‘Luik en Bergen zijn geen collateral damage maar de kroniek van de zoveelste catastrofe door een laks beleid’

‘Het is niet de samenleving die de trekker overhaalde, niet in Bergen en niet in Luik’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Een waanzinnige achtervolging in Bergen op een busje van mensensmokkelaars dat een politiewagen in volle snelheid van de weg wilde rijden, eindigde in een tragedie waarbij een 2-jarige peuter door een kogel het leven liet. Een zoveelste moordende helletocht van een religiegek in de straten van Luik liep uit op de executie van twee agenten en een onschuldige voorbijganger voor de ogen van zijn moeder.

De vergoelijkingslobby, die de ene dag Theo Francken nog als ‘assassin‘ aan de galg wou, en de agent in de nor, moest de andere dag al een minuut stilte in acht nemen voor de laffe slachtpartij van twee politievrouwen. De politieachtervolging in Bergen was een helletocht en een klungelige tragedie. De verklaringen van de gerechtelijke herauten achteraf waren een leugenpaleis onwaardig, maar de hysterische oproep van een roedel letseladvocaten met hun opperhoofd Mieke Van den Broeck was volgens mij van een even bedenkelijk allooi. Bij elk drama volgt er een collectieve zelfkastijding en een waterval van schuld en schaamte, zelfs tot in de ivoren toren van onze universiteitsrectoren toe.

Quid individuele schuld? Voor de rechtbank in Oudenaarde stonden in 2007 ouders terecht voor een fout geplaatste kinderstoel. Bij een verkeersongeval kwam hun kind om het leven. Het kinderzitje waarin de baby zat, was volgens het Openbaar Ministerie niet op een correcte manier op de achterbank vastgemaakt.

In de discussie over de dood van het Koerdisch-Iraakse meisje Mawda lijkt het wel alsof de ouderlijke verantwoordelijkheid wordt weggemoffeld onder de mantel van collectieve schuld. Maar als je aansprakelijk bent voor een kinderstoeltje ben je het dan niet voor een zitje bij een criminele mensensmokkelaar?

De asielloby met linkse advocaten en activistische rechters als voortrekkers, framen de ‘vluchtelingen’ telkens als willoze slachtoffers. Het gezin Shawri had in Duitsland al politiek asiel aangevraagd en het werd geweigerd. Onze Oosterburen zijn nochtans mild voor asielaanvragen uit Irak, zo’n 50% schaffen das. Het migratiebureau in Bremen mag zelfs geen asielaanvragen meer behandelen omdat het 90% van de verzoeken uit Irak goedkeurde (zo’n 18.000 dossiers worden nu betwist).

De familie Shawri was ook al een keer tot in Groot-Brittannië geraakt maar terug uitgewezen op basis van de Dublinregels. Een andere levensgevaarlijke poging om in een koelwagen het V.K. te bereiken werd vroegtijdig afgebroken door de Belgische politie. Gelukkig maar, anders konden toen ook al drama’s zijn gebeurd.

Ze betaalden al duizenden euro’s aan de mensensmokkelmaffia, maar weigeren nu zelfs op aandringen van hun marxistische advocaten mee te werken aan het onderzoek naar die handelaren in de dood. Er bestaan hier al 20 jaar wetten die slachtoffers van mensenhandel beschermen, zowel tegen geweld als tegen prostitutie en zelfs tegen misbruiken in de sport.

Mits medewerking aan het onderzoek leveren deze wetten automatisch een permanente verblijfsvergunning op voor de gedupeerden, zelfs rectoren kunnen dit weten. Maar het is blijkbaar niet mediageniek genoeg voor de activisten van Progress Lawyers Network (PLN) om dit beschermend pad te bewandelen.

Open grenzen afdwingen

PLN, een groep van een 30-tal communistische zwarte toga’s, netjes verdeeld over Antwerpen en Brussel, tracht voortdurend garen te spinnen bij elke vorm van vluchtelingentragiek. Het is de verdoken juridische pleitbezorger van de PVDA met als uiteindelijk doel een opengrenzenbeleid af te dwingen. Togalui die hun mandaat misbruiken om aan politiek te doen. “Ze instrumentaliseren de dood van een kind om de opengrenzenlobby te laten draaien” zegt Bart De Wever terecht. Elke verklaring die tegen hun emotionele strategie indruist wordt als een rechtse provocatie weggezet, en het echoën en misbruiken van wat het orakel De Wever zegt wordt dan belangrijker dan de inhoud.

De verontwaardigingindustrie van de “humanitairen” draait dan overuren en de politieke recuperatie wordt grenzeloos. De ideologie van Kris Peeters bestaat er bijvoorbeeld enkel nog in om het omgekeerde te zeggen van wat de Antwerpse burgemeester beweert. De kakofonie van het trollenleger op de sociale media is dan gespeend van elke nuance, en het politiek establishment ruikt een podium en vooral goedkoop applaus voor lijkenpikkerij.

Voor de roeptoeters van links, genre Elio Di Rupo en Kristof Calvo lijkt het wel alsof het de samenleving is die de trekker overhaalde. Platte demagogie en profileringsdrang. Het is niet de samenleving die de trekker overhaalde, niet in Bergen en niet in Luik. Het is de grauwe gekte van zachte heelmeesters en wegkijkende politici die de poorten laten open staan en zelfs open doen voor barbaren die wachten op hun kans.

Voorbeelden legio. De Hof van Eden in het IS-kalifaat Raqqa is verwoest, en wij zitten met de Jihadiperen. Terwijl een religiegek in Luik twee agenten executeert en een onschuldige jongeling lafhartig vermoordt, financiert het gesubsidieerde Child Focus nu onbeschaamd een rechtszaak tegen de Belgische Staat om twee Jihadiweduwen en hun kroost terug te halen naar ons land.

In plaats van zichzelf aan te geven voor misdaden tegen de menselijkheid, eten ze liever van de islamitische sharia of van onze rechtstatelijke walletjes al naargelang het hen uitkomt. Beide gesluierde besjes zijn in 2014 op kosten van de gemeenschap als weduwen al een keer teruggehaald uit Syrië. Na hun bevalling vertrokken ze terug en huwden opnieuw islamitische oorlogsmisdadigers als zoontjesfabriek voor het kalifaat. Nu hopen de schoonzusjes Tatiana Wielandt en Bouchra Abouallal via het volgrecht door de repatriëring van hun kroost om hier hun straf te mogen uitzitten i.p.v. in het detentiekamp Al-Hol aan de Syrische grens.

Aan mede-martelaren in onze opbergtehuizen geen gebrek, 237 van onze gevangenen zijn al veroordeeld voor terrorisme en 210 anderen zijn er volgens de Staatsveiligheid al geradicaliseerd. Het gevaar voor besmetting is groot. Het is een oud zeer dat onze gevangenissen broeihaarden van de radicale islam zijn.

In een oproep om geld in te zamelen om Iftar-maaltijden aan te bieden aan gedetineerde moslims schrijft de Schaarbeekse vzw Dar El Ward letterlijk: “Comme chaque année, nous comptons sur votre soutien afin de pouvoir offrir un colis Ramadan aux détenus dans les 34 prisons de Belgique (= +/- 7.000 colis). We zitten met een uitdijend reservoir aan religiegekken. Men mag me populisme verwijten, maar zeker geen naïviteit.

In oktober 2016 daagden de humanitaire hyperventileerders van Progress Lawyers Network Theo Francken voor de rechtbank. Onze asielminister weigerde een visum te verlenen aan de Syrische familie van “Optimistic” Mohammad Nahhar, deputy manager van de Kamer van Koophandel in Aleppo, om hier te komen logeren bij barones Auriane van Zuylen Nyevelt in Maredsous. De man zat immers in Libanon in plaats van in Aleppo, met zijn kinderen als moreel schild. Niettegenstaande vonnissen met dwangsommen won Francken uiteindelijk toch het pleit. PLN stapte deze week naar het EU-Mensenrechtenhof om toch nog hun gelijk te bekomen op basis van Art.3 van het EVRM, dat volgens hen zo rekbaar is dat iedereen die ergens in de wereld bedreigd wordt hier recht heeft op een verblijfsvergunning. Art.3 als laissez-passer voor de opengrenzenpolitiek.

Zolang we de tolerantiedrempel blijven oprekken voor illegaliteit en criminaliteit zullen de witte en zwarte marsen niet ophouden. Luik en Bergen zijn geen collateral damage maar de kroniek van de zoveelste catastrofe door een laks beleid. “Unlimited tolerance must lead to the disappearance of tolerance. If we extend unlimited tolerance even to those who are intolerant, if we are not prepared to defend a tolerant society against the onslaught of the intolerant, then the tolerant will be destroyed, and tolerance with them.” Een wijs man, Karl Popper.