Maxime Dreesen (1996) verzamelde negen jongeren rond zich om een protestperformance te maken voor seksuele gelijkwaardigheid. Youth for Sex gaat in première in De Studio.
Onlangs zei schrijfster Mensje van Keulen in de Volkskrant: ‘Gebruik ik “hen” in mijn boeken voor non-binaire personen? Nee, ik vind niet dat ik verplicht ben zo’n raar woord te gebruiken.’ U bent non-binair. Wat vindt u daarvan?
Maxime Dreesen:(stilte) Dat is choquerend. Het is een uitspraak van iemand die onwetend is en verandering als moeilijk of bedreigend voor de identiteit ervaart. Het is goed dat ze dat uitspreekt. De volgende stap is praten met non-binaire mensen die niet zomaar ‘hen’ of ‘hun’ boven ‘hij’ of ‘zij’ verkiezen. Veel jongeren, onder wie de negen met wie ik Youth for Sex maak, schrijven naast hun naam zelfs ‘hij/zij/hen’ – alle opties dus. Ze willen gewoon aanvaard worden zoals ze zijn, los van labels. Dat is hun politieke statement.
Hoe ontstond Youth for Sex?
Dreesen: Ik wilde een stuk maken over gelijkwaardigheid. Schrijft u dat goed op en schrijft u niet ‘gelijkheid’? Niemand is gelijk, maar iedereen dient wel gelijkwaardig behandeld te worden. Die strijd voer ik al sinds ik kind was. Al spelend kon ik me uitdrukken en mijn eenzaamheid breken.
Op dit moment bereid ik als mijn alter ego Tabooboo de Salon Seks Sessies voor. Daarin kraak ik seksuele taboes. Tegelijk werk ik aan een Countersex Education. Dat wordt een alternatieve voorlichtingsperformance die voluit inzet op plezier en verbeelding. Ons lichaam is een dildo. ‘Maar hoe denken jongeren over seks? Waar dromen ze van?’ vroeg ik me af. Via verschillende organisaties lanceerde ik een open call. Uit alle aanmeldingen werden negen jongeren geselecteerd met wie ik sinds maart wekelijks debatteerde. Alles was bespreekbaar.
De eerste repetitiedag was meteen een protestdag.
Dreesen: Ja. Op 6 maart werd David Polfliet in Beveren vermoord door homofobe jongeren. Zo urgent is deze protestperformance dus! We namen op 13 maart deel aan het ingetogen protest en het eerbetoon aan David in Antwerpen.
Waartoe leidden de repetities?
Dreesen: (lacht) Tot een feest – ik hang als regisseur de slingers op – met een protestlied, een eerbetoon aan de mensen op wier schouders we staan, zoals de zwarte transgendervrouw Marsha P. Johnson (1945-1992), en een manifest dat de toeschouwer thuis in een manifestenbijbeltje kan nalezen. Elke jongere vertelt een persoonlijk verhaal. In een kleurrijk kostuum. Er komt iemand uit de kast. Een lesbische maagd zingt op een lied van Liza Minnelli haar verhaal. Iemand praat over porno in Marokko.
Hoe voelt u zich binnen de kunstensector?
Dreesen: De sector beseft te weinig hoezeer de kunsten iemands toekomstperspectief kleuren. Als je nooit een zwart persoon, een transgender of iemand met een beperking op het podium of het scherm ziet, waarom zou je dan als zwart mens, transgender of mens met een beperking hopen op of dromen van een leven in de kunsten of een succesvol leven? De kunsten leren je dat mensen zoals jij niet bestaan. Youth for Sex is een stuk waarin ik als jongere had willen staan. Stralen op de scène en aan mijn oma tonen hoe gelukkig ik ben zoals ik ben.
Had u intussen een goed gesprek met uw oma?
Dreesen: Nog niet. Misschien maak ik ooit een stuk waarin we met senioren zoals mijn oma of Mensje dit gesprek voeren? Seniors for Sex!
Youth for Sex, op 13-14/08 op het Antwerp Queer Arts Festival, en op 18-19/09 op het festival Love At First Sight in Antwerpen.
De Salon Seks Sessies vinden op 28/09, 26/10 en 23/11 plaats in De Studio.
