‘Weet je zeker dat het er geen twee zijn?’ De zeven echografieën en twee monitorsessies die de gynaecoloog tot dusver deed, toonden allemaal maar één baby, maar nu ik hoor dat jij vindt dat ik er toch wel ‘opvallend rond’ uitzie voor 30 weken zwangerschap, begin ik inderdaad te twijfelen. Gooi die eenzitbuggy maar weg, liefje, Katrien zegt dat we een tweeling krijgen!
‘Waarom ben je zo humeurig?’ Goh, misschien omdat mijn lichaam op dit moment gebruikt wordt als fabriek voor de creatie van een persoon?! Ik heb het gevoel dat je het nog altijd niet snapt, dus ik ga het nog eens op een andere manier zeggen: er wordt een nieuw mens gevormd in mijn buik. Dat is – al zegt je teamleider elk kwartaal hetzelfde over het maken van cijferrapporten – de enige letterlijk levensbelangrijke taak op aarde. Dat idee en de hormonen die je er gratis bij krijgt, durven al eens te wegen. En als dat nog niet genoeg reden voor je is: de frisco’s zijn op.
‘O ja, ik weet hoe je je voelt, ik heb ook last van mijn rug.’ Nu even niet, Suzy. Nu, volgende maand, en alle maanden die daarop volgen tot mijn kind 18 jaar is, even niet.
‘Ben je bang voor de bevalling?’ Ik heb eigenlijk nog niet zo veel opgezocht over bevallen. Doet dat pijn? Dat duurt toch niet zo lang, of wel? Binnen, buiten? Wacht, ik googel het eens. O, fuck. Wacht, wacht, wacht. Kan ik hier nog onderuit? Kunnen we die baby niet gewoon teleporteren naar de buitenwereld? Misschien hebben ze dat wel uitgevonden binnen zes maanden? Jongens toch, ik heb een frisco nodig.
‘Wauw, je ziet bijna niet dat je zwanger bent!’ Ik ben zo misselijk dat ik elke dag meer eten overgeef dan dat ik binnenhoud, dus ik denk dat ik het wel ben. Maar hartelijk bedankt voor wat jij blijkbaar een groot compliment vindt, want er dun uitzien is, ook nu, mijn grootste doel in het leven.
‘Profiteer er maar van dat je nu nog kunt slapen.’ Ik mag niet op mijn rug liggen, niet op mijn buik liggen, en als ik op mijn zij lig, voelen mijn heupen alsof ze het gewicht van de wereld op zich gedrukt krijgen (wat eigenlijk ook zo is). Ik pas in geen enkele pyjama, moet elk uur naar het toilet en stik een drietal keer per nacht in maagzuur. En als ik toch eens slaap, word ik binnen de kortste keren wakker in een, door mijn consequent openstaande mond gecreëerde, koude speekselkring. Maar je hebt gelijk, het wordt inderdaad alleen nog erger, dus profiteren zal (en moet) ik.
‘Voor wanneer is het?’ Ik ben niet zwanger, dit is een lasagnebuik, Ronny. Dus ik hoop ten laatste morgenochtend.
Prille dertiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
Leven in 2021: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
