Verhuizen naar het platteland. De stad is voor jongeren en drugsverslaafden: twee groepen mensen die voor jouw (volwassen) oren net iets te veel lawaai maken. Dat de enige horecagelegenheid op wandelafstand van je nieuwe huis een café is waar Vlaams nog met ‘sch’ geschreven wordt, stoort je niet. Dat hoort bij de ‘couleur locale’. Een overkoepelende term die je sinds je verhuizing gebruikt voor alles waarover je stadsvrienden vragen zouden kunnen stellen. Ik zal je zeggen wat de couleur locale is: wit.
Investeren in jezelf. Waar je vroeger nog twijfelde of een nieuwe jeansbroek wel 80 euro waard was, zie je nu geen graten in een middelgrote handdoek van diezelfde prijs. De dagen waarin je ruw materiaal gebruikte om je fragiele, verrassend snel verslijtende huid te drogen zijn voorbij.
Geluiden extreem irritant vinden. Je mag dan wel in die mate off the grid wonen dat de wifi-ontvangst zo slecht is dat je zou denken dat je huis in het jaar 1998 staat, dan nog ben je niet van alle geluidsoverlast verlost. Soms rijdt er namelijk een motor door je straat. In je jonge jaren liet je zulke dingen allemaal passeren, maar als je echt volwassen wilt zijn, kun je niet anders dan elke keer als de motor voorbijkomt een van de volgende drie dingen doen: ostentatief met je ogen rollen, ‘zot!’ roepen, of boos grommen met een volume dat het motorgeluid met gemak overstijgt.
Niet meer de tweede goedkoopste fles wijn op de kaart bestellen. Al toen je in de twintig was, wist je dat de goedkoopste fles in de lijst een no-go is, maar echt volwassen ben je wanneer je plots alle restaurantwijnen onder de 30 euro (hardop) in twijfel trekt. Daar kunnen ze toch onmogelijk winst op maken? Tenzij wat erin zit bagger is. Merlot, bijvoorbeeld.
De rekening niet delen op basis van consumpties, maar op basis van het aantal personen. Kan het jou wat schelen dat je intermittent fasting-vrienden enkel water dronken terwijl jij een hele fles wijn (van 38 euro) soldaat maakte? Nee? Dan ben je een volwassene. Een volwassene die binnenkort geen vrienden meer heeft om iets mee te gaan drinken, maar een volwassene.
Degelijke wandelschoenen kopen.
Alleen nog volkorendingen eten. Witbrood is voor jonge darmen. Een les die je, pijnlijk genoeg, eigenhandig heb geleerd.
Geen series meer bekijken, alleen de reviews ervan lezen. Wie heeft er nog tijd voor televisie? Niemand. En al zeker niet echte volwassenen, die hun dagen vullen met het lezen en woord voor woord memoriseren van recensies uit kwaliteitskranten. Zo kun je over alles een mening hebben zonder er iets over te hoeven weten, en dan ben je, eindelijk, echt volwassen.
Prille dertiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
Door Elisabeth Lucie
Leven in 2021: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
