Na twintig jaar in het boekenvak kan hij nog altijd niet aan een manuscript zien of het door een man of een vrouw is geschreven. ‘Dat is ook nergens voor nodig’, zegt Harold Polis, uitgever van De Bezige Bij Antwerpen.
Na twintig jaar in het boekenvak kan hij nog altijd niet aan een manuscript zien of het door een man of een vrouw is geschreven. ‘Dat is ook nergens voor nodig’, zegt Harold Polis, uitgever van De Bezige Bij Antwerpen. ‘Ik moet me concentreren op de kwaliteit van een tekst en daar heeft het geslacht van de auteur niets maar dan ook niets mee te maken.’
Maar ondertussen zijn er in Vlaanderen nog altijd veel meer mannelijke dan vrouwelijke auteurs. Hoe komt dat?
Polis: Om te beginnen zitten er in de bovenbouw van onze samenleving nog te weinig vrouwen. Het duurt blijkbaar verschillende generaties voor daar enig evenwicht in komt.
Daarnaast is schrijven allesbehalve evident, want je moet er je hele leven aan aanpassen. Zeker als je ook een relatie en kinderen wilt, moet je vaak moeilijke keuzes maken en compromissen sluiten. Om me heen zie ik veel mensen die gigantisch veel ballen tegelijk in de lucht moeten houden. Een groot deel van mijn tijd als uitgever gaat dan ook op aan het bespreken van de haalbaarheid van projecten. Een boek schrijven is op zijn minst een paar maanden intens werken: hoe ga je dat doen? Kun je dat met je partner regelen? Neem je loopbaanonderbreking? Zowel voor vrouwen als voor mannen is dat een duivelse klus.
Zijn recensenten strenger voor schrijfsters dan voor schrijvers?
Polis: Ja, en dat is echt een kwalijke zaak. Er is niet genoeg diversiteit onder de recensenten: de meeste zijn oudere mannen, die vaak niet coulant genoeg zijn en niet meer openstaan voor nieuwe dingen. Boeken worden soms genadeloos afgeknald op basis van vooroordelen. Ik zal het altijd onrechtvaardig blijven vinden als twee jaar werk zomaar met één pennentrek wordt weggeveegd.
En schrijfsters hebben daar meer last van?
Polis: Zeker. Zij worden vaak op een ronduit seksistische manier aangepakt. Vooral als een vrouw debuteert, houd ik mijn hart vast. Echt waar. Zo iemand is een wandelende schietschijf, die de grootste nonsens over zich heen krijgt. Rachida Lamrabet is destijds bijvoorbeeld echt afgemaakt door recensenten.
Zou het kunnen dat in kringen van literaire mandarijnen nog het vooroordeel leeft dat vrouwen gewoon niet kunnen schrijven?
Polis: Hoe zal ik dat vriendelijk uitdrukken? I know my fair share of sexists. Maar als het gaat over het jureren bij literaire prijzen, ontstaat de fout wanneer de meningen op een onevenwichtige manier tot stand komen. Daarmee stuur je de beslissingen, zonder meer. Niet zozeer die uiteindelijke keuzes moet je dus ter discussie stellen, wel het feit dat een deel van de literaire wereld, zeker in Vlaanderen, nog te mannelijk is.
Het ligt niet aan de kwaliteit van vrouwelijke auteurs?
Polis: Helemaal niet, het probleem zit in de structuren. Macht, ook symbolische macht, zit vaak geconcentreerd in netwerken en in groepen, en die groepen bepalen wie er met de prijzenpot gaat lopen. (APE/HRE)
Het volledige interview met Harold Polis vindt u deze week in Knack.
