Twintiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Hey euh, mensen allemaal. Ik durf nu, op mijn laatste dag, eindelijk toe te geven dat ik nooit jullie namen heb geleerd. Ik zou dat kunnen wijten aan het feit dat ik hier nog maar een maand werk, maar een maand is eigenlijk meer dan lang genoeg om jullie beter te leren kennen, dat weten jullie ook. Het is vooral dat het mij niet interesseert, omdat ik al van bij het prille begin voor de volle nul procent geïnvesteerd was in deze job en hier alleen maar kwam werken zodat de VDAB mij een paar weken met rust zou laten. Missie geslaagd. Groetjes en tot nooit meer, vanwege die rare, stille nieuwe.
– Liefste team. Mijn laatste dag is aangebroken, en ik ga jullie, echt waar, allemaal heel erg missen. Niet per se jullie persoonlijkheden of specifieke aanwezigheid of zo, maar wel dat er altijd mensen in mijn omgeving waren waarover ik een misplaatst gevoel van autoriteit had en die ik kon zeggen dingen te doen zonder dat ze er vragen bij stelden, enkel en alleen omdat ik ouder ben en hier al langer zit. Yep, dat ga ik missen. Als iemand zin heeft om herinneringen op te halen bij mij thuis (aka mijn koffie te komen maken): heel welkom.
– Ik ben dan weg. Als iemand de nietjesmachine zoekt, ik heb die meegenomen. Alsook de perforator, Sabine haar yoghurtjes en al het printpapier. Joe.
– Beste team. Jullie hebben me daarstraks waarschijnlijk stiekem zien huilen voor mijn computer. Het is dan ook met spijt in het hahaha, nee, dat hou ik niet vol. Die tranen waren van vreugde. Ik ben zo blij dat ik hier eindelijk mag vertrekken en een andere job kan zoeken. Een betere dan deze vinden zal alvast niet moeilijk zijn. Lol. Veel plezier nog in deze dromenverwoestende hel die jullie den bureau noemen.
– Waarde collegae. Vijftien jaar lang heb ik hier alles gegeven voor het bedrijf. En als ik alles zeg, bedoel ik alles. Vrienden heb ik niet meer en mijn familie heeft mij verlaten omdat ik alleen nog over kwartaalcijfers kon praten. Niet dat dat ook maar enigszins van mij verwacht of gevraagd werd, maar mijn punt is dat ik mijn leven heb opgedragen aan deze job. En het was nog niet genoeg. Ik mag vertrekken. Veel succes met alles. Jullie gaan het nodig hebben, want iedereen weet (zelfs jullie, en jullie weten niet veel) dat ik hier de enige persoon was met echte kennis van zaken. Jullie zullen de komende weken heel veel vragen hebben voor mij. Jullie mogen me die gerust allemaal op mail zetten, ik ga daar uitgebreid op antwoorden en jullie mogen ervan uitgaan dat ik dat op arrogante, nee zelfs pedante wijze doe. Hoogachtend (jullie dan, naar mij toe), jullie ex-collega.
– Ik haat jullie allemaal al sinds de dag dat ik hier aankwam, vier jaar geleden. Cava en cake (glutenvrij, zodat ook Sandra er mee van kan genieten) staan klaar in de keuken voor een afscheidsmomentje. Klootzakken.
Leven in 2020: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
