Louis Paul Boon werd gevierd in mineurstemming

Naar jaarlijkse gewoonte werd door HAM [Honest Arts Movement], net voor de aftrap van de Gentse Feesten, een kunstenaar in de bloemetjes gezet. Dit jaar was het de beurt aan Louis Paul Boon.

Naar jaarlijkse gewoonte werd door HAM [Honest Arts Movement], net voor de aftrap van de Gentse Feesten, een kunstenaar in de bloemetjes gezet. Vorig jaar was dat Simon Vinkenoog, twee jaar geleden Marcel van Maele. Dit jaar was het de beurt aan Louis Paul Boon.

Honderd jaar geleden geboren, dat moet gevierd worden. Terecht, jammer echter van de mineurstemming. Geen hersencel van het HAM-bestuur dat verstand heeft van organisatie en promotie. Het publiek van de receptie had een zeer hoog rimpelgehalte, en met die van uw verslaggever meegerekend, leek het gebeuren op een dodenbal. Of op z’n minst een bijeenkomst van halflijken. De uitzondering niet te na gesproken. Een paar kinderen. Ze zaten en liepen er verveeld bij, dus meegesleurd door hun ouders of grootouders. De dochter van Patricia Lasoen had haar vriendje meegebracht. Hun blik lag in hun bed.

Niet alleen uw spion ergerde zich aan het geklungel en gestuntel. Een geachte spreker fluisterde me toe dat dergelijke initiatieven de gevierde eerder kwaad dan deugd doen. Louis Paul Boon is medestichter van HAM. Zijn geest dwaalde er rond. En was ik in de mogelijkheid geweest hem aan te spreken, dan zou hij zich hoogstwaarschijnlijk geërgerd hebben aan het ontbreken van het heilig vuur. ‘Schop de mensen tot zij een geweten krijgen’ is de slotzin van het op twee na laatste hoofdstuk van Mijn kleine oorlog. Het geweten van HAM heeft wel een moraal maar geen verhaal. De laatste zin van het laatste hoofdstuk slaat eerder op het gedoe van HAM: ‘Wat heeft het allemaal voor zin?’

Misschien dat het volgend jaar beter wordt. Dat Ham een blikseminslag krijgt waarmee de jeugd aangetrokken wordt. Die de organisatie verlost van de dodelijke clichés. De kans op weersverandering zit erin. Freek Neyrinck geeft de fakkel door. Wie de nieuwe voorzitter wordt? Als driekwart van het welkomstwoord ingenomen wordt door jezelf toe te juichen, wordt door de wierook je verstand ontmand. Hopelijk komt er iemand aan het roer te staan die gaat praten met een evenementenbureau. Dat soort instellingen, inclusief reclamebureaus, wil ook een artistieke make-up. Het verbergt het commercieel haai- en graaigehalte. En beter hun wat geld toegestopt dan het te spenderen aan sprekers die hun toespraak uit de onderste lade halen en werd geschreven door een voorouder. Enkel de naam van de gevierde moet veranderd worden, samen met de kunstvorm. Of zoals Elsschot in Lijmen aan Texeira de Mattos, zijnde Frans Laarmans, zijnde Alfons De Ridder zegt: ‘En je verandert natuurlijk piano’s in keukenliften.’

Toegegeven, er zijn een paar bestuursleden met een andere schoenmaat. Maar hun getrippel wordt vertrapt door de klompendans van de oude stadsboeren. De wijze waarop onder meer Nicole Ledegen aan de kar trekt verdient een voorzittershamer. Zij is niet egoïstisch of egocentrisch. Zij heeft het talent om de tent te laten bollen. Genoeg gekakel. Het is zuur, inderdaad, maar geef toe, het zuurgehalte is van uitstekende kwaliteit.

Het programma, een tweeluik, met plaats en duur van het getoonde, vindt u onderaan. Ondanks de graflucht van HAM is het initiatief een bezoek waard. De collages van Hugo De Smaele zijn werkelijk boeiend. De nota’s in de marge van het typoscript en zinsdelen van De kapelletjesbaan hebben hem geïnspireerd. Tevens niet te missen zijn de Boonfoto’s van voormalig Standaardfotograaf Paul Van den Abeele. Hij was niet enkel zijn lijffotograaf maar ook zijn vriend. Dat springt uit de illustraties en dringt je keelgat binnen. Naar aanleiding van dit gebeuren mocht een boekje niet ontbreken. Dichter bij Boon werd het. Inhoud: 27 dichters met gedichten verwant met het leven en het werk van Boon. Best een aardig boekje. Maar geen 10 euro waard.

Op de receptie werd de bundel verkocht aan de helft van de prijs. Waarom niet gratis voor de bezoeker? Mits een flinke mep op de tafel van een ambtenaar was de kostprijs gedekt. Helaas, de oude dinos kunnen slechts bedelen. Met de opbrengst daarvan betaal je niet eens het lumbecken. Laat ik, om te besluiten, opnieuw Elsschot aan het woord. Met een zin van Frans Laarmans. Hij spreekt hem niet uit maar bedenkt hem, wanneer zijn schoonvader zegt dat hij zijn pensioen dreigt te verliezen en vraagt of hij eens met de burgemeester moet gaan praten. ‘Ja, vader, doe dat. En je moet hard op tafel slaan. En als dat niet helpt, op zijn gezicht.’

Envoi: uit Dichter bij Boon

MIEKE MAAIKE, OMFLOERST
maud vanhauwaert

“zo groot” toonde ik
zoals ook vissers doen

de diepzakkende
schoot me dusdoende te binnen

breder dan een koordje

ik krulde naar buiten
het kriewelde
tot in het kruintje

heel bewogen slaakten wij
jonge naakte diertjes

briesten, de kantjes omzoomd

Dichter bij Boon – ISBN 978 90 809 6560 7

Guido Lauwaert