Prille dertiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Julie en Willem van de redactie hebben beslist dat er meer diversiteit nodig is, niet alleen op tv en social media, maar ook achter de schermen. De groep wijst hen erop dat Johannes op mannen valt en dat Maria in Mexico geboren werd (dat dat toevallig zo gebeurde omdat haar Vlaamse ouders op het moment van de bevalling in een all-inclusive zaten in Cancún, doet er weinig toe). De LGBT- en latino-vinkjes kunnen alvast gezet worden.
– Silke wordt aangewezen als de Afrikakenner van het team. Zij heeft er namelijk zelf gewoond. Nu ja, ‘gewoond’ is misschien wat overdreven. Ze is er op vakantie geweest, maar dat betekent niet dat haar indrukken niet waardevol zijn. Oké, ze heeft er alleen een tussenstop gemaakt met het vliegtuig onderweg naar Australië, maar haar tweede vlucht was vertraagd, dus ze heeft echt heel veel kennis opgedaan in de luchthaven. Van Dubai. Ligt Dubai in Afrika? Kan iemand dat opzoeken?
– De lunch arriveert eindelijk. Voor de gelegenheid werd Syrisch besteld. De frietjes van frituur Aleppo worden unaniem lekker bevonden en de redacteurs eten alsof ze nooit iets anders gekend hebben. Julie merkt tevreden op dat discriminatie en ongelijkheid plots heel ver weg lijken. Zo verschillend zijn we eigenlijk niet. De anderen knikken instemmend.
– Johannes, de jongste en dus per definitie meest relevante persoon in de groep, stelt voor om een hashtag te lanceren die gepost kan worden bij alle communicatie over het onderwerp. Er is veel inspiratie bij alle redacteurs, dus we kunnen al na een kwartiertje met trots aftikken op #diversvandepers.
– Iemand (het is Julie, maar ze heeft gevraagd om haar naam uit dit stukje van het verslag te verwijderen) stelt voor om een programma te maken over discriminatie, waarbij ze een (moet ik nog ‘witte’ zeggen?) bekende Vlaming verkleden en op straat droppen en dan zien wat er – de luide keelschraap van Jonathan doet vermoeden dat ze iets verkeerd aan het zeggen is, dus Julie, sorry, ik bedoel ‘iemand’ houdt onmiddellijk haar mond.
– De groep is het erover eens dat het toch wat raar voelt en vooral gênant is om over diversiteit te praten met uitsluitend witte mensen in de vergaderzaal. Beschamend zelfs. Het voelt niet goed, en Louise krijgt er buikpijn van. (Dat kan natuurlijk ook komen van de twee Bicky Burgers die ze tijdens de lunch naar binnen speelde – hou jezelf onder controle, Louise.) Wat kunnen we hier aan doen? De eerste stap is al zeker een kwartiertje pauze nemen om van dat slechte gevoel te bekomen. Jongens toch, een mens maakt wat mee.
– Iedereen voelt zich weer beter en is klaar om racisme voorgoed de wereld uit te helpen, one social media post at a time.
Leven in 2021: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
