‘Met het beeld van de werkloze op café is opnieuw een cliché neergezet van een kwetsbare groep’

‘Ook al bedoelde ze die uitspraken helemaal niet zo, Liesbeth Homans verdeelt de samenleving in twee kampen’, schrijft Lies Corneillie in deze bijdrage voor het Schaduwparlement. ‘En dat terwijl de discussie over kinderopvang niet over ouders, maar over de kinderen gaat.’

Grote en terechte ophef toen Liesbeth Homans in De Zondag haar visie op kinderopvang wereldkundig maakte. Volgens haar is gesubsidieerde opvang er enkel voor mensen die werken en het sociaal systeem in stand houden. Ze erkende wel dat opvang voor kansarme kinderen goed is, in plaats van thuis of op café te zitten. Ja, dat stond er: op café. Meer dan een visie op kinderopvang, gaf ze haar visie op armoede en op de maatschappij.

Gelukkig passeerde deze uitspraak niet zomaar, en lieten vele politici, ook uit de eigen meerderheid van zich horen. Zo waren Mathias De Clercq (Open VLD) en minister Jo Vandeurzen (CD&V) er als de kippen bij om zich van deze uitspraak te distantiëren. Gelukkig maar. En toch is het te laat. Want mevrouw Homans, minister van Gelijke Kansen en Armoedebestrijding heeft het toch maar weer eens gezegd. Weer eens heeft ze het clichébeeld van de werkzoekende die profiteert van het systeem, neergezet. Weer eens heeft ze de samenleving verdeeld in 2 kampen, deze keer in kampen van werkende en niet-werkende ouders.

Kinderen kiezen niet in welk gezin ze geboren worden

Terwijl het hier niet eens over de ouders, maar over hun kinderen gaat. Of hun ouders nu deeltijds, halftijds, in dag- of nachtshiften werken. Of ze werk zoeken of een opleiding volgen. Of ze niet in de mogelijkheid zijn om te werken of misschien zelfs niet willen werken. Eigenlijk doet dat er niet toe, want kinderen kiezen niet in welk gezin of welke wereld ze geboren worden. Hun sociaal-economische situatie is geen keuze. Het is aan de politiek en de samenleving om ervoor te zorgen dat al deze kinderen gelijk aan de start kunnen komen. Kinderopvang is daarvoor een cruciaal element.

Elk kind heeft recht op sociaal contact, structuur, sociale en cognitieve ontwikkeling. Elk kind heeft het recht om op te groeien in een liefdevolle omgeving zonder stress. Zorg ervoor dat ouders hen die liefdevolle omgeving zonder stress kunnen geven. Uiteraard moet elke ouder los van zijn sociaal-economische situatie kunnen kiezen hoe ze de opvang van de kinderen willen organiseren.

Kinderopvang brengt structuur

Een werkzoekende ouder kan zich misschien niet altijd ten volle focussen op de zorg en kinderen de aandacht geven die ze verdienen. En andersom kan de ouder die voor zijn kinderen zorgt, zich misschien niet ten volle focussen op zijn werkzoektocht. Kinderopvang kan in deze gezinnen structuur brengen en de tijd verdelen in tijd om te werken of werk te zoeken, en in tijd voor het gezin.

Dit debat over wie wel of geen recht heeft op kinderopvang, met of zonder voorrang, is voor ons niet het juiste debat. Zorg gewoon dat élk kind een betaalbare plaats kan krijgen in de kinderopvang, aangepast aan de noden en behoeften van het gezin. Er zijn immers ook ouders die niet gaan werken omdat ze geen plaats vinden in de opvang, of omdat opvang te duur is. Kinderopvang voor elk kind garanderen, kan de werkzaamheidsgraad verhogen en biedt kinderen ook het basisrecht op sociale en cognitieve ontwikkeling.

Kwetsbare groep

Met de uitspraken van mevrouw Homans in De Zondag kregen we eerder dan een visie op kinderopvang, weer eens een blik op het soort samenleving waar zij in gelooft. Een samenleving waarin van ‘samen’ weinig te merken is. Ook al bedoelde ze die uitspraken helemaal niet zo, het is toch maar weer eens gezegd. Ze heeft weer maar eens de samenleving verdeeld in 2 kampen. Weer maar eens een cliché neergezet over een kwetsbare groep. Weer maar eens aangetoond dat haar samenleving niet de mijne is, laat staan het soort samenleving waar ik mijn kinderen -als ik er zou hebben- in wil laten opgroeien.