Twintiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Sorry dat ik met mijn ogen rolde toen je ribbetjes bestelde op restaurant. Ik kan daar niets aan doen, dat gaat automatisch. Sorry dat ik zelf een quinoasalade bestelde en daarna al jouw in ossenvet gebakken frieten opat omdat quinoa ranzig is.
– Het spijt me dat ik gezegd had dat ik niet kon afspreken omdat ik ziek was en dat je me diezelfde avond zag opduiken in een livestream op Instagram. Sorry dat ik in die livestream aan het bowlen was met een andere vriendin. Ik geloof er heel erg in dat mensen eerlijk mogen zijn over waar ze al dan niet zin in hebben, maar ik geloof ook heel erg in gêne, en ik had op dat moment meer zin in een makkelijke leugen (en in bowlen) dan in gêne.
– Ik moet met spijt in het hart zeggen dat ik twee jaar geleden nog een hele thread tweette over leggings en dan meer specifiek dat leggings geen broeken zijn. Vergeef me dat ik er nu, na het zien van een 16 minuten durende documentaire op Netflix, van overtuigd ben dat leggings niet alleen wél broeken zijn, maar ook een stretchy symbool van het gevecht tegen het patriarchaat. Het spijt me dat ik een legging aanhad op de begrafenis van je tante.
– Het spijt me dat ik zo kwaad op je werd toen je me aansprak met ‘mevrouw’ en dat je me sindsdien aanspreekt met ‘persoon’, terwijl ik eigenlijk gewoon nog maar 29 ben en dus een ‘juffrouw’ verwachtte.
– Het spijt me dat ik nooit opneem wanneer je me belt omdat ik telefoneren verschrikkelijk vind, maar dat ik wel altijd spraakberichten stuur in plaats van geschreven berichten. Ik weet dat spraakberichten eigenlijk gewoon de egocentrische versie van telefoneren zijn. Sorry dat jij om die berichten te beluisteren je oortjes moet ontwarren en met een tussenstukje moet aansluiten op je gsm. Ik zou willen zeggen dat ik ermee stop, maar spraakberichten zijn zoveel handiger. Voor mij.
– Vergeef me dat ik voor je verjaardag geen geschenk bij me had en dat ik zei dat ik als cadeau in jouw naam een boom had geplant in Palestina. Het spijt me dat ik daardoor een superieure houding aannam en dat jouw hele cadeautjes-opendoen-moment verpest werd door het schuldgevoel van een onherroepelijke berg plastic. Er is helemaal geen boom. Er is geen cadeau. Ik was vergeten dat het een feestje voor je verjaardag was omdat ik niet meer op Facebook zit en dus zowel verjaardagen als de redenen van evenementen mij nu volledig ontgaan.
– Sorry dat ik al mijn zinnen begin met ‘Mijn therapeute zegt’. Echt waar, sorry. Ik ben me ervan bewust dat het irritant is, en toch doe ik het, en dat spijt me. Mijn therapeute zegt dat dat normaal is. Ze zegt ook dat ik minder sorry moet zeggen.
Leven in 2020: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
