Liesbeth Homans: ‘We hebben op het Schoon Verdiep heel wat stof afgedaan’

De N-VA van Bart De Wever en Liesbeth Homans is in Antwerpen precies 11 maanden aan de macht. ‘We hebben op het Schoon verdiep heel wat stof afgedaan,’ schrijft Homans. ‘We roepen niet dat de stad van iedereen is, maar we bouwen met echte beleidsdaden aan de droom die velen al hadden voor de verandering in Antwerpen werd ingezet.’

Vroeger was alles beter, aan deze ultieme caféwijsheid dacht ik de laatste maanden regelmatig bij het aanhoren van de redevoeringen vanop de Antwerpse oppositiebanken. Nooit gedacht dat verandering het signaal zou zijn om in een nostalgische schulp te kruipen. Want ook na 90 jaar socialisme moest en zou de “goede” oude tijd overeind blijven.

De kracht van verandering maakte een einde aan deze tijd. Meer zelfs, intussen hebben we op ’t Schoon Verdiep heel wat stof afgedaan.

De kracht was de eerste maanden zelfs zo sterk dat zij die tegen de meerderheid zijn, in al wat gebeurde de kracht van verandering zagen. Heel wat initiatieven werden onmiddellijk bestempeld als het gevolg van de veranderingsgedachte, terwijl ze soms nog op z’n minst de geest van de vorige ploeg ademden. Vaak probeerde links ook te scoren op de kap van de zwaksten in onze samenleving – ik hoef u wellicht niet te herinneren aan het intellectueel oneerlijk debat over de aidsremmers -.

We maken komaf met een diepgeworteld misverstand: “sociaal” is niet hetzelfde als “socialistisch”. Onze verandering betekent sociaal maar rechtvaardig besturen, waarbij het stadsbudget voor sociale zaken er de komende jaren met zo’n 30 miljoen op vooruitgaat en dat van het OCMW met maar liefst 205 miljoen euro, een stijging van zowat 25%. Zo is er nu voor het eerst een allesomvattend armoedebeleidsplan, dat de strijd met onder andere de kinderarmoede en de jeugdwerkloosheid aangaat. En werd er de jongste maanden een actieve aanpak van de dak- en thuislozenproblematiek opgezet.

Niet zo veel mogelijk mensen wat geld toestoppen in de hoop dat ze de volgende keer voor je zullen stemmen, maar de beschikbare middelen voorbehouden voor wie het écht nodig heeft. Niet achter de feiten aanhollen maar zoveel mogelijk voorkomen in plaats van genezen. Dat doen we met een persoonsgerichte en aanklampende aanpak waarbij ook taal van groot belang is. Velen die het moeilijk hebben in onze samenleving, spreken immers weinig of geen Nederlands. Meer inspanningen voor het Nederlands op de werk- én de woonvloer zorgen hier voor verandering. Plus niet alleen middelen voor verplichte inburgeraars (Abdel, Meryem) maar ook voor wie niet verplicht is (Waldek, Agnieszka). Het kan en zal de integratie alleen maar bevorderen. We roepen niet dat de stad van iedereen is, maar we bouwen met echte beleidsdaden aan de droom die velen al hadden voor de verandering in Antwerpen werd ingezet.

En hoe je het ook draait of keert, daar hoort ook een actieve aanpak van sociale fraude bij. Want iedere eurocent die niet bij de juiste persoon terecht komt, is een aanslag op onze solidariteit en ondermijnt ook de rechten van de allerzwaksten. We steken daarvoor trouwens onze neus aan het Nederlandse venster, waar de zusterpartij van de sp.a hieromtrent de forcing voert. Op minder dan een jaar tijd zorgde de politiek van de Rotterdamse PvdA ervoor dat er voor 2 miljoen euro aan uitkeringen terugbetaald moest worden.

Activering is een ander strijdpunt waar de tegenstanders van verandering het blijkbaar moeilijk mee hebben. Nochtans is het op en top sociaal om wie kan werken ook effectief aan het werk te zetten. Wanneer iemand enkele dagen per week aan de slag kan, ervaring kan opdoen, arbeidsattitudes onder de knie krijgt en indien nodig meer dan een mondje Nederlands leert, dan weet ik alvast wie hier de winnaar is.

Net zo wat de dienstverlening aan de burger betreft: de verandering die eindelijk op maat van de 21^ste eeuw schoeit. Digitaal indien mogelijk en met verruimde openingsuren en op afspraak voor wie er tijdens de werkuren niet geraakt. Ook hier massaal protest van de zogenaamde progressieve partijen. Ik waande me even zesduizend jaar terug in de tijd: toen staken massale protesten de kop op nadat het schrift werd “uitgevonden”. Zij die kost wat kost de mondelinge traditie wilden behouden, zagen hierin iets duivels. We weten intussen allemaal tot welke revolutie het schrift leidde. Maar goed dat de hardste roepers af en toe het onderspit delven.

Maar waar waren we gebleven, de verandering… Ik kan nog wel even doorgaan: een slankere maar efficiëntere ambtenarij, financiën op orde zonder belastingverhoging, een pak meer investeringen in veiligheid en onderwijs, een stadsontwikkeling op mensenmaat, een einde aan het gedoogbeleid voor softdrugs op straat.

Maar ook: wekelijks enkele al dan niet landelijke cameraploegen voor de deur, politici uit alle landsdelen die hun mening ventileren over het beleid in Antwerpen, minstens een dubbele gemeenteraad per maand, werkweken van 70 à 80 uur, hollen van de ene afspraak naar de andere,…

Maar het is me het allemaal waard. En ik troost me dan met de gedachte die Heraclitus al vijf eeuwen voor Christus uitsprak: ‘Niets duurt voort, behalve verandering’. We hebben dus nog wel even werk.