Porno-icoon Jennifer Lyon Bell: ‘Als de seks respectvol is, dan volgt de wereld’

Op het vrolijke ‘ Pam-paraaa-pam-paraaa-pam‘-gezang van Zoe Boekbinder kijkt actrice Sadie Lune guitig naar collega Parker Marx. De camera zoomt uit en je ziet de twee naakt in een knusse, houten kamer staan. Liefdevol lachend raapt Lune het witte onderhemdje van Marx op en helpt ze hem aan te kleden. Zo begint Jennifer Lyon Bells film Adorn. Het voorspel is het aankleden. Hoe meer kleren de twee om het lijf hebben, hoe heter én zachter het spel wordt. Bell – een naar Nederland uitgeweken Amerikaanse regisseur – maakt met haar productiehuis Blue Artichoke Films ethische porno waarin iedereen zich kan herkennen en waaruit respect voor elke mens spreekt.

Hoe definieert u porno?

Jennifer Lyon Bell: Ik maak geen onderscheid tussen pornofilms en erotische films. Het is creatief materiaal om de kijkers te prikkelen. Ik vertel een positief verhaal over de connectie, de tedere liefde tussen mensen. Daarom kies ik mijn performers zorgvuldig. Er moeten vonken overspringen en op de set geef ik hen veel ruimte om te improviseren. Ik wil alle emoties – niet alleen de romantische – laten zien. Dat is ook het statement dat ik in mijn debuut Headshot (2006) maak.

Dat was een eerbetoon aan Blowjob, de kortfilm die Andy Warhol in 1964 draaide, niet?

Bell: Absoluut. Net als in Blowjob zet ik een acteur in een stoel. De camera blijft op zijn gezicht en borst gericht terwijl hij een pijpbeurt krijgt. Je ziet achtereenvolgens verlegenheid, onwennigheid, klein genot, extase, opluchting en gelukzaligheid op zijn gezicht. Die waaier aan emoties maakt deel uit van seks.

In Headshot heeft muziek geen functie, maar in Adorn zorgt ze voor sfeer.

Bell: Dat is de ‘schuld’ van de Gentse lingerieontwerpster Murielle Scherre. (lacht) Met haar maakte ik in 2007 Skin Like Sun. Ik geloofde tot dan absoluut in films waarin de seks voor de soundscape zorgt. Maar Scherre zweert bij muziek tijdens de seks. Dus maakten we een compromis: tijdens de opbouwende scènes monteerden we muziek als sfeermaker. Wanneer de seks hot and fun werd, verdween de muziek. Dat werkte perfect. Sindsdien experimenteer ik met muziek in mijn films, zoals in Adorn. Dat is overigens mijn eerste film die expliciet vertrekt vanuit het concept ‘spel’.

In 2015 liet Clayton Cubitt Hysterical Literature op de wereld los. Daarin lezen vrouwen aan een tafeltje voor uit hun favoriete boek terwijl ze onder tafel geprikkeld worden met een vibrator. Kan zo’n spel u bekoren?

Bell: (lacht) O ja! Ik ken die reeks en ik ben er jaloers op. Wat ik zo goed vind, is dat ze precies toont wat ik nastreef: het plezier van toewerken naar het hoogtepunt. De vrouwen willen voorlezen maar orgastisch plezier verhindert dat. Ikzelf lanceerde intussen het pakket Game Night, waarop zowel Adorn als Wild Card staan. Die game-lijn zal ik verder ontwikkelen. En ik wil ook meer experimenteren met VR-porno.

Op SMUT nog geen VR maar wel Adorn. Wat kan dit festival betekenen?

Bell: Wat porno kan betekenen. Porno die respectvol is, kan alleen maar bijdragen tot een wereld waarin mensen elkaar meer respecteren. Porno beschouw ik als synoniem met empathie en sympathie. Dat blijkt ook uit het programma van SMUT. Het is een perfecte gelegenheid om ethische porno te ontdekken. En het is voor ouders een inspirerende uitstap om hun kroost te leren dat positieve porno – die is gelukkig aan een opmars bezig – seks zo veel leuker maakt.