‘Mark Eyskens houdt zichzelf voor de gek’

‘Het einde van een staat is niet eenvoudig, maar daarom nog geen ramp’, schrijft Jules Gheude. ‘Mark Eyskens houdt zichzelf voor de gek als hij de N-VA laat doorgaan voor een partij die water bij de wijn doet.’

In een interview met Knack verklaart minister van staat Mark Eyskens dat de N-VA hetzelfde lot wacht als de Volksunie, namelijk het uiteenvallen van de partij. Volgens hem zijn Bart De Wever en zijn vrienden immers neo-Belgische postnationalisten geworden.

Het is inderdaad zo dat de N-VA ter compensatie van haar deelname aan de federale regering akkoord ging om het communautaire dossier in de koelkast te plaatsen. En dat vijf jaar lang. We zien ook dat de N-VA-ministers het spel loyaal spelen en dat ze zich elk op hun niveau als bedachtzame en verantwoordelijke managers gedragen. De uitdagingen zijn immers talrijk en belangrijk: een schuld van meer dan 106% van het BBP, de terroristische dreiging, de migrantenpolitiek, de tewerkstelling en de overleving van ons sociaal model.

Bart De Wever heeft kleur bekend

Dat alles weerhoudt de leiders van de N-VA er niet van te benadrukken dat ze zich absoluut niet afgekeerd hebben van het eerste programmapunt van hun partij: van de natie Vlaanderen een soevereine staat maken binnen Europa.

Toch wil Bart De Wever als goede pragmaticus zijn einddoelstelling onder de best mogelijke omstandigheden concretiseren. Dat impliceert onder meer een drastische verlaging van de Belgische overheidsschuld. Want eens het moment gekomen is, zal die verdeeld moeten worden.

In een zeer recent intern artikel heeft Bart De Wever kleur bekend: zodra de legislatuur beëindigd is zal er een institutionele revolutie moeten plaats grijpen om de logica om te keren. ‘De federale entiteiten moeten hun eigen politiek bepalen met hun eigen middelen en onder hun eigen verantwoordelijkheid. Ze moeten dus belastingen innen en een dotatie geven aan de staat voor de functionering ervan.’

Mark Eyskens

Mark Eyskens lijkt ook uit het oog te verliezen dat die evolutie past in het confederalistische scenario dat zijn partijgenoot Luc Van den Brande, toen Vlaams minister-president, in de jaren ’90 voorstelde, en die in 1999 ingevoerd door het Vlaams parlement. Op dat moment bestond de N-VA niet!

Mark Eyskens is ook vergeten dat het zijn andere partijgenoot is, Yves Leterme, die van N-VA mee de politieke kracht maakte die de partij vandaag is. Oud CD&V-minister Stefaan De Clerck is zo eerlijk geweest om dat te erkennen: ‘De verbinding tussen het nationalisme en de christelijke democratie is diep verankerd in het Vlaamse DNA’, zei hij.

Mark Eyskens ziet het nut niet om een zevende staatshervorming door te voeren, dezelfde waarover Wouter Beke op 23 juni 2012 in la Libre Belgique zei dat ze ‘op een dag zou komen, want de verdieping van de staatshervorming is onomkeerbaar’.

En we nodigen Mark Eyskens uit om de verklaringen uit 2007 van dezelfde Wouter Beke in de Canadese krant “Le devoir” opnieuw te lezen: ‘We willen een echt confederalisme waarin iedereen naar wens zal kunnen handelen. (…) Het probleem is dat er een sterke Vlaamse identiteit bestaat maar niet echt een Waalse identiteit. De Walen zijn enkel gehecht aan België omwille van het geld. (…) Als de Franstaligen geen toegevingen willen doen zal onafhankelijkheid de enige keuze zijn.’

En laten we Kris Peeters niet vergeten die zich als Vlaamse christendemocratische minister-president in het buitenland als een echt staatshoofd gedroeg. Hij was ook voorstander van een copernicaanse revolutie die de zesde staatshervorming niet kon brengen.

De grens tussen N-VA en CD&V is uiterst smal

We zien het, de grens tussen N-VA en CD&V is uiterst smal. Gezien de twee partijen vandaag door het zelfde lot verbonden zijn op het federale schip houdt Mark Eyskens zichzelf voor de gek als hij de N-VA laat doorgaan voor een partij die water bij de wijn doet.

Er staat maar één waarheid in zijn betoog: ‘Vergeet niet dat België steeds meer gedomineerd wordt door Vlamingen.’

Generaal de Gaulle had de situatie al door toen hij op 29 juli 1967 aan zijn minister Alain Peyrefitte het volgende toevertrouwde : ‘Ik heb een delegatie Walen ontvangen, die vast van plan waren om de aanhechting voor te bereiden. Ze hadden mij uitgelegd dat de Vlamingen steeds arroganter werden en ze zich uiteindelijk zouden afscheiden. Het zal misschien zo eindigen. (…) In Frankrijk zouden de Walen weer fier zijn om tot een grote natie te behoren , de fierheid van hun taal en cultuur terugvinden en te vechten voor grote menselijke zaken. Allemaal dingen die ze verloren hebben in hun tegennatuurlijke associatie met de Vlamingen, opgelegd door de Engelsen (…)’

Onlangs verklaarde Rémi Vermeiren, de ex-voorzitter van de KBC die tien jaar geleden mee het initiatief nam van het separatistische manifest ‘in de Warande’ aan Le Vif /l’Express: ‘Aangezien alles Vlamingen en Walen scheidt, laten we ermee ophouden. En zo snel mogelijk!’ François Perin maakte dezelfde balans op in zijn laatste interview met Le Soir in 2011.

Het einde van een staat is inderdaad niet eenvoudig maar is daarom nog geen ramp. Er kan een nieuwe harmonie ontstaan uit een onafhankelijk Vlaanderen, een Wallonië dat deel uitmaakt van Frankrijk via een bijzonder statuut en een stadstaat Brussel.

Wat is er nog waardevol aan om het pad te volgen van geruzie, wantrouwen en denigrerende vergelijkingen?