbare energie tegen 2050 af te blokken. Maar steeds meer bedrijven, zoals E.ON, RWE en ENEL, beseffen dat hun fossiele centrales thuishoren in de vorige eeuw en sturen hun business model richting hernieuwbare energie. Nucleaire spelers bevinden zich in een nog lastiger parket. De levensduurverlengingen van hun centrales kosten miljarden euro’s en nieuwe reactoren raken maar niet klaar. Bovendien vallen ze vele malen duurder uit dan voorgespiegeld.
Aan de politieke leiders de keuze: springen ze mee op de trein of missen ze de boot?
De grote uitdaging voor de klimaattop in Parijs eind deze maand wordt dan ook om de transitie die zich nu al voltrekt in het veld, kracht bij te zetten. Hebben politieke leiders het lef om fossiele en nucleaire brandstoffen af te zweren en hernieuwbare energie te omarmen? Of blijven ze in de zak zitten van de hardnekkige fossiele en nucleaire lobby? Want de energierevolutie mag dan al ingezet zijn, er blijven nog barrières die een ambitieus klimaatakkoord moet wegnemen, zoals de massale subsidies voor fossiele brandstoffen of de veel te lage CO2-prijs.
We kunnen ons natuurlijk opnieuw vergissen, maar miljoenen burgers en bedrijven lijken de boodschap allang begrepen te hebben: onze enige kans op een rechtvaardige transitie naar een leefbaar klimaat is hernieuwbare energie – and lots of it. Aan de politieke leiders de keuze: springen ze mee op de trein of missen ze de boot?
Klimaatstemmen van Knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier