Bart De Wever: ‘Ik ben een vrouwelijk type’

Hij bewaart nog meer afstand van vrouwen dan van mannen. ‘Maar dat ligt niet aan die vrouwen’, zegt Bart De Wever. ‘Dat ligt aan mezelf.’

Hoe denken bekende mannen over de positie van vrouwen in hun vakgebied? En welke plaats nemen vrouwen in hun persoonlijke leven in? Knack zoekt het uit in VrouwenMaat, gesprekken waarin voor één keer de vrouw de maat van alle dingen is. Deze week: Bart De Wever. Een fragment. Bart De Wever: Ik geloof dat er zoiets bestaat als mannelijkheid en vrouwelijkheid. Ik heb daar ooit een dik boek over gelezen van Harvey Mansfield – achteraf bleek die man helemaal niet politiek correct te zijn, maar daar trek ik me niets van aan. In Manliness schrijft hij dat mannelijkheid en vrouwelijkheid niet strikt gendergebonden zijn. Dat wil zeggen dat er zowel mannelijke mannen als vrouwelijke mannen bestaan, en zowel vrouwelijke vrouwen als mannelijke vrouwen.

Gelooft u dat vrouwen van nature zorgzamer zijn en dus meer naar zorgtaken neigen?
De Wever: Inderdaad. We zullen daarom nooit bij een fiftyfiftymaatschappij uitkomen. Over vijftig of honderd jaar zal de helft van alle piloten heus niet uit vrouwen bestaan, want om piloot te worden, heb je blijkbaar een zeer mannelijk verstand nodig. Aan de andere kant zijn er dan weer beroepen waarin veel vrouwen excelleren en de meeste mannen niet goed zijn. Dat is de realiteit. Maar wie dat tegenwoordig durft te zeggen, botst frontaal met de vrouwenbeweging, die er nog altijd van uitgaat dat de verschillen tussen mannen en vrouwen uitsluitend met cultuur te maken hebben. Nu ben ik mezelf natuurlijk in de problemen aan het praten, want de vrouwenbeweging is in dat verband zeer gevoelig. Als ik al eens een column over dat thema durf te schrijven, krijg ik gegarandeerd sterk overtrokken reacties.

Lijken de vertegenwoordigers van de vrouwenbeweging in dat opzicht niet op sommige Vlaams-nationalisten, die ook vaak heftig reageren als iemand hen durft te bekritiseren?
De Wever: Wie zijn discours en morfologie niet aan de tijd aanpast, wordt irrelevant. Op dat vlak zijn een bepaald soort traditionele Vlaamse Beweging en een bepaald soort traditionele vrouwenbeweging in hetzelfde bedje ziek: ze slagen er maar niet in om uit hun eigen oude paradigma’s te breken. En zodra je ze daar nog maar op wijst, wek je allergische reacties op. En op den duur beland je dan in een battle of clichés.

Uw eigen partij spreekt vooral mannen aan.
De Wever: Dat blijkt ook uit de marktstudies die wij laten uitvoeren, ja. Het verschil tussen vrouwelijkheid en mannelijkheid vertaalt zich nu eenmaal ook in ideologische voorkeuren. De N-VA moet daarom harder werken dan sommige andere partijen om vrouwelijk politiek personeel en vrouwelijke kiezers te kunnen aantrekken.

De vrouwelijke boegbeelden van de N-VA zijn tamelijk harde tantes.

De Wever: Het is niet omdat er een vrouw in de politiek zit, dat de politiek per se vervrouwelijkt. Ik ken vrouwen die mij op het vlak van mannelijkheid vlot voorbijsteken en tegen wie ik soms moet zeggen: ‘Niet zo hard, alsjeblieft.’

En u bent toch ook een behoorlijk viriel type politicus.
De Wever: Ik gebruik vaak cynische humor, wat typisch mannelijk is en me een viriel imago heeft bezorgd. Maar de mensen zouden eens moeten weten… Zoals de meeste cynici ben ik eigenlijk een verstokte romanticus voor wie cynisme een vorm van zelfbescherming is.

Gedraagt u zich anders als er een vrouw tegenover u zit aan de onderhandelingstafel? De Wever: (aarzelt) Ik bewaar nog meer afstand van vrouwen dan van mannen. Dat ligt niet aan die vrouwen, hoor, dat ligt aan mezelf. Ik smeed nu eenmaal gemakkelijker banden met mannen dan met vrouwen. (APE/HRE)