Twintiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Liefste dagboek. Ik werk vanaf vandaag thuis en ik durf je wel te vertellen dat ik het best spannend vind. Behalve in al mijn weekends, ziekte- en vakantiedagen, heb ik nooit eerder thuis gewerkt. Ik hoorde er veel goeie dingen over en ving al op dat een broek dragen niet verplicht is. Voorlopig hou ik mijn broek nog aan, maar ik breng je meteen op de hoogte als dat verandert.
– Allerliefste dagboek. Ik zie nu dat er inderdaad veel voordelen zijn aan thuiswerken. Zo kan ik thuis zonder problemen naar het toilet met de deur open, terwijl me de ene keer dat ik dat op kantoor deed meteen een ‘attitudeprobleem’ verweten werd.
– Liefste dagboek. Nu ik al meer ervaren ben in het thuiswerken, denk ik dat ik het wel gewend kan worden. Als ik nu één klein ding kon veranderen aan mijn thuiswerkomstandigheden, zou ik wat collega’s in de mix gooien. Dat hoeven er zelfs niet veel te zijn. 25-50 mensen max. Ik zou eventueel ook op locatie willen kunnen thuiswerken. Ergens in een omgeving die ontworpen is om in te werken. Een ongebruikte kantoorruimte of zo, waarin mijn 50 collega’s en ik aan gezamenlijke werktafels kunnen gaan zitten.
– Beste dagboek. Ik merk nu pas hoeveel tijd ik op normale werkdagen spendeer aan dingen die niet werken zijn. En terwijl ik op kantoor bijvoorbeeld gezellig met een collega kon gaan babbelen en onwaarheden kon verkondigen in een weldoordacht plan om iedereen tegen elkaar op te zetten en zo uiteindelijk het hele bedrijf over te nemen, zijn mijn opties thuis eerder beperkt. Ik weet nu wel, na lang proberen en tutorials bekijken, dat mijn tong niet lang genoeg is om het puntje van mijn neus aan te raken. Of mijn neus is te ver.
– Liefste dagboek. De eenzaamheid begint te wegen. Ik heb net sorry gezegd tegen mijn tapijt omdat ik mijn voeten een beetje ruwer neerzette dan bedoeld. Ik zei ook dat ik je op de hoogte ging houden van mijn broeksituatie. Ze is uit. Net als mijn trui, T-shirt en schoenen. Ik heb drie kussens boven elkaar op de bank gelegd, ze de kleren aangedaan, en ze Suzy genoemd. Nu heb ik een collega aan wie ik me kan storen.
– Dag dagboek. Suzy is dood, want ik had nekpijn en had haar buikkussen nodig om mijn hoofd op te laten steunen. Netflix kijken op de tv terwijl je laptop ongebruikt op je schoot ligt, is minder ergonomisch verantwoord dan je zou denken.
– Hallo. Moeilijker moment. Ik merk dat ik niet meer uit de bank raak omdat ik me in een situatie bevind waarin de bank zich meer rond mijn bips geklemd heeft dan dat ik er zelf nog bovenop zit. En het was hier al niet gemakkelijk vandaag, want de kinderen gedragen zich echt heel lastig.
– Dagboek. Ik heb blijkbaar helemaal geen kinderen. Al bij al geen geweldige eerste thuiswerkdag.
Haar boek Leven in het nu verscheen onlangs bij uitgeverij Vrijdag.
Leven in 2020: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
