Alona Lyubayeva (48), geboren en getogen in Oekraïne, leerde vooral Nederlands door in 1995 een abonnement te nemen op Knack. De gewezen Vlaamse diversiteitsambtenaar is nog altijd een even kritische als tevreden abonnee.
Hoe leerde u Knack kennen?
Alona Lyubayeva: Toen ik in 1995 in België kwam studeren, heb ik een zomercursus Nederlands gevolgd aan het Leuvense Instituut voor Levende Talen. Daar werden kortere artikels uit Knack als lesmateriaal gebruikt. Er werd ons toen aangeraden om zo veel mogelijk te lezen. Als we echt goed Nederlands wilden leren, zo werd ons gezegd, dan moesten we De Standaard en Knack lezen. De Standaard vond ik te moeilijk, dus heb ik een abonnement genomen op Knack. En dat abonnement heb ik nog altijd.
Als we echt goed Nederlands wilden leren, moesten we Knack lezen.
Mogen we daaruit afleiden dat u een tevreden abonnee bent?
Lyubayeva: Ik ben zeer tevreden over het brede maatschappelijke perspectief dat jullie bieden. Alleen de artikels over politiek laten me soms op mijn honger zitten. Die sla ik ook meestal over. Ik zou willen dat het wat minder over steekvlampolitiek ging, en er meer aan beschouwing werd gedaan. Een voorbeeld: als het gaat over het integratiebeleid van minister Bart Somers (Open VLD), zou ik graag een analyse lezen die zijn beleid vergelijkt met dat van de voorgangers. Het is wel interessant om te weten wat hij precies doet, maar het is nog interessanter om weten of we niet ter plaatse blijven trappelen en of Somers erin slaagt om stappen vooruit te zetten. In Der Spiegel, een blad dat ik voor de rest zeer vergelijkbaar vind met Knack, vind ik die diepere analyses wel.
Uw kritiek voor uzelf houden is niet van uw gewoonte. Dat was allicht ook de belangrijkste reden waarom u in 2017 de laan werd uitgestuurd door toenmalig minister van Gelijke Kansen Liesbeth Homans (N-VA).
Lyubayeva: Ofwel ben ik te kritisch voor de Vlamingen, ofwel zijn de Vlamingen te weinig kritiek gewoon. (lacht)
Op de dag dat u werd ontslagen sprak u uitgebreid met Knack. U nam geen blad voor de mond, in die mate dat wij als interviewers vreesden dat het uw verdere professionele toekomst kon beschadigen.
Lyubayeva:Ik heb het mij daarmee niet makkelijk gemaakt, dat is zo. Maar het was mijn eigen keuze. Ik kan ermee leven. Zwijgen had ik nog lastiger gevonden.
In de vijftig jaar dat Knack bestaat, is de samenleving veel diverser geworden. De eerlijkheid gebiedt ons om toe te geven dat wij er niet altijd in slagen om die diversiteit te weerspiegelen. Zou u ons, vanuit uw expertise, advies kunnen geven?
Lyubayeva: Het hangt er maar van af hoe je diversiteit bekijkt. Er is het Angelsaksische model, dat een aantal uiterlijke kenmerken op een rij zet, en zegt: wij moeten er minstens zó veel hebben van die kleur, en minstens zo veel van die andere. Voor mij gaat het daar niet over. Het is niet omdat partijen als N-VA of Groen veel mensen met Marokkaanse of Turkse roots in de rangen hebben dat het diverse partijen zijn. En het is niet omdat je als blad af en toe iemand met een andere kleur op de cover zet of een artikel laat schrijven dat je voldoende divers bent. Voor mij gaat diversiteit over de mate waarin je als partij, tijdschrift of bij uitbreiding samenleving kunt omgaan met mensen die radicaal anders denken. Geef je voldoende ruimte aan andere perspectieven dan die van de modale Vlaming? Op dat vlak vind ik dat Knack, in de mate waarin dat in Vlaanderen mogelijk is, zijn job zeker niet slecht doet.
