‘Lieve mama en papa, ik zou jullie ook graag bedanken, maar jullie werken niet’

De advertentie die Voka Limburg publiceerde op de dag van de staking is intellectueel oneerlijk, schrijft Niels De Rudder. Met een brief in dezelfde ‘kinderlijke’ stijl dient hij de werkgeversorganisatie van repliek.

Lieve mama en papa,

Ik lig in mijn bedje en ween zo stilletjes mogelijk. Gisteren zag ik in de krant een briefje van een kindje aan haar ouders waarin ze hen bedankte om te gaan werken. Ik zou ook graag zo een briefje schrijven naar jullie want ik zie jullie zo graag. Maar jullie werken niet mama en papa. Sinds die fabriek waar ze auto’s maken naar Spanje trok zijn jullie altijd thuis. Dat is ook waarom ik de Sint minder graag zie. Dus helemaal niet alleen omdat hij wat pakjes minder brengt hoor.

Altijd heb ik al gewild dat jullie meer thuis zouden zijn om veel met mij te kunnen spelen. Maar dat wil ik niet meer. Van dat meer spelen is weinig in huis gekomen. Jullie maken altijd ruzie en dat maakt me zo verdrietig. Papa zit altijd achter de computer. ‘Zoeken naar werk’, zegt hij. En jij mama, jij weent zo vaak en ik kan je niet troosten. Ik weet dat ik boos kan worden omdat ik liever echte Nutella op mijn bokes smeer. Ik weet dat ik soms veel te veel wil. Het spijt me zo. Ik wil je niet verdrietig maken.

Ik ben zo moe. Ik durf jullie niet te vertellen dat het op school niet zo goed met me gaat. Andere kindjes vinden jullie te lui om te werken. Mijn vriendjes noemen jullie doppers. Maar ik zeg altijd dat jullie mijn mama en papa zijn. Toen de juf vroeg waar we op reis gingen heb ik voor het eerst gelogen. Ik heb gezegd dat we naar een warm land gingen. Maar ’s nacht in mijn dromen ben ik er echt. Het is er zo leuk dat jullie een hele dag door lachen. Ik lach ook. Dan heb ik het altijd lekker warm in bedje.

Lieve mama en papa, ik wil niet verhuizen. Dat maakt me bang. Vanuit mijn bedje hoor ik jullie meer en meer praten over het verkopen van ons huisje. Maar wat met mijn vriendjes? Kunnen we die meenemen? Ik zou Ella zo hard missen mama. En met Arthur kunnen we dan toch niet samen meer tikkertje spelen papa? Is er daar plaats voor een hokje in de tuin voor Benji? Of kan dat allemaal wel? Please! Ik begrijp het niet zo goed.

Als ik straks jarig ben wil ik geen pakjes meer. Ik ben nu groot genoeg. Ik wil enkel dat we met z’n drietjes opnieuw veel kunnen lachen, spelen en dingen doen. Ik zou zo graag nog eens op restaurant gaan. Daar waar ze die lekkere spaghetti hebben. Zonder kaas en met een grote cola. Met die grappige garçon die me altijd fopt. Dat zou ik echt willen.

Als ik hier in bedje straks mijn oogjes sluit ga ik daar straks over dromen. Al is het maar om dat morgen in de klas te kunnen vertellen.

Lieve mama en papa. Ik zie jullie zo graag. Zien jullie mij ook nog graag?

Ps: Deze brief is intellectueel even oneerlijk als de advertentie van Voka Limburg in Het Belang van Limburg, maar kan wel zo uit de realiteit geplukt zijn.