De gijzeling van het land door de PS is machiavellistisch, choquerend en gevaarlijk. Di Rupo en Magnette hebben hun pionnen naar voren geschoven om koste wat het kost aan de macht te blijven, in plaats het land de nodige stabiliteit te geven, net datgene wat ze altijd hebben nagestreefd.
Knack.be en Levif.be steken dagelijks de vinger in de lucht om te polsen hoe de wind waait aan de overkant van de taalgrens. Zonder Wallonië als buitenland te willen bestempelen: wie al eens leest wat men in het buitenland schrijft over ons, stelt zich waarschijnlijk vragen bij wat wij over hen schrijven. Dus is het boeiend te lezen wat onze Franstalige collega’s schrijven over de Vlaamse politiek, maar ook over wat op ‘hun’ politieke toneel beweegt. Deze spijkerharde analyse door Olivier Mouton van de strategie die PS volgde tijdens de formatie, geeft veel inzicht in het politieke spel bezuiden de taalgrens.
Elio Di Rupo en Paul Magnette hebben vriend en vijand verrast door aan te kondigen dat ze gaan onderhandelen met CDH in Wallonië en Brussel, waar ook het FDF op het voorplan is getreden. In het pokerspel van de regeringsonderhandelingen hebben de twee voorzitters van de PS zich machiavellistisch gedragen om ten koste van alles en iedereen de macht te behouden. Of het de kiezer choqueert of het land destabiliseert, maakt niet uit. Het gaat nochtans over het land waarvan ze altijd beweren dat het blijft bestaan.
Incontournable
Op het eerste zicht lijkt het een geniale politieke zet. De PS vreesde de informatieronde van Bart De Wever (N-VA). De partij vreesde op federaal niveau in de oppositie terecht te komen, waardoor het maar een kleine rol zou spelen in vergelijking met de drie grote partijen van het land (N-VA, CD&V en MR). Door de steun van CDH en door de samenstelling van de meerderheid aan Franstalige kant, maakt de partij zichzelf incontournable en kan het zelf de toon voeren. Het is onmogelijk om de federale onderhandelingen verder te zetten zonder de PS, omdat CDH haar kant heeft gekozen.
Aan Franstalige kant heeft de PS voluit het mandaat uitgespeeld dat het op 25 mei heeft gekregen, die van grootste partij in Brussel en Wallonië. Di Rupo en Magnette hebben in zekere mate rekening gehouden met de signalen van de kiezer door een progressieve meerderheid samen te stellen, zonder de grote verliezer Ecolo, om de dynamiek van PTB te vernietigen. In Brussel heeft FDF, de derde partij, zich zo kunnen installeren. FDF, voorstander van een liberaal socialisme, heeft een mooie kiescampagne achter de rug.
Premierschap
De gok van de PS kondigt echter een nieuwe dimensie aan. Door in te gaan tegen het front gevormd door de Vlaamse partijen en MR, neemt Di Rupo automatisch afstand van het premierschap. Niemand zal nog achter hem staan voor de post van eerste minister. Waarschijnlijk had hij op voorhand al een klein vermoeden en wilde hij iedereen op snelheid nemen door zijn zinnen te zetten op Wallonië.
De gok van de PS is niet alleen machiavellistisch, maar ook choquerend en gevaarlijk, want het brengt de stabiliteit van het land in gevaar.
Het is choquerend omdat het de democratisch wil van een deel van de bevolking volledig negeert. Men kan zich afvragen waarom MR buitenspel werd gezet zonder naar hun argumenten te luisteren.
Charles Michel en Didier Reynders hebben de kans gemist om de eerste partij in Brussel te worden, maar MR is wel – samen met PTB – de partij die de grootste vooruitgang heeft geboekt na 25 mei, terwijl de PS kiezers verloor en CDH ineenstortte in Brussel.
Alles doet vermoeden dat de alliantie PS-CDH al op voorhand vaststond. In de reacties van de gewone burgers op deze staatsgreep, komt regelmatig het woord ‘gewelddadig’ terug.
Centrumrechts
De keuze van de PS is ook gevaarlijk want de partij houdt geen rekening met de sensibiliteit die heerst onder de meerderheid van de Belgen. De Vlaamse kiezers hebben duidelijke een mandaat voorgelegd aan N-VA en CD&V, in mindere mate aan Open VLD, om een centrumrechts beleid te voeren. Met deze gok geeft de PS argumenten aan N-VA om het imago te verstevigen van de PS die in dit land de scepter zwaait.
De PS weerlegt de logica van het confederalisme door haastig regionale regeringen te vormen, daarbij een koninklijke missie af te wimpelen en zo argumenten te reiken aan de separatisten. Een liberaal zei gisteren nog: ‘Het is een selffulfilling prophecy: de PS heeft, uit vrees voor N-VA, gehandeld en gekregen wat het wilde.’
Politieke agenda
Als de PS echt begaan is met de stabiliteit in dit land, dan had het MR moeten opnemen in de Waalse en Brusselse regering om zo gemakkelijker banden te kunnen smeden met Vlaanderen, een ‘Brusselse blokkage’ te vermijden en een federale coalitie te vergemakkelijken, welke vernieuwing de klassieke tripartite ook had kunnen teweegbrengen. Door zo te handelen valt de PS de Vlaamse partijen aan, legitimeert het nog meer de verantwoordelijke rol van N-VA, en geeft het een draai aan de politieke agenda: het confederalisme zal zichzelf wel installeren, Brussel zal heropleven.
Misschien ligt hier de uitkomst van wat zich heeft afgespeeld: eerst de staatshervorming doorvoeren, dan een verschuiving van het zwaartepunt. Elio Di Rupo grijpt de macht in Wallonië, waardoor de PS weer vijf jaar aan de macht is.
Het is ondenkbaar dat de machtige PS in dit schaakspel een pion heeft vooruitgeschoven zonder te beseffen dat het daarbij tegen de schenen stampt van de tegenspelers, of het nu liberalen zijn of Vlamingen.
De opmerkelijkste opinies van Knack.be uit 2014
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier