Op 11 oktober is het één jaar geleden dat de regering-Michel de eed aflegde. Charles Michel (°1975) had als jongste premier ooit aanvankelijk enige moeite om alle kikkers in zijn kruiwagen te houden, maar hij is ontegensprekelijk gegroeid in zijn rol. Dat hij zo snel het vertrouwen van zijn Vlaamse coalitiepartners heeft gewonnen, verbaast vader Louis Michel helemaal niet. ‘Wij zijn kinderen van de taalgrens.’
‘Het was een historische beslissing van Charles om de MR als enige Franstalige partij te laten aanschuiven bij de federale regeringsonderhandelingen’, zegt vader Louis Michel. ‘Daar moest je veel moed voor hebben. Zijn critici dachten dat deze asymmetrische coalitie snel uiteen zou vallen. Maar de regering zit nu een jaar in het zadel, en voor de oppositie is er steeds minder hoop dat de regering-Michel snel het loodje zal leggen.’
Als politicus met een bijzonder lange staat van dienst is Louis Michel (°1947) ook in Vlaanderen een bekende naam. Hij was partijvoorzitter van de Franstalige liberalen, vicepremier, minister van Buitenlandse Zaken en ook Europees commissaris. Bij de federale regeringsvorming in 2014 trad zijn zoon op het voorplan: Charles – ‘Sjarel’ zegt de vader – Michel is de eerste Franstalige liberale premier sinds Paul-Emile Janson (1937-1938). Sindsdien is vader Louis vanuit zijn kantoor in het Europees Parlement een bevoorrecht waarnemer van ‘de regering-Michel’.
Haalt Michel I het einde van de regeerperiode?
‘Er is geen enkele regeringspartij die belang heeft bij vervroegde verkiezingen. Dus: ja.’
Wittebroodsweken waren dit kabinet niet gegund. Al bij de eedaflegging ontstond er enige ophef omdat sommige N-VA’ers een gebaar maakten dat op een V-teken leek. De nieuwe premier mocht meteen een eerste brandje blussen.
‘Omdat Charles jong en ‘de zoon van’ was, bestond er twijfel aan zijn capaciteiten om een ploeg te leiden. Maar vanaf dag één heeft hij de problemen samen met zijn partners opgelost. Hij toonde dat hij in staat is het vertrouwen van zijn meerderheid te verdienen. De coalitiepartners rekenen op hem en zijn overtuigd van zijn capaciteiten. Dat wapent hem om leiding te geven, om te lijmen en compromissen te vinden.’
‘Charles is zich goed bewust van de moeilijke situatie waarin Peeters zich ook als minister van Werk bevindt. Hij helpt Kris waar hij kan, ook omdat de MR veel van de bekommernissen van CD&V deelt.’
In het begin leken Charles Michel en Kris Peeters (CD&V) een hechte tandem te vormen als coformateurs. Nu lijkt het: Kris Peeters tegen de rest van de regering.
‘Dat beeld is niet helemaal juist. Kris Peeters is de enige Vlaamse vicepremier die aan zijn achterban moet uitleggen dat de bereikte compromissen sociaal en economisch evenwichtig zijn. Veel marge krijgt hij niet van de andere Vlaamse partijen, want eigenlijk jagen ze allemaal op dezelfde kiezers. Charles is zich goed bewust van de moeilijke situatie waarin Peeters zich ook als minister van Werk bevindt. Hij helpt Kris waar hij kan, ook omdat de MR veel van de bekommernissen van CD&V deelt. Wij zijn een stukje socialer dan Open VLD of de N-VA. ‘
CD&V zorgt ervoor dat de hardere liberale voorstellen van de N-VA en Open VLD wat afgezwakt worden.
‘En dat komt de MR niet slecht uit, want het regeringsbeleid moet ook voor de Franstalige publieke opinie verteerbaar blijven. Wij helpen CD&V’ers want dat kan de coalitie alleen maar verstevigen.’
In Vlaanderen nam men tijdens de formatiegesprekken aan dat Kris Peeters de nieuwe premier zou worden. En alle media waren ervan overtuigd dat Didier Reynders Europees commissaris zou worden.
‘Bij de MR hebben we alles in het werk gesteld opdat Didier Europees commissaris zou worden. Tot op het laatste ogenblik hebben we erin geloofd. We konden ons niet indenken dat CD&V de functie van eerste minister zou opofferen. Maar de partij heeft gekozen voor Marianne Thyssen. Zij had vroeger al eens premier kunnen worden, en nu zij kans maakte om Europees commissaris te worden, heeft Wouter Beke beslist haar dat te gunnen. Kris Peeters is hem daarin gevolgd.’
Dus was het ook voor u een verrassing dat uw zoon plots premier kon worden?
‘Er lag geen scenario klaar waarin Charles premier zou worden. Zoals gezegd: wij wilden Didier Reynders als Europees commissaris. Op RTBF en RTL heb ik er twee dagen na elkaar op gehamerd dat het voor ons niet kon dat de CD&V én de post van eurocommissaris én van eerste minister zou krijgen. Ik was toen aan het werken voor Reynders. Ik zweer het.
‘Charles wil absoluut niet dat iemand anders zegt wat hij moet doen. Indien ik hem aangepord zou hebben, had hij wellicht iets anders gedaan.’
Maar zodra CD&V voor het Europese commissariaat had gekozen, lag uw zoon in pole position voor het premierschap?
‘(lachje) Zo gemakkelijk is het niet gegaan. Charles was voorzitter van de MR, hij was informateur en formateur geweest, dus was hij de natuurlijke keuze. Ik vertel u wat nog niemand weet: toen Charles mij zei: ‘Ik geloof dat de MR een goeie kans heeft om de premier te mogen leveren’, aarzelde hij om het zelf te doen. Maar die twijfel duurde niet lang. ‘
Hebt u hem geadviseerd om het toch te doen?
‘Je moet mijn zoon kennen. Charles wil absoluut niet dat iemand anders zegt wat hij moet doen. Indien ik hem aangepord zou hebben, had hij wellicht iets anders gedaan.’
Hoe overtuig je hem dan wel?
‘Eerst legt Charles uit hoe hij de zaken ziet. In die fase moet je vooral niet tussenkomen: laat hem maar een monoloog afsteken. Als je hem te snel gelijk geeft, begint hij zeker te twijfelen. Invloed uitoefenen op Charles is dus niet eenvoudig. Tijdens de regeringsvorming had ik de indruk dat zijn omgeving eerder terughoudend reageerde: ‘Wees toch maar voorzichtig. Denk na voor je jezelf en je partij in dat avontuur meesleurt.’ Maar op een bepaald ogenblik zei Charles mij: ‘Ik heb goed nagedacht. Ik doe het.’
‘De MR staat en blocachter mijn zoon.’
Was er echt geen aarzeling binnen de MR?
‘De MR staat en bloc achter mijn zoon. In februari 2011 won hij de MR-voorzittersverkiezing met 54 tegen 46 procent. Een krappe meerderheid, maar de FDF’ers stemden toen nog mee, en die waren allemaal tegen mijn zoon. In oktober 2012 was hij de grote winnaar van de gemeenteraadsverkiezingen, en in 2014 leidde hij de partij opnieuw naar de overwinning bij de regionale en de federale verkiezingen. Charles is een geloofwaardige politieke leider.’
Tijdens de verkiezingscampagne was er een opmerkelijk dubbelinterview van uw zoon met CD&V-voorzitter Wouter Beke, tegelijk in De Standaard en Le Soir. Werden daar de kiemen gelegd voor de huidige coalitie?
‘Dat was inderdaad bepalend voor het tot stand komen van deze coalitie. Al een paar maanden voor de verkiezingen was er een wederzijdse verstandhouding tussen Wouter en Charles. Op die as is nadien de regering-Michel gebouwd.’
Dat ‘asymmetrische’ interview was een teken dat de oude wetten van de Belgische politiek niet meer gelden.
‘Het land wordt bestuurd door een nieuwe generatie politici, met een eigen stijl en eigen inzichten. Ze herkennen zich niet meer in de ouderwetse aanpak, met kleine arrangementen hier en afspraakjes daar. Zij breken met de codes. Ook de bondgenootschappen met de zusterpartijen over de taalgrens zijn niet langer vanzelfsprekend.’
De MR papte voor de verkiezingen niet alleen aan met CD&V, ze zocht ook al contact met de grootste oppositiepartij, de N-VA. Didier Reynders leidde Bart De Wever in bij de Cercle Lorraine, en beide heren werden samen gespot in het sterrenrestaurant Bruneau.
‘Bij Bruneau was ik er ook bij. Weet u, op een bepaald ogenblik begonnen wij te begrijpen dat de PS, ondanks haar retoriek, de deuren open hield voor de N-VA. Geen enkele belangrijke socialist heeft gezegd: ‘Nooit met Bart De Wever.’ De PS had verschillende scenario’s klaar, maar allemaal met hetzelfde doel: ze moest overal aan de macht blijven. Tout le pouvoir au PS: daar houden ze van.’
Terwijl de MR tijdens de campagne luid verklaarde dat ze nooit met de N-VA in een regering zou stappen, waren er al discrete contacten?
‘Nee. De N-VA is veruit de grootste democratische partij van het land. Natuurlijk kun je tegen hun ideeën en hun nationalisme zijn – dat zijn wij ook – maar de Vlaamse bevolking heeft nu eenmaal een signaal gegeven. Het was voor Charles moeilijk geweest om daar geen rekening mee te houden. Het was ook een kwestie van respect voor de democratie. Dus de enige coalitie die mogelijk was, was er een met de N-VA.’
‘Ook in Wallonië is de reputatie van de vakbonden niet meer wat ze ooit is geweest.’
Tijdens de regeringsverklaring in het parlement reageerde de oppositie bijwijlen hysterisch. Daarna volgde een hete herfst op straat.
‘Vreselijk toch? Ook het Franstalige publiek gruwde van Laurette Onkelinx‘ woorden toen ze het had over ‘les bruits des bottes’, het geluid van de laarzen dat weerklonk in de regering-Michel. Dat was brutaal en onbeleefd. En wat het protest van de Franstalige vakbonden betreft: die wilden gewoon niet aanvaarden dat de PS niet meer in de regering zat. Het ging niet alleen om sociaal protest, maar ook om een politieke coalitie tussen de PS, de vakbonden en de PTB/PvdA.’
Het beeld van die brandende auto na de eerste vakbondsbetoging in Brussel, een Peugeotje 106 dat bleek toe te behoren aan een allochtone elektricien, kwam de regering-Michel niet slecht uit.
‘U bent te cynisch: het was beter geweest zonder dat geweld. Maar wat daar gebeurde, was natuurlijk niet goed voor het imago van de oppositie. Ook in Wallonië is de reputatie van de vakbonden niet meer wat ze ooit is geweest. Veel mensen die best sympathie hebben voor de vakbonden, zijn het praktische ongemak van opnieuw een stakingsdag grondig beu – wéér kunnen de kinderen de bus niet nemen naar school.’
In de herfst van 2014 moest de regering-Michel nog het hoofd bieden aan felle externe oppositie, maar vanaf begin dit jaar wordt er binnen de meerderheid geruzied. ‘Het kibbelkabinet’ heet de regering van uw zoon nu.
‘Die reputatie is onterecht. In elke coalitie zijn er meningsverschillen. Ik was van 1999 tot 2004 vicepremier van een coalitie met groenen en socialisten onder leiding van Guy Verhofstadt. Ik maakte voortdurend ruzie, zij het meer met de groenen dan met de socialisten.’
De fameuze ‘opendebatcultuur’ van paars-groen!
‘Het was een geweldige tijd. We hadden toen een regering die het land fundamenteel heeft veranderd. Bon, ik vind dat men zwaar overdrijft met de kritiek op dit kabinet. Elk woord van Bart De Wever wordt opgeklopt tot een staatszaak.’
‘Natuurlijk moet De Wever radicaler uit de hoek komen dan zijn eigen ministers. Wie als partijvoorzitter de staatsman wil uithangen, maakt zijn eigen partij kapot.’
De Wever schept er ook een heidens genoegen in om de linkse oppositie te jennen.
‘En dan? De Wever is partijvoorzitter en natuurlijk moet hij radicaler uit de hoek komen dan zijn eigen ministers. Toen ik voorzitter was, deed ik dat ook. Elke voorzitter moet soms een beetje gemeen zijn. (grijnst) Wie als voorzitter de staatsman wil uithangen, maakt zijn eigen partij kapot.’
U moet toch toegeven dat er nu opvallend veel twisten zijn tussen de coalitiepartners?
‘Niet overdrijven. Toen in de vorige regering de partij van eerste minister Elio Di Rupo een vermogensbelasting eiste, hebben wij dat geweigerd. Maar we hebben het toch nooit kwalijk genomen dat de PS die eis stelde? Zo functioneert toch een democratie? Of willen we het debat onmogelijk maken?’
Wanneer wist u dat Charles ooit politicus zou worden?
‘Dat wist ik al toen hij vijftien jaar was. Hij ging dikwijls met mij mee. Hij was dertien toen hij zijn eerste publieke speech gaf, ter gelegenheid van mijn veertigste verjaardag. Later werd hij voorzitter van de Franstalige liberale jongeren van Waals-Brabant. Bij zijn eerste verkiezing in 1994 stond hij als 18-jarige op de laatste plaats op de lijst voor de provincieraad en werd hij rechtstreeks verkozen. In die tijd volgde hij als Erasmusstudent lessen ‘internationaal recht der gewapende conflicten’ aan de Universiteit Amsterdam, maar elke donderdag keerde hij terug naar België om aanwezig te zijn in de provincieraad.’
Dacht u toen ook al dat hij ooit premier zou worden?
‘Ik heb nooit gedacht dat Charles premier zou worden. Ik heb wel ooit gedacht dat ik het zelf zou kunnen worden: bij de vorming van de paars-groene regering in 1999 was die kans even binnen handbereik.’
‘Wilfried Martens respecteerde binnen zijn regering ook altijd de afspraken. En ook hij gunde zijn ministers het zonlicht.’
Aan welke andere premier uit de recente geschiedenis doet uw zoon u denken?
(denkt lang na) ‘Ik zou Charles al durven te vergelijken met Wilfried Martens. Toch met de Martens van de regeringen Martens-Gol in de jaren tachtig, toen ik partijvoorzitter was. Wilfried Martens respecteerde binnen zijn regering ook altijd de afspraken. En ook hij gunde zijn ministers het zonlicht.’
Zullen bij de volgende verkiezingen opnieuw communautaire thema’s op de voorgrond treden?
‘Dat denk ik wel. We zijn niet blind. De zesde staatshervorming is verre van perfect, er zijn nog altijd te veel overlappingen die de verschillende regeringen hinderen om een logisch en coherent beleid te voeren. Er zijn dus nog wat correcties en verfijningen nodig. Ik zie niet in waarom de Franstaligen bang zouden moeten zijn voor zo’n gesprek. Misschien is het beter om niet meer de fouten van het verleden te maken.’
Veel Vlamingen denken dan spontaan aan Joëlle Milquet – Madame ‘non’ – maar ook aan Didier Reynders: ‘Nous ne sommes demandeurs de rien.’
‘Ik deel die analyse niet. U moet rekening houden met de context in Franstalig België. Als een belangrijk politicus botweg ‘nee’ zegt op elke Vlaamse verzuchting, zijn de anderen op zijn minst verplicht om te zwijgen, anders ben je een slechte Franstalige. Op een zeker ogenblik heeft Milquet zich tijdens de onderhandelingen laten ontvallen: ‘C’est terrible d’être seule comme francophone à la table.’ Er stonden tv-camera’s bij. Dat was echt kwetsend voor Didier Reynders. Hij wist dat hij moest zoeken naar een opening om met de Vlamingen te kunnen praten. Maar door die botte houding van Milquet zat hij vast.’
‘Ik ben niet voor confederalisme, maar het is te laat om de discussie over het confederalisme te voorkomen.’
Leeft in Wallonië de vrees dat het Vlaams Parlement na de verkiezingen voor onafhankelijkheid zou gaan, zoals we nu in Catalonië zien?
‘Ik spreek veel met N-VA’ers en ik hoor ze niet vragen om het land te splitsen, wel om meer bevoegdheden te krijgen en de wankele staatshervorming te corrigeren. Ook de N-VA beseft dat Vlaanderen weinig voordelen heeft bij de splitsing van België. Er hangt geen revolutie in de lucht.’
De regering-Michel zal dus straks een aantal grondwetsartikelen voor herziening vatbaar verklaren om een volgende staatshervorming mogelijk te maken?
‘Daarover moet op het einde van de regeerperiode gepraat worden. Men moet een patstelling vermijden. Dat is de les van 2007 en 2010. Ook bij de jonge generatie Franstaligen gaan er steeds meer stemmen op om te breken met het consumptiefederalisme. (aarzelend) Luister, ik ben niet voor confederalisme, maar het is te laat om de discussie over het confederalisme te voorkomen.’
Wint Charles Michel de verkiezingen?
‘Charles zal strijden om te winnen. Maar het is natuurlijk één tegen allen. In alle tv-debatten op de Franstalige zenders is het één tegen allen.’
Dat kan een voordeel zijn.
‘In Vlaanderen is dat een voordeel. De N-VA heeft zich vanuit die positie kunnen opwerpen als de ‘Calimero’ van de politiek. Alle partijen waren tegen de N-VA, dat wekt bij veel kiezers sympathie op. Maar bij ons werkt dat zo niet. Geen enkel Franstalig dagblad steunt de regering. Men zegt wel dat er geen socialistische pers meer is, maar ze hebben die niet nodig: er zijn genoeg linkse journalisten. De MR en de premier krijgen voortdurend het verwijt dat ze onder invloed staan van de N-VA. Maar ik verwijt niemand iets: de pers is vrij.’
In Wallonië heerst een afkeer van de N-VA. Ten onrechte, volgens u?
‘Ja, in Wallonië leven er veel mensen met een obsessionele afkeer voor de N-VA. Soms lijkt het alsof het hun diepste verlangen is dat een N-VA-minister zwaar in de fout zou gaan. Maar die doen dat niet. Jan Jambon is een uitstekend minister van Binnenlandse Zaken. Theo Francken is soms misschien wat onvoorzichtig, maar hij doet op Asiel wél zijn job. Dat doet ook Johan Van Overtveldt op Financiën en Steven Vandeput op Defensie. De N-VA-regeringsleden respecteren de democratische instellingen en houden zich strikt aan het regeerakkoord.
‘De Wever belt of sms’t Charles niet om te zeggen wat hij moet doen of niet mag doen.’
Irriteert het Charles Michel dat de Vlaamse pers Bart De Wever ‘de echte premier van het land’ noemt?
‘Ik heb hem nog niet horen klagen, maar ik kan me indenken dat het hem krenkt. Omdat het de waarheid niet is: De Wever belt of sms’t Charles niet om te zeggen wat hij moet doen of niet mag doen.’
Hoe dan ook, een partij die de premier levert, maakt kans op een zogenaamde ‘kanseliersbonus’: een regeringsleider trekt vaak extra kiezers aan.
‘De PS heeft met Elio Di Rupo als eerste minister die bonus toch aan zich voorbij zien gaan. De score van een premier hangt samen met de prestaties van de hele regering.’
En met de economische conjunctuur, maar daarop heeft geen enkele Belgische regering veel grip.
‘Maar iedereen ziet toch dat deze regering meer dan vroeger de ondernemingen steunt? Dat zorgt voor vertrouwen. Steeds meer Franstaligen geloven trouwens in het vrije initiatief. Ook PS’ers als Jean-Claude Marcourt of Jean-Pascal Labille hebben al lang begrepen dat er geen sociaal beleid te voeren valt als er geen succesvolle ondernemingen zijn. Zij hebben de liberalen nodig om een economische bloei te realiseren, dan kunnen zij blijven herverdelen. Toen we samen in de Waalse regering zaten, waren er ook nooit ideologische problemen tussen ons. Ik ben er principieel niet tegen om in de toekomst nog met socialisten in een federale regering te werken, maar niet meer op hun voorwaarden. Kijk, ik ben een échte liberaal. Ik ben voor een vrijemarkteconomie, maar ook voor gemeenschapsvoorzieningen. En in maatschappelijke discussies situeer ik me links.’
Open VLD daarentegen profileert zich opnieuw als een centrumrechtse antibelastingpartij.
‘Er is een zeker verschil tussen het liberalisme van de MR en dat van Open VLD. De MR is een centrumpartij, zelfs een volkspartij. In Vlaanderen zouden we met ons programma een heel brede waaier aan kiezers kunnen aantrekken, zeker dertig procent, van centrumrechts tot centrumlinks.’
‘Ik ben het natuurlijk niet eens met hun nationalisme, maar ik heb een fundamenteel vertrouwen in de koers van de N-VA.
Dat percentage haalt de N-VA nu in Vlaanderen.
‘Ik ben het natuurlijk niet eens met hun nationalisme, maar ik heb een fundamenteel vertrouwen in de koers van de N-VA: De Wever heeft er geen enkel belang bij om het Vlaams Belang achterna te lopen. Als hij dat doet, verliest hij de kern van het Vlaamse kiezerspubliek: de grote klasse van kleine middenstanders en zelfstandigen. Ik ken ze goed, want mijn vader was een metselaar uit Hoegaarden, een Vlaming die trouwde met een Waalse uit Zittert-Lummen. Wij zijn kinderen van de taalgrens. Ik voetbalde in Hoegaarden en ging er als kind naar de kermis. Leer mij dus de Vlamingen niet kennen, het zijn mensen zoals mijn vader: een nuchter volk dat hard werkt en liefst niets vraagt aan de staat.’
Wat was de belangrijkste les die u van uw vader hebt geleerd?
‘Vader zei altijd: ‘Men mag nooit aan anderen vragen wat men zelf kan doen. En je kunt eigenlijk alles zelf doen.’ Daarom ben ik liberaal geworden en geen socialist. Hij zei ook: ‘Je bent nooit zo arm dat je vuil moet zijn.’ We hadden thuis geen badkamer: we wasten ons in een bassine, een teil. Maar toch hamerde hij die boodschap erin bij m’n broer en mij – wij zijn tweelingen.’
Een eeneiige tweeling?
‘Nee. Ik heb altijd veertig, vijftig kilo meer gewogen dan mijn broer. Ik zie hem zeer graag, de zot. Je moet weten: hij fietst!’
En u rijdt met de motor.
‘Hola, ik speel ook golf. Ik ben voorzitter van een kleine club in Avernas met negen holes. We hebben veel leden van Hasselt en Sint-Truiden, het is eigenlijk een tweetalige vereniging. Als ik een toespraak hou, doe ik het in het Frans en het Nederlands.’
Zijn alle Michels even verwoede golfers?
‘Nee, Charles golft niet. Hij plaagt ons soms dat golf een sport is voor ‘snobinards’. Hij tennist. Vroeger kon Charles echt alle sporten: voetbal, tennis, pingpong… Hij was overal goed in. Maar hij kon niet tegen verliezen. Zijn eerste cross, bij de miniemen in Hannuit, staat me nog altijd voor ogen. Een hele groep jongens duikt het veld in, Charles was veruit de kleinste. Als ze uit het bos komen, lopen twee grote jongens voorop. Daarachter een kleine met zijn korte beentjes: Charles. Hij werd derde, maar tot op de streep bleef hij moeite doen om voorbij die twee kerels te raken. Dat heeft hij niet van mij. (een beetje trots:) Zijn mama is een nicht van Gaston Roelants. Charles had ook een topsporter kunnen zijn.’
Vorige week hadden Charles en zijn vriendin heuglijk nieuws voor de Obama’s: er is een kind op komst. Maar vorig jaar was er het nieuws van een miskraam.
‘Het was natuurlijk een penibele tijd, ook voor Charles. Op Facebook en Twitter verschenen commentaren als: ‘Tant mieux. C’est un futur dictateur de moins.‘ Ik was er ziek van. De hele episode heeft hem pijn gedaan. Maar dat toont Charles niet. Als hij ergens mee zit, houdt hij dat voor zichzelf.’
Uw zoon wil zichzelf in alle omstandigheden onder controle houden?
‘Charles heeft mijn manier van doen overgenomen: vroeg opstaan, lange uren kloppen, niet veel slapen. Hij is rationeler dan ik en werkt veel diepgaander. Hij kent zijn dossiers tot in het kleinste detail, ook die van zijn ministers. Van zijn medewerkers duldt hij geen half werk. Hij offert alles op voor zijn taak. Met andere woorden: hij doet te veel. Hij is veel te streng voor zichzelf. Hij heeft last van zijn maag. Hij eet ook veel te snel: hij slikt zijn voedsel gewoon in. (zucht) Maar wij mogen hem dat natuurlijk niet zeggen.’
Hij luistert niet meer naar zijn ouders.
‘Veel te weinig. (bulderlach) Maar we nemen het Charles niet kwalijk. Mijn zoon is een brave jongen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
