Jaar na jaar stijgt het aantal vrouwen dat ver voorbij de veertig een eerste kind krijgt. Niet vanzelfsprekend, en net daarom een heel bewuste keuze.
Tussen 2011 en 2020 steeg het aantal moeders van 40 jaar en ouder in ons land van 2,3 tot 3,4 procent, blijkt uit cijfers van het Studiecentrum voor Perinatale Epidemiologie. De gemiddelde leeftijd van een moeder bij de geboorte van een eerste kind is 31 jaar.
Ook in de buurlanden gaat het om een stijgende trend. Volgens sociologen zijn er verschillende redenen. Vrouwen studeren langer en vinden pas op ‘latere’ leeftijd een partner en/of financiële zekerheid. Ze hechten ook meer belang aan hun vrijheid. Ze willen reizen, carrière maken en zich niet te snel binden aan een huis en gezin.
En dan is er nog het fenomeen van het nieuw samengestelde gezin, waarbij heel wat mensen met kinderen kiezen voor een kind met hun nieuwe partner. Vrouwen die op 40 en 41 jaar hun eerste kind krijgen, zijn allang geen uitzondering meer. Dat er op fysiek vlak meer risico’s aan verbonden zijn om mama te worden na je veertigste, is bekend. Maar het heeft ook voordelen. We vroegen drie veertigplusmama’s naar hun keuze voor het late moederschap.
Brigitte Tuerk (51) is mama van Amaury (5 maanden)
‘Ik wilde mijn hele leven al een kind, het is door omstandigheden dat ik zo laat moeder geworden ben. Ik was veertig toen ik eindelijk de juiste partner vond. Omdat de klok tikte, vertelde ik hem meteen van mijn kinderwens. Hij wilde ook een kind, zei hij, maar nu nog niet. Zo heeft hij me vier jaar aan het lijntje gehouden. Plots was hij weg uit mijn leven. En zat ik daar met mijn onvervulde kinderwens.
‘Ik ben meteen in actie geschoten, ik was 44 en wist: het is nu of nooit. Mijn enige optie was een ivf-poging met een zaaddonor.
‘De eerste poging in 2018 mislukte, een jaar later ging het wel goed. Ik was zwanger maar na zeven maanden bleken er complicaties te zijn. Het kindje kwam met een keizersnede ter wereld. Het heeft drie dagen geleefd.
‘Het is dankzij een fantastische arts dat ik me erdoor heb gesleept. Alle hoop was weggeslagen, maar hij raadde me aan het nog niet op te geven. In december 2020 heb ik een nieuwe poging gedaan en het ging meteen goed. Vijf maanden geleden is mijn zoontje Amaury geboren, een prachtkereltje.
‘Natuurlijk besef ik dat mijn tijd met hem korter zal zijn door mijn leeftijd. En hij heeft alleen mij, mijn familie heeft me laten vallen omdat ze niet achter mijn keuze staat. Maar ik zal ervoor zorgen dat Amaury een netwerk heeft zodat hij er straks niet alleen voor staat. En ik hoop zo oud en gezond mogelijk te blijven. Genieten van elke dag, dat is waar het op aankomt.’
Katja van den Driessche (47) is mama van Rigo (2)
‘Mijn man en ik waren eind de dertig toen we besloten dat we een kindje wilden. Ik stopte met de pil maar raakte niet zwanger. In 2015 lukte het uiteindelijk wel, maar dat liep helaas af door een miskraam. Het wordt niks, dachten we.
‘Maar niet lang na het moment waarop we onze kinderwens hadden laten varen, bleek ik zwanger te zijn. Rigo kwam vlak voor mijn 45e ter wereld. We waren dolgelukkig maar als ik erop terugkijk, is het geen gemakkelijke periode geweest. Het begon met de bevalling, die verliep moeilijk, ik was maandenlang doodmoe. Wat erop neerkwam dat mijn man het grootste deel van de zorg voor Rigo op zich nam. Omdat ik in het begin zo veel miste, duurde het bijna twee jaar voor ik een band kon opbouwen met ons zoontje.
‘Tijdens de lockdown zaten we met twee thuis te telewerken, met een baby van nog geen jaar. Een ramp. Ik belandde in een depressie, heb me lange tijd moeten voortslepen. Mijn leeftijd heeft daar zeker mee te maken. Pas het laatste half jaar heb ik het gevoel dichter bij mijn zoontje te staan. Ik ben dolverliefd op het ventje maar als ik eerlijk ben, raad ik andere vrouwen af om er zo laat aan te beginnen. Op je 45e een paar keer per nacht moeten opstaan is iets heel anders dan op je 35e. Ik heb het moederschap zwaar onderschat.’
Else Rothmeier (61) heeft twee zonen van 18 en 16 jaar
‘Ik ontmoette mijn huidige man toen ik 41 was. Hij had een zoon van zeven uit een eerdere relatie, ik had geen kinderen. Ik wilde ze wel, maar als het niet zou gebeuren, kon ik daar zeker mee leven. Misschien was het omdat we er zo ontspannen mee omgingen dat het zo vlot ging. Ik werd al snel zwanger van Storm, onze oudste. We wilden graag een broertje of zusje voor hem en ook dat verliep probleemloos. Een maand voor mijn 45e kwam Sajar ter wereld. De oudste is bijna 19, de jongste 16.
‘Soms hoor je dat oudere moeders een soort leeftijdsschaamte hebben, maar dat is mij totaal onbekend. Ik heb me nooit anders of ouder dan de rest gevoeld als ik aan de schoolpoort stond. Ja, ik zie er ouder uit maar dat is niet belangrijk, het gaat erom hoe ik me voel. Ik heb er maar één opmerking over gehad. Ooit vroeg een medewerkster van de Carrefour of ik de moeder of de oma was. Het verraste me. Zoiets vraag je niet, vind ik. Maar verder heb ik nooit opmerkingen gehad.
‘Gemiddeld ben je minder fit op je 45e dan op je 30e, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik minder aankon dan moeders die tien jaar jonger waren. Wel besef ik dat je na je veertigste meer levenswijsheid hebt, dat is een voordeel. Maar ik ben ervan overtuigd dat je niet per se een betere moeder bent op je 45e dan op je 23e of vice versa. Leeftijd heeft er niets mee te maken.’
