Low Impact Man Steven Vromman is ten einde raad. Hij roept iedereen op om de rug naar minister Joke Schauvliege te keren omdat ze de titel van ‘minister voor Leefmilieu’ niet waardig is.
Naar aanleiding van de klimaattop van Parijs laat Knack.be experts aan het woord over de klimaatverandering. Wat gebeurt er met ons klimaat? Waarom is deze conferentie zo belangrijk? Wat zijn de gevolgen er als we niets doen? Onze klimaatstemmen wijzen u de weg. Vandaag als laatste in de reeks: Low Impact Man Steven Vromman schrijft een open brief aan Joke Schauvliege.
Beste Joke,
Ik heb het allemaal gedaan. Koken met deksel op de pot, wassen op dertig graden en kiezen voor lokale groenten en fruit. Ik ben gestopt met vlees eten – ondanks de voortdurende reclame voor vlees onder de noemer van ‘openbaar nut’. Ik heb geen auto, neem nooit het vliegtuig en kies voor echte groene stroom (dus niet van Electrabel). Ik koop tweedehandskleren en als het echt koud wordt draag ik zelfs thermisch ondergoed! Kortom, sinds ik in 2008 de Low Impact Man ging uithangen, is mijn eigen CO2-uitstoot met minstens 60% gezakt. Dat is drie keer meer dan de 20% waarover u al zes jaar vruchteloos aan het onderhandelen bent.
Beste Joke, hierbij keer ik u de rug toe
Ik heb nog meer gedaan. Ik heb getweet en gefacebookt, ik heb blogstukjes en boeken geschreven. Ik heb gewillig toegezegd aan de vele journalisten die nog eens een leuke foto wilden van de Low Impact Man en zijn maffe hooikist. Sinds 2008 gaf ik meer dan 820 lezingen en voorstellingen in heel Vlaanderen. In scholen en verenigingen, bij bedrijven en bibliotheken, in culturele centra en uitgeleefde parochiezalen. Ondertussen hebben zowat 70 000 mensen mijn verhaal gehoord, hoeveel keer is dit het sportpaleis vol?
Ik ben met blote voeten over hete kolen gewandeld om banken die in steenkool investeren aan te klagen. Ik ben samen met onze geliefde Luc De Vos vele malen in het koude water gesprongen om propere rivieren te eisen. Ik heb gedanst en liedjes gezongen voor het klimaat, ik heb petities ondertekend en badges opgespeld. Ik ben op straat gekomen – voor zover dat mocht natuurlijk, want klimaatbetogers zijn blijkbaar moeilijker te beveiligen dan shoppers of tennisliefhebbers.
Ja, ik heb me zelfs politiek geëngageerd en ben in de gemeenteraad van Gent terecht gekomen. Ik heb er geleerd dat politieke verandering traag gaat en strategische spelletjes soms belangrijker zijn dan inhoud. Ik begrijp dus dat compromissen onvermijdelijk zijn, maar ook dat leiderschap wél een verschil kan maken, dat politici met moed wél op lange termijn kunnen handelen.
Pionnetje
‘U zou toch kunnen beslissen om op tafel te kloppen, om uiteindelijk toch eens de minister van Leefmilieu te worden, een titel die u tot op vandaag ten onrechte draagt.’
Bij dat alles ben ik steeds positief en beleefd gebleven. Ik ben tenslotte zo opgevoed. Maar nu ben ik een beetje ten einde raad. Als ik zie dat u, de minister van leefmilieu, bossen laat kappen voor industrieterreinen en probleemloos milieuvergunningen toekent aan megalomane shoppingcentra. Als ik zie dat uw regering Volkswagen een verbale bolwassing geeft maar in dezelfde week Audi miljoenen euro steun toezegt. Als ik zie dat de halve Vlaamse regering staat te juichen als in Antwerpen de eerste steen gelegd wordt voor een olieraffinaderij geschikt voor teerzandolie. Als ik zie dat oversubsidiëring van bedrijfswagens onbespreekbaar is en het openbaar vervoer systematisch wordt uitgekleed. Als ik zie dat uw partijgenoten in de federale regering kiezen voor meer kernenergie en zo hernieuwbare energie alweer een hak zetten. Als ik zie dat u trots voor de camera komt vertellen dat u stevig onderhandelt zodat Vlaanderen zo weinig mogelijk zou moeten doen om de klimaatdoelstellingen te halen. Dan word ik verdrietig, verontwaardigd, ontgoocheld en boos.
Misschien is het niet correct om mijn woede op u te richten. Ik weet wel dat u ook maar een pionnetje bent in een spel waar de echte lakens worden uitgedeeld door de partijtop, de Boerenbond, de transportsector, de verkavelaars, jachtverenigingen, industrie en nog een pak belangenverenigingen die andere doelen dienen. Maar u zou toch kunnen beslissen om op tafel te kloppen, om uiteindelijk toch eens de minister van Leefmilieu te worden, een titel die u tot op vandaag ten onrechte draagt. U loopt trouwens een grote kans de geschiedenis in te gaan als de leefmilieu-minister met de laagste impact ooit. Low Impact Minister dus, dan kan u meteen mijn LIM titel overnemen. U zou bijvoorbeeld een visie kunnen ontwikkelen, je collega’s en partijgenoten die het niet begrepen hebben op het matje roepen en alle belangenverenigingen die winst voor leefmilieu zetten de deur wijzen. U zou de geschiedenis kunnen ingaan als de minister die bij elke beslissing vertrekt van de lange termijn effecten en het algemeen belang. Zolang u echter blijft kiezen voor een non-beleid zal ik vanaf heden mijn beleefde manieren achterwege laten.
De volgende gelegenheid waar u in het publiek het woord neem zal ik rechtstaan en mijn rug naar u keren, minstens een minuut lang.
Ik ben u al enkele keren tegen gekomen bij een of ander evenement waar u een woordje mocht placeren. We hebben zelfs een paar keer – beleefd – de handen geschud. De volgende gelegenheid waar u in het publiek het woord neem zal ik rechtstaan en mijn rug naar u keren, minstens een minuut lang. Ik roep iedereen op hetzelfde te doen. Nee, u hoeft geen schrik te hebben voor taart in uw gezicht (dat zou voedselverspilling zijn), zelfs boegeroep moet je niet verwachten. Maar verwacht wel steeds meer rechte ruggen van steeds meer mensen die vinden dat u de titel van minister voor leefmilieu niet waardig bent.
Met onbeleefde groeten,
Steven Vromman
Ontslagnemend Low Impact Man
Klimaatstemmen van Knack.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier