Liesbeth Homans is de pedalen kwijt

Homans kreeg kritiek vanuit politieke hoek, dat is evident. Maar ze kreeg nog scherpere kritiek vanuit de medische hoek. Deskundige artsen kwamen woorden tekort om hun verbijstering uit te drukken.

Liesbeth Homans, de Antwerpse bewindsvrouw voor alles wat sociaal is in de Stad, is de pedalen kwijt. Na de uitschuiver over aidsremmers enkele dagen geleden kreeg ze bakken kritiek over zich heen. Dat mag ons niet verbazen, want als Antwerpen een modicum aan sociaal imago wil behouden dan zijn dergelijke standpunten vernietigend.

Homans kreeg kritiek vanuit politieke hoek, dat is evident. Maar ze kreeg nog scherpere kritiek vanuit de medische hoek. Deskundige artsen kwamen woorden tekort om hun verbijstering uit te drukken over iets wat met enige acrobatie zou kunnen begrepen worden als een door de overheid georganiseerde poging tot doodslag. Mensen die aan een levensbedreigende ziekte lijden krijgen slechts medicatie toegediend, zo stelt Homans voor, wanneer ze een verklaring van vrijwillige terugkeer ondertekenen.

Hoe vrijwillig die verklaring wel is blijkt wanneer we de medische risico’s bekijken. Na enkele dagen zonder aidsremmers gaat de patiënt van het stadium van hiv naar dat van aids. En die ziekte is tot nader bericht nog altijd dodelijk. Wat het Antwerpse OCMW eigenlijk doet is weerzinwekkend: als je niet bereid bent te vertrekken dan teken je je doodvonnis. De maatregel van het OCMW is dus een verkapte uitdrijvings- en terugkeerpolitiek. Vroeger heette de slogan “aanpassen of opkrassen”. Nu is het “opkrassen of verrekken”. Ik had gehoopt dat ik zoiets nooit zou moeten becommentariëren in een samenleving zoals de mijne.

Homans maakt het nog bonter in haar verdediging. Vanzelfsprekend beklaagt ze zich over de ‘opzettelijk foutieve’ en ‘al dan niet haatdragende’ communicatie van anderen. Ik neem aan dat wat ik hier schrijf in de ogen van Homans daartoe behoort, want ik heb zeer grote moeilijkheden met wat ze daarop laat volgen.

Homans zegt: de veralgemeende verdeling van aidsremmers zou pas inhumaan zijn. Immers, het Antwerpse OCMW geeft steun aan lieden die door het OCMW in feite niet gesteund moeten worden. En als het OCMW de regeltjes volgt – en dus afstapt van de ‘individuele benadering’ die Homans nu hanteert – dan verliezen die mensen hun steun. Ja toch?

De voorzitter van het Antwerpse OCMW komt ons vertellen dat haar diensten inhumaan zouden zijn wanneer ze de regels volgen waaraan het OCMW zich te houden heeft. En ze weet ons ook mee te delen dat steun voor de aankoop van aidsremmers, wat haar betreft, afhankelijk moet zijn van de bereidheid tot remigratie.

Ik denk dat Mevrouw Homans een kanjer van een probleem heeft. Toen zij en haar coalitieleden hun bestuursakkoord meedeelden, smeekte zij om beoordeeld te worden op daden eerder dan op plannen. “Geef ons tenminste een kans” luidde het. Welnu, de daden zijn er, de kans is gegeven, en als mevrouw Homans nog een greintje publieke moraal bezit zou ze best aftreden. Als dit de manier is waarop zij de wereld ziet en haar erg ruime bevoegdheden definieert, dan is ze een heel erg foute keuze voor deze portefeuille en doet ze haar stad en haar gemeenschap heel veel kwaad.

Als reden voor haar ontslag kan ze “ongelukkige communicatie” opgeven. Ze kan zeggen dat het haar spijt dat ze zich zo onhandig heeft uitgedrukt. Daarmee vermijdt ze een debat over de inhoud en uitgangspunten van de enormiteiten van de laatste dagen. Want zo een debat zou pas echt vernietigend zijn voor haar als politicus, en ook als mens.