Twintiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Als jouw lokale cultureel centrum activiteiten organiseert, en jij gaat ernaartoe, dan is er een kans dat je je buurman tegenkomt. En je hebt vier maanden geleden zijn tuinslang geleend en nog niet teruggegeven, wat een gevaarlijk niveau van gêne zou kunnen creëren.
– De vorige keer dat je vrouw je meenam naar een theaterstuk, leerde je iets bij over de wereld waarin je leeft en veranderde je zelfs van mening over iets waar je al je hele leven van overtuigd was. Stom was dat. Je moest al je socialemediabio’s aanpassen. Daar heb je nu geen zin in. En het gevaar lopen iets te moeten doen waar je geen zin in hebt, daar heb je al helemaal geen zin in.
– Wat als het theaterstuk plots interactief wordt? Dan kijkt het hele publiek naar je, en je bent uit angst voor de dood al maandenlang niet naar de kapper geweest, dus je voelt je niet zo aantrekkelijk.
– De kans bestaat, als je naar een concert gaat, dat je heel even je zorgen vergeet. En het is 2020: zorgen zijn alles wat je hebt. Als je die vergeet, wat is er dan nog? Plezier? Ik denk het niet, vriend.
– Je vindt het leuk hoe muzikanten en acteurs door corona alle tijd van de wereld hebben om jou te entertainen op sociale media, en je bent bang dat optredens en ander, je weet wel, betaald werk, goeie content in de weg zouden staan.
– Al die mensen die aan cultuur doen, wanneer gaan die geld uitgeven aan de horeca? Daarvoor en daarna, misschien? Misschien. Maar niemand is ooit rijk geworden van ‘misschien’.
– De trappen in de schouwburg zijn heel, nu ja, niet heel, maar toch redelijk steil. Wat als je eraf valt en je voet breekt? En dan met die gebroken voet toch achter het stuur kruipt en tegen een paaltje rijdt? Dan draai jij op voor de kosten van die reparatie, en je hebt door de hele pandemie niet veel spaargeld meer. Zeker niet sinds je die geïntegreerde airco in het huis liet installeren.
– Jij doet eigenlijk niet graag en dus niet aan cultuur, en je vindt het makkelijk dat je dat nu kunt wijten aan het totale gebrek aan beschikbare opties. Als alle zalen en centra weer opengaan, moet je opnieuw excuses verzinnen, zoals: ‘Och god, speelt dat nu? Ik zou graag meegaan, maar ik heb die originele uitvoering op Broadway gezien en ik denk dat ik moeite zal hebben met de Nederlandstalige versie.’ En dan moet je weer een fake reis naar New York fotoshoppen en kun je niet met de kinderen bezig zijn. En hoe minder jij met de kinderen bezig bent, hoe meer je vrouw ermee dreigt je te verlaten en hoe groter de kans dat ze het uiteindelijk ook doet. Cultuur schaadt, jongens, knoop het in je oren.
Leven in 2020: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
