Leven in 2020: de allerlaatste Zwarte Piet-discussie

Prille dertiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.

Ze pakken ons alles af. Om te beginnen een belangrijke vraag: wie zijn ‘ze’ precies? Politici? De media? Hugo Matthysen? En dat afpakken, hoe zie je dat juist? Zoals hoe ze vroeger je knikkers afpakten op de speelplaats of toch eerder als het afpakken van je eigenheid en het ongevraagde opleggen van een ander gedachtegoed, je zou zelfs durven te zeggen als een soort van kolonisatie? Nou.

We mogen niks meer zeggen. Luister, je mag alles zeggen. Je mag zeggen wat je wilt, je mag denken wat je wilt en je mag op Facebook posten wat je wilt. Dat ben je al jaren aan het doen en voorlopig ben je nog niet opgepakt, dus de conclusie is dat je het mag. En wij mogen jou een achterwaartse, onbelezen, respectloze, egocentrische klootzak vinden. We leven in een vrij land.

Denk aan de kinderen! Die ‘kinderen’ waarover jij het hebt, bestonden nog niet eens toen heel deze discussie begon. Dus tenzij je het hebt over het kind diep in jezelf dat nog altijd bang is om te slapen zonder nachtlampje en zijn mama mist als een vergadering wat moeilijk is verlopen, gaat dat argument niet op. En daarnaast kunnen we er redelijk gerust van uitgaan dat kinderen, ondanks wat jij de jouwe al sinds hun geboorte probeert in te peperen, meer belang hechten aan de glitterslijmpotten en Hot Wheels die voor de schouw liggen dan aan de vraag of de personen die de cadeautjes brengen op voldoende racistische wijze afgebeeld worden.

We moeten al onze tradities in ere houden. Weet je wat ooit nog een traditie was in Vlaanderen? Kakken op straat.

Waarom zou ik veranderen gewoon omdat iemand anders het vraagt? Je hebt vast en zeker een opvoeding gekend, en een van de grondbeginselen van zo’n opvoeding zou wel eens beleefdheid geweest kunnen zijn. En ook, wacht hoor, hoe heet het ook al weer? Juist: respect voor andere mensen. Dus in hoeverre is het dan nog normaal te noemen dat jij je afvraagt waarom je zou stoppen met iets te doen, als een heel grote groep personen aangeeft dat wat je doet hen pijn doet? Als er iemand op de bus met een metalen rietje tot bloedens toe in jouw oog port, en je vraagt die persoon daarmee op te houden, hoop je toch ook dat hij of zij geen betoog afsteekt over hoe mensen tot bloedens toe in het oog porren een belangrijk deel van zijn/haar leven is. En als hij/zij dat in het ergste geval toch zou doen, denk ik niet dat jij je daar schouderophalend zou bij neerleggen – en liggen zul je, want dat bloed blijft natuurlijk stromen. Wel, de ‘jij’ uit het voorgaande verhaaltje zijn in het Zwarte Pieten-geval hele naties van mensen, en wat het onophoudelijk in het oog porren is, mag duidelijk zijn. Leg het metalen rietje nu maar neer, iedereen is moe.