‘Markle’s paleisrevolutie: hoe prinses Meg de Britse royals de 21ste eeuw intrekt’

De verloofde van prins Harry heeft een streep getrokken onder de Disney-achtige fantasie over prinsessen, schrijft Lia van Bekhoven. ‘De Britse royals mogen zich in hun handen knijpen met een vrouw als Meghan Markle.’

Het verhaal tot nu toe. Amerikaanse actrice en ‘humanitaire activist’ verlooft zich met Britse oud-militair die moet rondkomen van de staat. Zij is slim, slank en sexy. Hij heeft de beschikking over paleizen, personeel en een fortuin in de bank. Ze besluiten te trouwen, ondanks het feit dat de Amerikaanse een verleden heeft (ze is gescheiden). En dat ze ‘rijk en exotisch DNA’ bezit. ‘Zeventig jaar geleden zou ze de maîtresse geweest zijn van een prins, niet zijn echtgenote’, schreef een columnist van The Spectator.

Wie verzint zo’n verhouding? Het kan niet anders of de verloving van Harry en Meghan is het werk van scenarioschrijver Richard Curtis. Het is een ‘real life’ versie van Love Actually (de film die iedere kerst wel ergens op de Britse TV voorbijkomt), alleen beter. Ga maar na. De Britten snakken naar goed nieuws. Sinds het referendum over de brexit zit het land in een existentiële crisis. De Britten weten niet meer wie ze zijn en waar ze horen. Treed aan Meghan Markle die, nauwelijks vijf minuten in Londen, de feel good factor over een dankbare natie uitstrooit. Geen wonder dat de Britten uit haar hand eten. Maar blije Britten zijn nog geen garantie voor een happy ending. Er zijn struikelblokken.

Witte tanden zijn vulgair

De achternaam. Markle, in de Engelse tongval, klinkt bijna als Merkel. Als in Angela Merkel, en dat is in hedendaags Groot Brittannie niet per se een voordeel. Een ander ding zijn de schitterend witte tanden. Markle’s gebit is van het soort dat straatverlichting overbodig maakt. De Britten, die hun gele stompen dragen als een misplaatst teken van nationale trots, vinden superwit een tikje vulgair. Het doet ze denken aan Donald Trump. En Katie Price.

Maar er zijn dringender zaken. Het allereerste wat Markle moet aanpassen zijn haar meningen. Niet alleen mag ze niemand beledigen (dat is bij de Windsors de taak van prins Philip), ze mag ook niet meer zeggen dat Trump een vrouwenhater is en polariseert.

Ze mag ook Who Rules The World, ‘een polemisch pleidooi voor een einde aan Amerikaanse hypocrisie’ (New York Review of Books), niet meer aanbevelen op haar site. Wat niet mee kan vallen voor iemand die op haar elfde begon de wereld te verbeteren toen ze Hilary Clinton attendeerde op een seksistische TV-reclame. Wat te doen als je gedreven wordt door ‘een sociaal geweten te doen wat ik kon en me uit te spreken als er iets niet deugde’? En er is een hoop dat niet deugt in de wereld, maar lidmaatschap van de exclusiefste club ter wereld heeft ook zijn voordelen. Zoals zwanenvlees, een delicatesse die Meghan Markle op het koninklijk menu tegen kan komen, maar waar de rest van de natie van buitengesloten is. Zoals iedere Brit weet, of tenminste dient te weten, behoren sinds een wettelijke bepaling uit de twaalfde eeuw, alle zwanen in het VK de Queen toe.

De Britse royals mogen zich in hun handen knijpen met een vrouw als Markle. Ze brengt, behalve charme en persoonlijkheid, de 21ste eeuw mee naar het starre Huis van Windsor. Neem haar moeder, Doria Ragland, Afrikaans-Amerikaanse welzijnswerker, yogalerares, ‘free spirit’ volgens haar dochter en zeker vrij, volgens derden, van de nederige onderdanigheid die Britten overvalt zodra ze zich binnen een radius van 100 meter bevinden van een royal. Was er ooit een meer coole schoonmoeder die voet zette in Buckingham Palace? Maar het belangrijkste is dat Markle de feministe, met haar intree in De Firma, een streep getrokken heeft onder de Disney-achtige fantasie over prinsessen. Markle is lichtjaren verwijderd van de hulpeloze vrouw die zich pas compleet voelt met een ring aan haar vinger. Die notie is ongekend hardnekkig gebleken, maar niemand boven de negen heeft daar nog een boodschap aan. Britse jongeren laten zich liever leiden door de Kardashians. Zij zijn de alternatieve koninklijke familie.

Gister in de Londense metro hoorde ik twee jonge, gekleurde meiden enthousiast praten over Harry en Meghan. Ook daarom is de verloving een mijlpaal. Het heeft het eindeloze getob over nationale identiteit een nieuwe draai gegeven. Harry’s verloofde gaat prat op haar etnische afkomst. Ze heeft openhartig gepraat en geschreven over haar leven als vrouw met een zwarte moeder en witte vader. Hoe licht-gekleurd ze ook is, ze geeft zwarte Britten een connectie met het meest Britse der Britse instituten. Met een bi-raciale vrouw in het paleis is de nationale identiteit niet enkel en uitsluitend meer wit.

Als Harry iemand zocht die kon helpen de Britse royals relevant te maken voor alle onderdanen is Meghan Markle een goeie keuze. En als ze haar mondhygiëne kan aanpassen aan haar nieuwe omgeving is ze een perfecte prinses Meg.