‘Mensen met een beperking een jaar laten wachten op hulp: waarom is daar geen rel over?’

Volgens Jong VLD-voorzitter Maurits Vande Reyde is het stilaan een schande hoe de overheid omgaat met mensen die hun beperking willen overstijgen.

Laat ik het maar gewoon zeggen zoals het is: krijg je in dit land de pech om een handicap op te lopen, dan wacht je daarna een nieuwe nachtmerrie, die van de administratie. Een nieuw leven zelfstandig uitbouwen, daar word je meer in tegengewerkt dan geholpen. De overheid slaagt er niet in om mensen met een handicap de ondersteuning te geven die ze meteen en dringend nodig hebben. Ik gebruik het woord niet graag, maar eerlijk: anders dan een regelrechte schande kan je dat niet noemen.

Een paar voorbeelden. Een vervanging van het inkomen zolang je nog niet kan werken? Bijna een jaar wachten is geen uitzondering. Een parkeerkaart? Met heel veel geluk binnen de zes maanden. Nood aan een rolstoel die toevallig net wat anders is? Eerst een goed gemotiveerde uitleg voorbereiden voor de bijzondere bijstandscommissie. Wel rekening houden met de voorwaarden in het besluit voor individuele materiële bijstand van 13 juli 2001. En natuurlijk – hoe kon ik het vergeten – pas nadat u het aanvraagformulier hulpmiddelen en aanpassingen hebt doorgestuurd, gevolgd door het Multidisciplinair Verslag en Adviesrapport, in afwachting van een beoordeling door de Provinciale Evaluatie Commissie. Bof, begin er maar aan.

In een tijd waarin je een laptop bestelt die de volgende ochtend voor de deur ligt, is dit dus de tergend trage en aftandse manier waarop de overheid steun verleent aan mensen die ze het meest van allemaal nodig hebben. De wachttijden die minder validen moeten ondergaan horen eerder thuis in een communistisch land. Dat is redelijk hallucinant.

Nog erger is dat mensen die er niet meer aan uit kunnen amper ergens terecht kunnen. Geen helpdesk, geen e-mail. Door personeelstekort, door een mank lopend informaticasysteem, door falend beleid. Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Iedereen met een handicap zou een businessclass overheid moeten krijgen die dag en nacht klaar staat. Nu blijven mindervaliden in de kou staan. Ik had ergens gehoopt dat de nieuwe staatssecretaris voor gelijke kansen daar meteen rel over zou maken. Helaas had ze andere prioriteiten.

Zelfde verhaal bij projecten die iets betekenen voor deze groep. Neem bijvoorbeeld zwembad Het Dolfijntje, een therapeutisch paradijs dat door Ludo Deferme is opgebouwd. Gewoon, vanzelf, met veel enthousiasme en het genot van de honderden mensen die er wekelijks langskomen. Het enige wat hij daarvoor nodig had, is een beperkte steun voor vier personeelskrachten. Vier dus. Voor de Vlaamse overheid bleek dat na 25 jaar ineens niet meer zo evident. Nu rest Ludo niets anders dan zich in het administratief moeras te wagen, op zoek naar een officiële erkenning om zijn project voor te zetten. Wat het effect gaat zijn voor de mensen die hun handicap even kunnen laten rusten in zijn zwembad? Niemand die het hem kan zeggen. Ik kan me vergissen, maar het lijkt me allemaal veel verloren tijd en energie. Moeite die Ludo veel beter kan besteden aan de begeleiding van de mensen die centraal zouden moeten staan.

Laat dat laatste nu net het grote probleem zijn. Het lijkt alsof de overheid niet weet dat ze met mensen bezig is. Niet de zwaksten, wel diegenen die even die hulp nodig hebben om zelfstandig vooruit te raken, meer dan wie dan ook. De hulpverlening is daar totaal niet op afgestemd. Administratie lijkt een doel op zich geworden. Dat is echt niet meer ok.

Het is nochtans niet zo moeilijk. Beeld je als overheid gewoon in dat niet zij, maar jij vragende partij bent. Allemaal klanten die je kost wat kost moet veroveren. Zorg dan eerst voor één stop waar mensen met een beperking terecht kunnen. En het liefst volledig digitaal. Want of die tegemoetkoming A of dat persoonlijk budget B nu van de Vlaamse, federale of Pruisische overheid komt: het zal iedereen worst wezen. Mensen met een beperking hebben daar echt geen boodschap aan. Hou die machinerie onder de motorkap. Echt, het is nodig.

Trouwens, big data. Maak er alsjeblief gebruik van. Kruis databanken van ziekenhuizen, dokters en revalidatiecentra. Vraag gegevens op zonder dat iemand daar 35 keer dezelfde formulieren voor moet indienen. Na maanden revalidatie je leven terug opbouwen: dan wil je gewoon dat al die administratieve rommel vanaf dag één in orde is. Ik ben er echt van overtuigd dat zoiets mogelijk is. Je moet het gewoon willen.

Hetzelfde voor projecten die een verschil maken zoals Het Dolfijntje: ondersteun die op de manier die hen het best in staat stelt hun ding te doen. Als dat nu toevallig door steun te geven aan enkele personeelsleden in plaats van één of andere administratieve erkenning, so be it.

En tenslotte, het allerbelangrijkste: geef gewoon wat nodig is, onmiddellijk. Een jaar moeten wachten op een parkeerkaart lijkt misschien banaal, maar voor minder mobiele mensen heeft dat een grote invloed op hun bewegingsvrijheid. Om nog maar te zwijgen over levensnoodzakelijke dingen als vervanginkomens, rolstoelen, aanpassingen van appartementen enzovoort. Dat zijn dingen die voor mensen met een handicap gewoon onmiddellijk in orde moeten zijn, dag één, no questions asked. Liever te veel dan te weinig.

Ik gruwel van een maatschappij waarin we niet in staat zijn dat te bieden. Zuhal, Jo, maak er alsjeblief een politieke rel van.

Onderteken hier de petitie om Het Dolfijntje te ondersteunen.