Leven in 2019: ben ik nu mindful?

Twintiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden. Deze week: mindfulness.

Trump heeft naar het schijnt weer iets getweet waar de mensen kwaad van worden. De opborrelende woede in mijn buik lijkt me niet bepaald mindful, dus ik laat mijn gsm voor wat hij is en maak mezelf een kruidentheetje in de plaats. Op de theedoos staat ‘innerlijke harmonie’ in een krullerig lettertype. Dat helpt. Op het kleine theezakblaadje staat een quote die ontzettend onsamenhangend maar naar alle waarschijnlijk ook inzichtelijk is, dus ik wil hem met iedereen delen. Toch even mijn gsm nemen. Gewoon Twitter niet opendoen. Gifje van een boeddha erbij. Intussen koud geworden thee drinken. Dit voelt mindful.

Ik heb al dagen hoofdpijn. Mijn vrienden zeggen me dat het waarschijnlijk komt omdat ik meer patchoeli-wierook dan zuurstof inadem. Als ik de forums mag geloven, zijn pijnstillers uitsluitend voor kapitalisten, dus ik ga mijn migraine moeten wegyogaën als ik mindful wil zijn. Ik zoek een yogafilmpje op YouTube, maar bots op de nieuwe Mean Tweets-video van Jimmy Kimmel. Jezelf plezier ontzeggen lijkt me weinig mindful, dus ik zet het op. Plots is het zeven uur later en ben ik naar mijn vierde blooperfilmpje van The Fresh Prince of Bel-Air aan het kijken. Spijtig. Ik heb wel al die uren niet bewogen en ging op een bepaald moment geloof ik zelfs in trance toen ik voor de vijfde keer kinderen zag dansen in The Ellen Show. Is dat geen gevorderde versie van yoga die ze ergens op een van die retreats in Nepal beoefenen? Ik denk dat ik dat ergens heb gelezen. Lezen: mindful!

Mijn baas vraagt me of ik even kan binnenkomen voor een onverwacht evaluatiegesprek. Ze zegt me dat collega’s het raar vinden dat ik soms niet antwoord op hun vragen en dat het lijkt dat ik soms met mijn gedachten helemaal ergens anders – bla bla bla, haar westerse geratel verdwijnt naar de achtergrond. Ik kijk veel liever naar dat vlekje op mijn vinger. Ongelofelijk: ik ben zo hard bezig met anderen en de wereld dat ik mijn eigen lichaam niet ken. Dit vlekje, dat ik nog nooit zag, is deel van mij. Ik breng het dichter bij mijn gezicht. Bij mijn neus, bij mijn mond. Het vlekje is prachtig. Het is uniek. Het is van mij. Het is een chocovlek van toen ik vanochtend een donut at. Drie, ik at drie donuts. Mmm, mindfulness.

Ik ben op café. Dat mag. Denk ik. Vroeger zou ik mijn gsm bovengehaald hebben, maar ik ben zo één met mezelf dat ik daar de behoefte niet toe voel. Ik ben zelfs zo één met mezelf dat ik volledig heb vergeten vrienden uit te nodigen en me dus nu alleen, entertainmentloos, op café bevind. Intens focussen op de drankkaart dan maar. Aperol Spritz voelt normaal altijd juist, maar nu niet. Niet als ik mindful wil zijn. Trappistenbier klinkt dan weer perfect. Monniken en zo. Wat zijn weer de trappistenbieren van België? De drang om Wikipedia te openen is groot, maar ik volhard. Ik bestel gewoon alle trappistenbieren op de kaart, zoals de mensen vroeger zouden gedaan hebben, voor het internet.

Ben ik nu mindful? Of gewoon wat in de wind? Gauw even opzoeken.