Met een nieuwe taks probeert premier Michel de meerwaardebelasting van CD&V uit de weg te ruimen en de weg vrij te maken voor een fiscaal akkoord. Schoonheidsprijzen zal deze regering niet meer pakken, maar de wil om er als ploeg nog een late tussensprint uit te persen is er alvast wel.
Rechtvaardige fiscaliteit: de Wetstraat heeft er de mond vol van, maar iedereen heeft er een andere uitleg voor. Voor de extreemlinkse kameraden van PVDA moet zo snel mogelijk een ‘rijkentaks’ ingevoerd worden – welgesteld zijn wordt op die manier meteen verdacht – terwijl regeringspartij CD&V zweert bij een meerwaardebelasting op aandelen. Die eis blokkeert intussen al maandenlang de gesprekken over een diepgaande fiscale hervorming: vicepremier Kris Peeters (CD&V) gooide de belasting op tafel tijdens de begrotingsgesprekken eind 2016. Zolang die er niet komt, kon er voor de christendemocraten ook geen sprake zijn van de door N-VA uitgewerkte verlaging van de vennootschapsbelasting.
Vervelend voor CD&V was dat sindsdien geen enkele coalitiepartner openlijk steun uitsprak voor het voorstel. (De hervorming van de vennootschapsbelasting kon tegelijk op brede steun rekenen binnen de regering-Michel.) Open Vld en N-VA spraken meermaals een veto uit, maar in april zette N-VA-voorzitter Bart De Wever de deur open voor een compromis, tijdens een gesprek in de talkshow Van Gils en Gasten.
De alternatieve taks van Michel is als de kat van Schrödinger: tegelijk dood en springlevend.
Dat compromis lijkt nu toch in de maak, al is een meerwaardebelasting in geen velden of wegen te bespeuren. Volgens De Standaard lanceerde premier Michel de piste van een abonnementstaks op effectenrekeningen, die gebruikt wordt om te beleggen in aandelen. Zo worden beleggers uiteindelijk wel belast, maar niet op de meerwaarde die hun aandelen al dan niet creëren.
Of dat voorstel het ook zal halen, moet nog blijken. Binnen regeringskringen wil niemand on the record veel zeggen over de taks. De woordvoerder van de premier kan de denkpiste ‘bevestigen noch ontkennen’, het kabinet-Peeters ‘kan momenteel geen antwoord kwijt’, en bij CD&V-voorzitter Wouter Beke heeft men officieel ‘geen weet van zo’n voorstel’. Bij verschillende fracties klinkt hetzelfde geluid. CD&V-fractievoorzitter Servais Verherstraeten bijvoorbeeld ‘kan geen commentaar geven aangezien we geen teksten gezien hebben’. De taks is als de kat van Schrödinger: tegelijk dood en springlevend.
Dat heeft alles te maken met de strategie van premier Charles Michel (MR), die uitgebreid de tijd neemt om zijn vicepremiers te consulteren en hen voorstellen te doen die de vicepremiers dan weer bij hun partij kunnen aftoetsen. ‘Er wordt amper plenair samengezeten, Michel houdt vooral bilaterale gesprekken,’ klinkt het bij Miet Deckers, woordvoerster van Kris Peeters. ‘Op die manier weten we natuurlijk welke voorstellen hij ons doet, maar niet wat hij bij andere partijen op tafel legt.’
In zekere zin houdt premier Michel al zo’n negen maanden begrotingsgesprekken
Die methode is niks nieuws voor Michel. Ze biedt het voordeel dat enkel de premier precies weet welke kaarten in wiens hand zitten. Tegelijk is het een werkwijze die veel tijd vraagt – tijd om ideeën te laten rijpen, tijd om bij sommige coalitiepartners een pad te effenen. Net daarom lokte Michels strategie in het verleden wel eens wrevel uit, omdat begrotingsgesprekken daardoor soms tergend traag vooruit gingen. Maar tijd is iets dat Michel zich ditmaal uitgebreid cadeau deed door de eisen van CD&V en N-VA op de lange baan te schuiven en naar zich toe te trekken. In zekere zin houdt Michel al zo’n negen maanden begrotingsgesprekken – in de tussentijd moesten enkele thematische superministerraden zelfs stilzwijgend uitgesteld worden.
De superministerraad over fiscaliteit kan er nu weliswaar snel komen. Dit weekend al, zeggen sommige hooggeplaatste bronnen, al laat de premier evenmin in die kaarten kijken. De bijeenkomst kan er immers enkel komen wanneer Michel van alle coalitiepartners een voorakkoord op zak heeft. Zo’n superministerraad – een truuk van de foor uitgevonden door Guy Verhofstadt – is er namelijk om super en eensgezind te lijken op een moment dat de zaken helemaal niet zo super lopen. Een nieuwe openlijke ruzie zoals bij de begrotingsgesprekken eind 2016 kan de premier zich dus niet veroorloven.
Schoonheidsprijzen zal deze regering niet meer pakken, maar de wil om er als ploeg nog een late tussensprint uit te persen is er alvast wel. Egbert Lachaert (Open Vld), die de afgelopen maanden niet mals was voor Kris Peeters, stipt aan dat dit keer erg weinig info uit Michels consultatierondes zowel bij de media als bij de parlementsleden van de meerderheid belandt. ‘Het is in deze legislatuur de eerste keer dat ik het meemaak dat er zo weinig details doorsijpelen. Op zich is dat een goeie zaak – als je het verder verspreidt, ligt het allemaal in de pers.’
‘Onderhandelingen doen we aan de regeringstafel, niet via de media,’ zegt Verherstaeten. Dat is in deze Zweedse coalitie allesbehalve een ijzeren wet gebleken, maar voor het eerst lijkt er iets van te kloppen. Terwijl Kristof Calvo (Groen) al sinds vanochtend in de media probeert de christendemocraten kleur te laten bekennen, blijft het in de meerderheid opvallend rustig. Michel lijkt eindelijk de goeie voedingsbodem te hebben gevonden voor een fiscale package deal.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
