Twintiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Een levenslange voorraad WD40-spray. ‘Ja maar, niks piept of kraakt in mijn huis, want ik heb een nieuwbouwappartement en – . ‘ Wacht maar. Dingen waarvan je zelfs niet vermoedde dat ze het in zich hadden om geluid te maken, zijn nu aartsvijanden van de stilte. Op het moment dat je de kamer van je (eindelijk) slapende baby op de tippen van je tenen verlaat, na 48 minuten lang voorovergebogen te staan boven een wieg en een aaibeweging te maken die je blijvend tendinitis bezorgd heeft, blijkt plots dat zelfs de gordijnen kunnen kraken. En ook je tenen vinden dit het ideale moment om artrose te krijgen. (Of reuma? Of wat is een aandoening waar tenen van kraken? Durf het niet op te zoeken terwijl je nog in de kamer bent, want je helderheid staat nog op 100 procent! Idioot.) WD40 op de deurscharnieren, op de klink, op de parketvloer, op je tenen. WD40 overal.
– Stomme, kleine dingen waar niemand aan denkt, zoals een inwonende nanny die 24/7 beschikbaar is, maar die je alleen ziet wanneer je hem/haar nodig hebt en die daarbuiten vooral heel onzichtbaar is en o ja, ook geen kosten met zich meebrengt.
– Een slaapkamermicrogolf. Je moet misschien even wennen aan het idee van een bak vol straling op je nachtkastje, maar je legt al acht jaar je gsm onder je hoofdkussen, dus je hebt eigenlijk niks te zeggen. Onderbroken slaap is één ding, maar dat je dan ook nog eens in je slecht samengestelde pyjama (alles ruikt naar overgeef) naar de keuken moet hollen om daar nachtelijke, gevorderde algebra te verrichten (voor 180 ml water moet ik 6 schepjes poeder gebruiken, maar het flessenwater is op en ik heb nu 171 ml water, dus dat betekent dat ik 5 schepjes en één sms’je naar mijn leraar wiskunde van het vierde middelbaar nodig heb), dat voelt toch wat overdreven.
– Een knuffel in de vorm van je hand, die even zwaar is, ruikt naar en exact voelt zoals je hand, die je op je baby kunt leggen wanneer jij op je krakende tenen de kamer wilt verlaten. Toegegeven, dit cadeau kan alleen geschonken worden door heel speciale vrienden die de vorm en het gewicht van je handen kennen. En weten hoe ze ruiken en voelen. Betere tip: stuur die vrienden geen geboortekaartje en verbreek alle contact onmiddellijk.
– Een briefje met het opschrift ‘het is de vermoeidheid’. De ideale cadeauoptie voor gierigere vrienden of ex-collega’s (die je nooit meer hoort, maar van wie jij nog elk jaar een kerstkaart krijgt waarvan je telkens opnieuw eerst vermoedt dat ze in de verkeerde brievenbus beland moet zijn, tot je je plots vaag herinnert dat je ooit wel eens samengewerkt hebt met een Manuela en dat die twee kinderen had, dus dat zullen die dan wel zijn zeker, en jij hebt nog nooit iets teruggestuurd omdat je nooit kaartjes stuurt, behalve nu). Want het is gratis, maar o zo nodig. Het is onvermijdelijk dat je op een bepaald moment als ouder het gevoel krijgt dat je depressief of paniekerig bent, agressieve neigingen hebt of in een staat van constante dronkenschap verkeert zonder te drinken. En dan is het handig als een briefje je erop wijst dat dat misschien wel komt door het feit dat je al 18 maanden minstens 3 keer per nacht wakker wordt en aan een gemiddelde van 5 uur slaap per 24 als een normaal functionerende persoon door het leven moet gaan. (Ook een goed cadeau, maar dan voor minder gierige vrienden: een slaapcoach.)
Leven in 2020: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
